Τελικά, η σοκολάτα προκαλεί ημικρανικές κρίσεις ή απλά πολλοί άνθρωποι, ώρες πριν ξεκινήσει η κρίση της ημικρανίας τους, έχουν όρεξη για σοκολάτα;
Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία που η επιστημονική έρευνα έχει κατανοήσει σχετικά με την ημικρανία είναι πως μία κρίση μπορεί να ξεκινήσει ώρες πριν την εμφάνιση του πόνου.
Έτσι, όπως η ημικρανική κρίση δεν περιέχει ως μόνο χαρακτηριστικό το άλγος, αλλά και άλλα συμπτώματα (με την φωτοφοβία και ηχοφοβία να είναι κάποια από αυτά), η ημικρανική κρίση δεν ξεκινά με την εμφάνιση του άλγους, αλλά ίσως και πολλές ώρες πριν, με διάφορα άλλα συμπτώματα. Τα πρόδρομα αυτά συμπτώματα δεν υπάρχουν σε όλους τους ασθενείς με ημικρανία ενώ, όταν υπάρχουν, άλλοτε μπορεί να μένουν απαρατήρητα και άλλοτε, λαθεμένα, να θεωρούνται ως εκλυτικοί παράγοντες.
Υπάρχει δηλαδή περίπτωση κάποιος ημικρανικός να έχει ένα σύμπτωμα επειδή έχει ξεκινήσει, μία κρίση, χωρίς να έχει φτάσει στο στάδιο του πόνου, και, λαθεμένα, την επόμενη ημέρα το πρωί που ο πόνος να εκδηλωθεί να θεωρήσει πως το σύμπτωμα που είχε χθες του προκάλεσε την κρίση.
Πολύ συχνά κατά το παρελθόν, αλλά όχι σπάνια ακόμη και σήμερα, ασθενείς και γιατροί “εντοπίζουν” διάφορα συμπτώματα και παράγοντες ως εκλυτικούς ή πυροδοτικούς για την ημικρανία, ενώ πρόκειται για τα αρχικά, πρόδρομα συμπτώματα των κρίσεων.
Μερικά από τα πιο συχνά εμφανιζόμενα πρόδρομα συμπτώματα είναι τα εξής:
Αλλαγές της διάθεσης.
Είτε υπερ-ενεργητικότητα και υπερ-δραστηριότητα, είτε κακή διάθεση, κατάθλιψη και τάση για απόσυρση μπορεί να είναι όχι γεγονότα που πυροδοτούν κρίσεις, αλλά αρχικά στάδια κρίσεων, εμφανιζόμενα ως και 2 μέρες πριν εκδηλωθεί ο πόνος. Έτσι το “χθες είχα μεγάλη όρεξη για δουλειές και κουράστηκα υπερβολικά, με αποτέλεσμα να το πληρώσω σήμερα με μια ημικρανία” συχνά δεν ισχύει. Το σωστό θα ήταν “χθες είχα υπερενεργητικότητα γιατί είχε ξεκινήσει μια κρίση ημικρανίας που τελικά σήμερα εκδηλώθηκε και με πόνο στο κεφάλι”.
Όρεξη για φαγητό.
Ένα πολύ συχνό πρόδρομο σύμπτωμα της ημικρανίας είναι η όρεξη για φαγητό ή γλυκό. Πολλοί ημικρανικοί, στα πλαίσια των πρόδρομων συμπτωμάτων έχουν παρατηρήσει μια αυξημένη όρεξη για κάτι γλυκό και-καθόλου περίεργο- μια σοκολάτα είναι μια εύκολη επιλογή. Αν την άλλη μέρα έρθει μια ημικρανία, το να κατηγορηθεί η σοκολάτα είναι ένα λογικό συμπέρασμα, ειδικά εφόσον υπάρχει η ευρύτερα διαδεδομένη άποψη πως η σοκολάτα προκαλεί ημικρανίες. Άτομα που επίμονα και για μήνες αντιστάθηκαν σε αυτές τις παρορμήσεις για γλυκό ή σοκολάτα παρατήρησαν πως οι ημικρανικές κρίσεις έρχονταν ούτως ή άλλως...
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως σε κάποιους ανθρώπους με ημικρανία δεν μπορεί η σοκολάτα να παίζει πυροδοτικό ρόλο, συνολικά μάλλον είναι πιο αθώα από όσο για δεκαετίες πιστεύαμε.
Πόνος στον αυχένα, τον λαιμό ή γενικότερη κόπωση. ‘Ενα “πιάσιμο” στον αυχένα έχει κατηγορηθεί από πολλούς ημικρανικούς ως αιτία των κρίσεων τους. Πιο πιθανό είναι όμως να πρόκειται για πρόδρομο σύμπτωμα.
Η εμπειρία ημικρανικών που μετά από δοκιμές μασάζ, ειδικών μαξιλαριών και διαφόρων άλλων μεθόδων ανακούφισης του αυχένα εξακολουθούσαν να έχουν κρίσεις λέει πολλά. Ας μην ξεχνάμε πως ο αυχένας και η ράχη συχνά πονούν και κατά τη διάρκεια μιας κρίσης, και μάλιστα έντονα. Παρομοίως, μια γενικότερη κόπωση και ένα αίσθημα εξάντλησης συχνά είναι πρόδρομα σύμπτωμα και όχι αιτία μιας κρίσης ημικρανίας.
Φωτοφοβία, ηχοφοβία, ναυτία, χασμουρητό, υπνηλία.
Πολλά από αυτά τα συμπτώματα μπορούν να παρουσιαστούν όχι μόνο στη διάρκεια μιας κρίσης ημικρανίας, αλλά και πολλές ώρες πριν, ως πρόδρομα συμπτώματα. Μπορεί η φωτοφοβία και η ηχοφοβία να μην είναι έντονες, αλλά σίγουρα είναι χαρακτηριστικές. Το ίδιο ισχύει για τα επαναλαμβανόμενα χασμουρητά, που είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό πρόδρομο σύμπτωμα, όπως και για μια αναιτιολόγητη υπνηλία.
Ασφαλώς και τα ενδεχόμενα πρόδρομα συμπτώματα δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Ωστόσο, ο εντοπισμός των πρόδρομων συμπτωμάτων, αν βέβαια αυτά υπάρχουν, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος για κάποιον άνθρωπο με ημικρανία.
Αφενός μπορεί να οδηγήσει σε απενοχοποίηση συμπτωμάτων και συμπεριφορών. Για παράδειγμα, πολλοί ημικρανικοί αποφεύγουν τη σοκολάτα ενώ αυτή δεν αποτελεί εκλυτικό παράγοντα τόσο συχνά όσο αναφέρεται. Ή, άλλοι, κατηγορούν τους εαυτούς τους πως με τη συμπεριφορά τους προκαλούν τις ημικρανίες τους (χαρακτηριστικά: “Χθες κουράστηκα υπερβολικά, είχα υπερδραστηριότητα και σήμερα το πληρώνω”), ενώ η συμπεριφορά αυτή δεν ευθύνεται για την επέλευση της κρίσης, αλλά είναι τμήμα της κρίσης.
Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι πως ο εντοπισμός των προδρόμων συμπτωμάτων μπορεί να οδηγήσει σε επαγρύπνηση για την επερχόμενη κρίση και, ως εκ τούτου, σε ακόμη πιο έγκαιρη λήψη της σωστής θεραπείας η οποία έτσι θα έχει ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα.
