Σοκ και οδύνη έχει προκαλέσει ο χαμός της 22χρονης Μαρίας Κατσίκα, της φοιτήτριας που βρέθηκε κρεμασμένη στο πατρικό της στο Κεφαλόβρυσο Τρικάλων την περασμένη Πέμπτη.
Η νεαρή κοπέλα βρέθηκε νεκρή από τον θείο της, οι Αρχές έχουν αποκλείσει την πιθανότητα εγκληματικής ενέργειας και έχουν καταλήξει στην αυτοκτονία. Η κοπέλα που σπούδαζε Ψυχολογία στην Αθήνα είχε επιστρέψει στο χωριό της για λίγες μέρες, με τους γονείς της να λείπουν καθώς εργάζονται σε νησί για την τουριστική περίοδο.
Η είδηση του θανάτου της έπεσε σαν κεραυνός στην τοπική κοινωνία και τους συγγενείς, αφού δεν περίμεναν ότι η Μαρία θα έβαζε τέλος στη ζωή της. Ωστόσο, η τελευταία της ανάρτηση στο Facebook συγκλονίζει, αφού πόσταρε έναν πίνακα του Ζακ-Λουί Ντέιβιντ (κεντρική φωτό) και λεζάντα "Detailof "LaMortdeMarat" (TheDeathofMarat) by Jacques–LouisDavid. The letter reads "Given that I am unhappy, I have a right to your help".
Η μετάφραση έχει ως εξής:
"Λεπτομέρεια του ′′Θανάτου του Μαρά′′ από τον Ζακ-Λουί Ντέιβιντ. Η επιστολή γράφει ′′ Δεδομένου ότι είμαι δυστυχισμένος, έχω δικαίωμα στη βοήθειά σας.”
Τα ποιήματα με κύριο θέμα τον θάνατο και την αυτοκτονία
Μια ματιά στο προφίλ της κοπέλας στο Facebook αρκεί για να μάθει κανείς ότι συχνά έγραφε ποιήματα, τα οποία δημοσιεύονταν σε ιστοσελίδες με ποίηση, ενώ κάποια τα έχει αναρτήσει και στον λογαριασμό της.
Τα ποιήματα αυτά έχουν κύριο θέμα τον θάνατο και τις τάσεις αυτοκτονίας, ενώ αποπνέουν απόγνωση και βαθιά θλίψη, όπως και μια επιθυμία για αυτοτραυματισμό και συμβιβασμό με τον θάνατο. Μπορεί όλα αυτά να μη σημαίνουν τίποτα, μπορεί όμως να σημαίνουν και πολλά...
Σε ένα από τα ποιήματα που έγραψε η Μαρία, με τίτλο "Ίαση", αναφέρονται φράσεις όπως "Αφουγκράζομαι τις σειρήνες των ασθενοφόρων, ικετεύοντας μάταιες ελπίδες", "Οι πνεύμονές μου φλέγονται", "Μορφίνη. Αναλγητικά. Συνταγή γιατρού".
Αναλυτικά το ποίημα:
Αφουγκράζομαι
τις σειρήνες
των ασθενοφόρων,
ικετεύοντας
μάταιες ελπίδες.
Οι πνεύμονές μου
φλέγονται.
Αναπνέω τα
σπαραγμένα μισόλογα
που τραυλίζεις ·
το μάτι σαλεμένο.
Μορφίνη.
Αναλγητικά.
Συνταγή γιατρού.
Περιστρέφομαι
γύρω από το
νοσηρό άξονά μου,
παλεύοντας με
πληγωμένες αγάπες.
Μώλωπες και φόβοι
ανεμοδέρνονται
στις φλέβες μου.
Η πνοή
του θανάτου
φουρτουνιάζει
την αστραπή
στο αίμα μου.
Το ηλεκτρισμένο δείλι
σείεται κάτω από
κεραυνούς και δάκρυα.
Είμαι άφθαρτη.
Ακολουθεί ένα άλλο ποίημα, με τίτλο "Μαριονέτα".
Στρίβω τις φλέβες μου
σε φτηνά τσιγαρόχαρτα.
Η καρδιά μου πνίγεται στις γάζες.
Σπαράζει επάνω σε φορεία.
Τα χείλη μου στάζουν ανείπωτο έρωτα.
Κάννες όπλων τσακίζουν το λάρρυγγά μου.
Καπνίζω τις τελευταίες λέξεις.
Το άθλιο σημείωμα επάνω στο τραπέζι.
Θα ήθελα να ήμουν μαριονέτα.
Τουλάχιστον, επίδεσμοι και ράμματα
θα με κρατούσαν.
Τώρα, τραυματιοφορείς θαυμάζουν
τα πάνινα μέλη μου.
Ακρωτηριασμένα.
