Λένε πως την πραγματική του δύναμη ο άνθρωπος τη μετράει και την καταλαβαίνει στις πιο σκληρές στιγμές της ζωής. Εκεί που σου δείχνει το πιο ανελέητο πρόσωπο της. Η Μέλπω Κωστή είδε να της έρχονται απανωτές αυτές οι στιγμές, αλλά κατάφερε να τις μετατρέψει σε ψυχική δύναμη.
Αυτά που έχει περάσει, δύσκολα θα τα άντεχε ο οποιοσδήποτε. Πώς τα άντεξε η ίδια, είναι άξιο απορίας και θαυμασμού. Πριν από 15 χρόνια περίπου έχασε τον γιο της. Την ίδια στιγμή η κόρη της είχε ένα σοβαρό και ανεξήγητο πρόβλημα υγείας.
Η Μέλπω Κωστή μιλάει για όσα την στιγμάτισαν στην Ελεονώρα Μελέτη και το Μετά Τα Μεσάνυχτα. Εκεί εξηγεί ότι ο θάνατος του γιου της λειτούργησε σαν μια παρακίνηση να μην καταρρεύσει, ενώ το πρόβλημα υγείας της κόρης της την έκανε να αναζητήσει μια νέα επαγγελματική πορεία. Έτσι, ξεκίνησε σπουδές φυσικοθεραπείας με σκοπό να γίνει εκείνη αυτή που θα βρει την θεραπεία της.
«Θεωρώ ότι ο θάνατος είναι ένα κομμάτι της ζωής και θέλω να λέω τα πράγματα με το όνομα τους. Εκείνη τη στιγμή που συνέβη είπα ότι θα το κάνω φως. Είχε πάρει τη μηχανή ενός φίλου, πέρασε κανονικά το φανάρι και τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο που πέρασε με κόκκινο. Πέθανε σχεδόν ακαριαία. Εγώ ενημερώθηκα άμεσα.
Πήγα εκεί στον τόπο, είναι απερίγραπτες οι σκηνές, τα συναισθήματα, όλα αυτά που έζησα… Όμως ακριβώς τη στιγμή που πήγαμε στο νοσοκομείο και μάθαμε ότι έχει πεθάνει το παιδί, είπα στον εαυτό μου «μάζεψε τώρα τα κομμάτια σου κι έχεις δουλειά να κάνεις». Το είπα εκείνη τη στιγμή.
Θα σου πω έναν όρο που έμαθα από τη φυσικοθεραπεία. Λειτούργησε το κομμάτι που λέγεται εσωτερικό σημείο ελέγχου. Όσοι αποδίδουν τα πράγματα στη μοίρα και αφήνονται, έχουν εξωτερικό σημείο ελέγχου. Εγώ συνειδητοποίησα ότι έχω εσωτερικό. Πιστεύω ότι ήταν κάτι πολύ βαθύ που βγήκε από μέσα μου. Οδηγήθηκα από την ψυχοσύνθεση του γιου μου. Δεν ήθελα να γίνω κάτι που δεν θα άρμοζε στην ύπαρξη του.
Με έπαιρναν τηλέφωνο να με συλληπηθούν κι ένιωθα ότι εγώ τους στήριζα. Η κόρη μου ήθελε πάρα πολύ υποστήριξη κι εκείνη. Είχαμε και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε ούτως ή άλλως. Εγώ για εκείνη ανησυχούσα. Τρέχαμε συνέχεια σε γιατρούς και δεν ξέραμε τι μπορεί να είναι».
