Σε ακόμη ένα επεισόδια ακροδεξιάς βίας στα ελληνικά νησιά, το βράδυ του Σαββάτου ξέσπασε φωτιά στην ημερήσια δομή φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στην περιοχή του Καρά Τεπέ, στη Λέσβο.
Όπως έγραψε χθες το τοπικό site stonisi, μόλις 10 λεπτά με τα πόδια από το ανοικτό κέντρο φιλοξενίας του Δήμου Λέσβου στον Καρά Τεπέ και 35 λεπτά από το κέντρο της Μόριας, το social center του Ελβετικού Σταυρού, One Happy Family, έκτασης έξι στρεμμάτων, παραμένει από το 2017 στέκι προσφύγων και μεταναστών, προσφέροντας απασχόληση και δραστηριότητες στους εγκλωβισμένους της Λέσβου. Το κέντρο φιλοξενεί καφενείο με ναργιλέ, χώρο κινηματογραφικών προβολών, δανειστική βιβλιοθήκη, δράσεις κηπουρικής, ενώ παρέχει χίλιες μερίδες φαγητού από την κοινωνική κουζίνα.
Χθες, κάποιοι "γνωστοί άγνωστοι" έβαλαν φωτιά στους χώρους όπου βρισκόταν το "School of Peace" για προσφυγόπουλα, γεγονός το οποίο καταδίκασε με ανακοίνωσή του ο Αλ. Χαρίτσης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε κείμενο που δημοσιεύτηκε στη σελίδα της συλλογικότητας "No Borders" εργαζόμενη της δομής αναφέρει:
"Το βράδυ της Κυριακής 7/3 «άγνωστοι» έβαλαν φωτιά στις εγκαταστάσεις του “One Happy Family” που παρέχει χρόνια τώρα έναν ανθρώπινο χώρο για τους πρόσφυγες που περνάνε τη μέρα τους στοιβαγμένοι στις λάσπες της Μόριας. Μέσα στον χώρο λειτουργούσε κουζίνα που έδινε χιλιάδες γεύματα καθημερινά είχε κλινική που δέχονταν δεκάδες πρόσφυγες και γίνονταν επίσης μαθήματα Αγγλικών και Ελληνικών.
Στον ίδιο χώρο στεγάζεται το «School of Peace» , επίσης ΣΧΟΛΕΙΟ που φιλοξενεί καθημερινά εκατοντάδες παιδάκια. Το σχολείο αυτό είναι μια όαση ,καμία σχέση με το πώς αντιμετωπίζαμε εμείς το σχολείο, τα παιδάκια εκεί διάβαζαν με όρεξη, εκτιμούν τη μόρφωση που τους προσφέρεται απλόχερα από όλους όσους δουλεύουμε εκεί. Στις γιορτές δεν θέλουν να κλείνουμε ούτε μια μέρα γιατί αυτό σημαίνει πίσω στη σκηνή στη Μόρια, χωρίς παιχνίδια, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς ελπίδα!
Είμαι πτυχιούχος φιλόλογος που δεν βρήκε ΜΙΑ δουλειά σ’αυτό που αποκαλούμε Δημόσιο ή σε κάποιο «ελληνικό φροντιστήριο». Είμαι καθηγήτρια που εξάσκησε πρώτη φορά το επάγγελμα της μέσω μιας ΜΚΟ και είμαι σίγουρη ότι αυτά τα παιδιά με έχουν ανάγκη γιατί μαθαίνοντας Ελληνικά νιώθουν ότι δεν διαφέρουν τόσο πολύ, νιώθουν ότι μπορεί επιτέλους η κοινωνία να τους αποδεχτεί επειδή μιλάνε τη γλώσσα μας.
Είναι ντροπή μετά από τόσα χρόνια που οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ καλύπτουν τις ελλείψεις της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα (εκπαιδευτικό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σίτιση, στέγαση) να βρίσκονται στο στόχαστρο επειδή διάλεξαν να κάνουν το αυτονόητο. Να εργαστούν στον ανθρωπιστικό τομέα σε έναν τόπο και σε μια χρονική περίοδο που είναι απαραίτητο, αν θες να λέγεσαι Άνθρωπος.
Όποιοι πιστεύουν ότι καίγοντας σχολεία μας τρομάζουν καλύτερα να το ξανασκεφτούν! Βαδίζουν ολοταχώς στα βήματα του Χίτλερ που έκαιγε βιβλία σε πλατείες..Δεν θα σταματήσουμε να στεκόμαστε δίπλα στον κατατρεγμένο. Δεν θα σταματήσουμε να παρέχουμε μόρφωση σε όποιον την χρειάζεται.
