Οι απογοητεύσεις, οι εκνευρισμοί και οι διαφωνίες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ζωής, αλλά συνήθως κατορθώνουμε να ελέγξουμε τα συναισθήματα και να κρατάμε τον θυμό μας σε κόσμια ή έστω ανεκτά επίπεδα. Τι συμβαίνει, όμως, και μερικοί άνθρωποι χάνουν τον έλεγχο με καταστροφικές συνέπειες;
«Η απώλεια του ελέγχου σημαίνει απώλεια της ικανότητας να θέτει κάποιος συνειδητά υπό έλεγχο τις παρορμήσεις και τη συμπεριφορά του όταν βρεθεί αντιμέτωπος με έντονα συναισθήματα» απαντά ο νευρολόγος-ψυχίατρος Δρ Νίκος Ε. Δέγλερης, διδάσκων Ψυχοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο Paris V, στη Γαλλία. «Οι καυγάδες, τα ουρλιαχτά, τα “ιπτάμενα” αντικείμενα στο σπίτι και το ανεξέλεγκτο κλάμα θεωρούνται συμπεριφορές που υποδηλώνουν απώλεια του ελέγχου. Το ίδιο, όμως, υποδηλώνει και η ακούσια ακινητοποίηση (“πάγωμα”) που εκδηλώνουν πολλοί όταν έρχονται αντιμέτωποι με απειλητικά για τη ζωή συμβάντα, όπως έναν σεισμό ή το να έρχεται κατά πάνω τους ένα αυτοκίνητο, απλώς σε αυτές τις περιπτώσεις τα εκλυτικά αίτια είναι διαφορετικά».
Ο αυτοέλεγχος, όμως, έχει ζωτική σημασία στη ζωή μας, διότι ο εγκέφαλός μας είναι ευάλωτος σε κάθε επιρροή, θετική ή αρνητική. «Όταν για παράδειγμα βλέπουμε μια ταινία με σκηνές βίας, ο εγκέφαλός μας εκ φύσεως μας προδιαθέτει να προχωρήσουμε σε βίαιες πράξεις, αλλά ο αυτοέλεγχός μας μας εμποδίζει» εξηγεί ο Δρ Δέγλερης. «Αντίστοιχα, όταν ακούμε μια βίαιη ρητορική, η εγγενής παρόρμηση είναι η βία, αλλά ο αυτοέλεγχος είναι ο μηχανισμός που μας αποτρέπει από αυτήν. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν βλέπουμε πράξεις αγάπης, θέλουμε κι εμείς να δώσουμε αγάπη, οπότε και πάλι επεμβαίνει ο αυτοέλεγχος για να μην “πνίξουμε” τους άλλους με την αγάπη μας».
