Φεβρουάριος 2016. Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου. Πρεμιέρα. Το πρώτο κουδούνι χτυπά, οι πόρτες ανοίγουν και η αίθουσα γεμίζει σχεδόν ασφυκτικά. Μετά το τρίτο κουδούνι τα φώτα σβήνουν και η σκηνή γεμίζει καπνούς. Η Χάρις Αλεξίου εμφανίζεται μες στο σκοτάδι, κρατώντας ένα tablet, τη μόνη πηγή φωτός μέσα στον χώρο.
«Σήμερα φύγαμε από τη Θήβα. Σήμερα ο μπαμπάς αρρώστησε. Σήμερα έμαθα ότι ο Ευαγγελισμός είναι και νοσοκομείο. Σήμερα η μαμά μου έβαψε το άσπρο μου φόρεμα μαύρο για να είναι έτοιμο. Σήμερα ο μπαμπάς σηκώθηκε, πήγε στην εκκλησία, γύρισε σπίτι και πέθανε. Σήμερα...». Μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Σελίδες ημερολογίου, γραμμένες στο χέρι. Μόνη στην σκηνή, άλλοτε μιλώντας κι άλλοτε τραγουδώντας, με το γέλιο και το δάκρυ να εναλλάσσονται, η σπουδαία ερμηνεύτρια μέσα από την παράσταση «Το Χειρόγραφο» περιέγραφε πώς η μικρή Χαρίκλεια απ' τη Θήβα έγινε η Χαρούλα όλης της Ελλάδας.
Η απόφασή της να σταματήσει το τραγούδι, η οποία ανακοινώθηκε επισήμως μέσα από την εκπομπή του Φώτη Απέργη στο Β' πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, είχε ήδη ληφθεί από τότε. «Στην "Χειρόγραφο" υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Αυτό ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα… Όταν με κάλεσε ο Θάνος Μικρούτσικος στους Βράχους του είπα: "Θάνο μου δεν τραγουδώ, αλλά θα είμαι εκεί για σένα… Πήρα λίγο θάρρος και μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο στον Ζαμπέτα. Εκεί πήρα την οριστική απόφαση. Είπα: "δε σου αξίζει να συνεχίσεις". Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα».
Η Χάρις Αλεξίου αποτελεί μια από τις πιο αγαπημένες ερμηνεύτριες, με λαμπρή καριέρα με σπουδαίες συνεργασίες και επιτυχίες από το ξεκίνημά της έως και σήμερα. Από πολύ μικρή, όμως, έμαθε ότι ο δρόμος της ζωής δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Τα παιδικά της χρόνια ήταν γεμάτα από ανατροπές. Καταιγίδες που σαν παιδί ήταν αδύνατον να τις κατανοήσει και να τις διαχειριστεί. Μεγάλωσε φτωχικά, ενώ οι γονείς της έφυγαν από τη ζωή σε νεαρή ηλικία. «Βεβαίως και χαίρομαι όταν βλέπω να γεμίζει ένα ολόκληρο ΟΑΚΑ στα τριάντα μου, αλλά ταυτόχρονα μου έρχονται και δάκρυα στα μάτια όταν σκέφτομαι τον μπαμπά και τη μαμά μου που δεν πρόλαβαν να με δουν να μεγαλώνω. Θα ήθελα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στο πρώτο μου Ηρώδειο να ήταν οι γονείς μου από κάτω, την ώρα που τραγουδούσα. Μου λείπει η μαμά και ο μπαμπάς μου» έχει αναφέρει συγκινημένη στην εκπομπή «Σημείο Συνάντησης».
Το πολύχρωμο ρεπερτόριό της αποτελείται από ήχους λαϊκούς μέχρι ροκ, κι από παραδοσιακά μέχρι τζαζ. Στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού από τη δεκαετία του '70, η Χάρις Αλεξίου είχε μία θυελλώδης σχέση με το τραγούδι. Μία σχέση που θα μείνει αναλλοίωτη στον χρόνο. «Το τραγούδι δεν είναι μόνο χαρά. Έχει κόπο, αγώνα και απογοήτευση. Σε "κλέβει" από την προσωπική σου ζωή και τους ανθρώπους σου. Γίνεσαι λίγο στρατιώτης, αλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ. Θα ήταν λάθος να πω κάτι τέτοιο. Μεγάλωσα μέσα από τη μουσική. Γνώρισα τον εαυτό μου. Έμαθα πράγματα. Συνάντησα σπουδαίες προσωπικότητες που έγιναν δάσκαλοι μου» έχει δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή της.
«Εγώ την έκανα τραγουδίστρια»
Η Χάρις Αλεξίου δεν έκρυψε ποτέ την τεράστια αδυναμία που είχε στον –κατά δυο χρόνια μεγαλύτερό της- αδερφό, Γιώργο Σαρρή. Ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη σεμνότητα και ήθος, που πρωτοανέβηκε στο πάλκο το 1973. Η οικογένειά τους αγαπούσε το καλό ελληνικό τραγούδι και τα παιδιά ακολούθησαν τα βήματά τους. Έπρεπε, όμως, να περάσουν αρκετά χρόνια για να μπει στη δισκογραφία και να έρθει, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η τεράστια επιτυχία του κομματιού «Οι νταλίκες» σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους Μανώλη Ρασούλη, η οποία κυριολεκτικά τον εκτίναξε και τον καθιέρωσε ως έναν γνωστό λαϊκό τραγουδιστή.
«Εκείνη την εποχή, ο Αλέξης Γεωργίου έφτιαχνε ένα σχήμα για την "Αρχιτεκτονική" και με ρώτησε αν ξέρω καμιά καλή τραγουδίστρια. Αμέσως σκέφτηκα τη Χαρούλα, που τότε ήταν μόλις δεκαεπτά χρόνων και δούλευε ως μοδίστρα. Όταν την πρότεινα, μου είπε: "μακάρι, αλλά είναι άπειρη". Την επομένη έκαναν πρόβα και δύο μέρες μετά ξεκίνησαν τις εμφανίσεις. Έπειτα από κάποια χρόνια εγώ ζούσα στην Κοπεγχάγη, όπου και διατηρούσα μια βιοτεχνία με ένα φίλο μου, βγάζοντας αρκετά χρήματα. Ερχόμουν ωστόσο συχνά-πυκνά στην Ελλάδα και επισκεπτόμουν τα "Νέα Δειλινά", όπου τραγουδούσαν ο Γιώργος Νταλάρας, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Γιάννης Πάριος και η Χαρούλα. Αρχικά ήταν να βγω εγώ στο τραγούδι, αλλά δεν συνέβη για διάφορους λόγους. Κάποια στιγμή μου λέει η Χαρούλα: "Για να μην έρχεσαι συνέχεια από τη Δανία και να χαλάς τόσα χρήματα, γιατί δεν γίνεσαι και εσύ τραγουδιστής;" Εγώ έβγαλα τη Χαρούλα στο τραγούδι και εκείνη έπειτα εμένα μέσω του φίλου της Μπάμπη Τσετίνη» είχε αποκαλύψει ο Γιώργος Σαρρής στο περιοδικό «ΕΓΩ».
O γιος της Χάρις Αλεξίου
Η λαϊκή ρήση λέει ότι «μητέρα δεν είναι εκείνη που γεννά ένα παιδί, αλλά εκείνη που το μεγαλώνει». «Είχα έναν και μοναδικό φόβο όταν υιοθέτησα το παιδί μου, εάν θα είμαι ικανή να το αγαπήσω. Αν θα είμαι αντάξια αυτού του παιδιού. Γιατί παίρνεις ένα πλασματάκι, ένα μωρό που γεννιέται κι έχεις όλη την ευθύνη να το μεγαλώσεις και να του δώσεις μια σωστή ζωή κι έναν σωστό κόσμο» έχει πει με ειλικρίνεια σε συνέντευξή της η Χάρις Αλεξίου. Ο γιος της, Μάνος Θεοφίλου, που για μεγάλο διάστημα είχε επιμεληθεί τη δημόσια εικόνα συγκροτημάτων και καλλιτεχνών, είχε αναφέρει στο περιοδικό People για το παραπάνω γεγονός: «Δεν με ένοιαζε ποτέ το ότι είμαι υιοθετημένος. Είχα τόση αγάπη».
Η μάχη με τον καρκίνο
Άξιος μαχητής, σημαίνει, να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Να μη σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα της ζωής με θάρρος και πίστη για το καλύτερο. «Αισθάνθηκα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, όταν έμαθα ότι πάσχω από καρκίνο του μαστού», αλλά η Χάρις Αλεξίου ξεπέρασε το σοβαρό πρόβλημα υγείας της, τραγουδώντας. Εντοπίστηκε σε έναν έλεγχο ρουτίνας. Ο καρκίνος ήταν σε πρώιμο στάδιο και ως εκ τούτου η σπουδαία ερμηνεύτρια δε χρειάστηκε να υποστεί την ιδιαίτερα επώδυνη διαδικασία των χημειοθεραπειών. Μιλώντας για την περιπέτεια της, έχει χαρακτηρίσει «τέρας» τον καρκίνο, ενώ έχει αποκαλύψει πως από την ίδια ασθένεια «έφυγε» από τη ζωή η μητέρα της. «Αυτό που παίρνεις από ένα τέτοιο γεγονός είναι η ταπείνωση, γιατί ποτέ δεν πιστεύεις ότι θα το πάθεις κι εσύ. Όταν λοιπόν χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, βλέπεις ότι είσαι κι εσύ μια καρδούλα που έχει ανάγκη από φροντίδα».
Η Χάρις Αλεξίου αγάπησε, πόνεσε, γέλασε, έκλαψε, ερωτεύτηκε, χώρισε, τραγούδησε, έπαιξε, χόρτασε. Γυναίκα πληθωρική, μάνα ενοχική, ερμηνεύτρια σπουδαία, άνθρωπος γενναιόδωρος. «Είμαι χορτάτη από τη ζωή. Ντρέπομαι να πω ότι δεν είμαι. Αλλά θέλω κι άλλο...»
