Τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ επισημαίνει δημοσίευμα των New York Times, στο οποίο αναφέρεται πως όταν ο Ερντογάν απείλησε με βέτο στην ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, μπορεί πολλοί αν ένιωσαν αγανάκτηση, αλλά όχι και έκπληξη.
Το δημοσίευμα αναφέρει πως σε μια συμμαχία όπως το ΝΑΤΟ, που λειτουργεί με ομοφωνία και συναίνεση, η Τουρκία λειτουργεί ως «μικροκακοποιός» (stickup artist), και υπενθυμίζει ότι ο Τούρκος πρόεδρος δημιούργησε πρόβλημα και το 2009 όταν αντέδρασε στην απόφαση να οριστεί επικεφαλής αξιωματούχος από τη Δανία (ο Ρασμούσεν), λέγοντας ότι η Δανία είναι ανεκτική στις γελοιογραφίες του Προφήτη Μωάμεθ ενώ δείχνει συμπάθεια προς τους Κούρδους «τρομοκράτες».
Ακόμα, το άρθρο υπενθυμίζει ότι το 2010 η ένταση στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ είχε ως αποτέλεσμα να διακοπεί η συνεργασία του ΝΑΤΟ με το Ισραήλ για τα έξι χρόνια που ακολούθησαν.
Σήμερα ο Ερντογάν προκαλεί καθυστέρηση στην υλοποίηση ενός σχεδίου του ΝΑΤΟ που στόχο έχει να οχυρώσει τις ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στη Ρωσία, ενώ το 2020 όταν αποφάσισε να στείλει ερευνητικά πλοία στα ελληνικά ύδατα, συνοδευόμενα μάλιστα από μαχητικά αεροσκάφη, η Γαλλία είχε αναγκαστεί να στείλει πλοία για να στηρίξει την Ελλάδα.
Όπως σημειώνουν οι συντάκτες του άρθρου, η στάση του Ερντογάν υπενθυμίζει το μακροχρόνιο πρόβλημα του ΝΑΤΟ. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία μπορεί να έδωσε στη Συμμαχία νέα αίσθηση καθήκοντος ανανεώνοντας τη νατοϊκή αποστολή, αλλά το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να πρέπει να αντιμετωπίσει έναν αυταρχικό ηγέτη που είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει την επιρροή του και τα διαπραγματευτικά του χαρτιά για να κερδίσει πολιτικούς πόντους στο εσωτερικό της χώρας του.
Οι New York Times σημειώνουν πως τελικά αυτή η κατάσταση καταλήγει να λειτουργεί προς όφελος του Ρώσου προέδρου, με τον οποίο ο Τ. Ερντογάν έχει αναπτύξει φιλικές σχέσεις τα τελευταία χρόνια.
