Για τις καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βίαιες συμπεριφορές που έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας μίλησε η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του MEGA (Παρασκευής, Σάββατου και Κυριακής) Κατερίνα Παναγοπούλου.
Σε συνέντευξή της στο ΒHMAgazino είπε:
Ο χώρος της τηλεόρασης είναι εύκολος για μια γυναίκα; Έχετε αισθανθεί ότι σας υποτιμούν εξαιτίας του φύλου σας;
Ο χώρος της τηλεόρασης είναι ένας σκληρός και εξαιρετικά ανταγωνιστικός χώρος εν συνόλω. Η αλήθεια είναι πως κάνοντας για χρόνια οικονομικό ρεπορτάζ έβλεπα ότι ήμασταν πολύ λίγες οι γυναίκες στο συγκεκριμένο πεδίο. Από την άλλη, ο φακός αγαπά τις γυναίκες. Η όποια δυσπιστία αντιμετώπισα ήταν για τον χρόνο που μεσολάβησε από το «Κατερίνα, θα πας να καλύψεις το νέο ασφαλιστικό» μέχρι το «Καλησπέρας σας, κυρίες και κύριοι, το ασφαλιστικό περιλαμβάνει…». Εννοώ πως το βασικό είναι να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Αν δουλεύεις, πείθεις. Αν «τα λες», σε επιλέγουν. Τα ΜΜΕ κοιτούν τον ανταγωνισμό, είναι σκληρά και δεν θέλουν χάρες. Θέλουν να τους φέρνεις το ρεπορτάζ. Αν έχεις το ρεπορτάζ, είναι περιττή η πληροφορία αν είσαι άνδρας ή γυναίκα.
Πώς διαχειρίζεστε το ελληνικό #Metoo ως γυναίκα και ως παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων του MEGA;
Στο MEGA στηρίξαμε φανατικά το κίνημα και από την πρώτη στιγμή ο ιδιοκτήτης του σταθμού έδειξε τεράστια ευαισθησία στο θέμα λέγοντας μας να φέρουμε στο φως τα πάντα. Θεωρώ εκπληκτικό που ανοίγουν στόματα, αλλά ακόμα δεν λέγονται πολλά. Πάρτε για παράδειγμα τον χώρο μας. Υπάρχει ο φόβος πως αν μιλήσεις θα σε αποβάλει το σύστημα. Η Πολιτεία οφείλει να παρέχει επαρκές νομικό οπλοστάσιο, ώστε και το θύμα να αισθανθεί ασφάλεια να μιλήσει αλλά και ο καταγγελλόμενος να μην καταστραφεί εάν τελικά δεν είναι θύτης.
Εσείς έχετε δεχθεί κάποια απρεπή συμπεριφορά ή πρόταση στον χώρο εργασίας σας;
Ήμουν τυχερή και δεν μου έχει τύχει ευτυχώς κάτι τέτοιο. Γενικά στη δουλειά, ενώ μπορεί να κάνω πλάκα, να επιδιώκω να δημιουργείται φιλικό και οικογενειακό κλίμα, παρ’ όλα αυτά παραμένω κλειστή και αυστηρή στα όρια που θέτω. Επειδή μπήκα στον χώρο ενώ ακόμα σπούδαζα και ήμουν η «μικρή», είχα φροντίσει να δημιουργήσω τείχος προστασίας. Ενώ κάνω ασταμάτητα πλάκα, ταυτόχρονα καθιστώ σαφές ότι υπάρχει ένα οριοθετημένο πλαίσιο πέρα από το οποίο δεν επιτρέπεται τίποτα, απαιτώντας σεβασμό. Φυσικά και έχω υπάρξει σε δουλειά που ασκούσαν ψυχολογική βία στους υφισταμένους τους. Είναι συνηθισμένο.
