Εικόνες αγωνίας χαράς συγκίνησης και γενικότερα εντόνων συναισθημάτων , ζήσαμε μαζί με την μητέρα της Φωτεινή, τον αδερφό Διονύση και λίγους συγγενείς και φίλους στο σπίτι της Άννας Κορακάκι στην Δράμα την ώρα του τελικού.
Η μισή οικογένεια στο Ρίο, η άλλη μισή παρακολούθησε τις προσπάθειες της Άννας από το σπίτι της στη Δράμα, εκεί όπου η χρυσή ολυμπιονίκης ζει, εκεί που προπονείται κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Λίγοι συγγενείς ήταν στο πλευρό της Φωτεινής και του Διονύση το βράδυ της Τρίτης, όταν έζησαν τη μεγαλύτερη μέχρι ώρας, στιγμή της Άννας, αφού το μέλλον της 20χρονης προβλέπεται όσο χρυσό ήταν και το χθεσινό βράδυ.
Οι εικόνες που κατέγραψε η κάμερα της dramini.gr, μέσα στο σπίτι της οικογένειας δεν περιγράφονται με λόγια. Η συγκίνηση, ο ενθουσιασμός, αλλά και η αποζημίωση για όσα έχουν πριν περάσει, περισσεύουν στα πρόσωπα της οικογένειας.
Η ίδια η Άννα, σε δηλώσεις που έκανε μετά το τέλος του αγώνα, σημείωσε ότι, όταν πια μίλησε με τη μητέρα και τον αδελφό της, άκουγε μόνο «ουρλιαχτά, τσιρίδες» και… «εεεε, οοοοο».
Η χρυσή ολυμπιονίκης της σκοποβολής αφιέρωσε τα δύο μετάλλια που κατέκτησε στο Ρίο στον εαυτό της, τον πατέρα και την υπόλοιπη οικογένειά της, αλλά και σε «όσους θα την αγαπούν και μετά, σε όσους ήταν πριν από αυτό εδώ και σε όσους θα παραμείνουν εδώ όταν αυτό τελειώσει…».
«Πιστεύαμε πάρα πολύ στην Άννα, ότι το έχει, ότι μπορεί να το κάνει...». Η μητέρα και αδελφός της χρυσής και χάλκινης Ολυμπιονίκη, της Άννας Κορακάκη δεν μπορούν να κρύψουν, καθώς λένε τα παραπάνω με μια φωνή, την περηφάνια και το θαυμασμό τους για τον «χρυσό» θρίαμβό της. Συγκινημένοι, πλαισιωμένοι από συγγενείς από χθες το απόγευμα και όλο το βράδυ, λεπτό προς λεπτό, από την τηλεόραση κάθε εξέλιξη, τον αγώνα, την προσπάθεια της Άννας, τη νίκη, το ανέβασμα στο πιο ψηλό βάθρο και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου και ανέμεναν ως αργά τις δηλώσεις της από το Ολυμπιακό Χωριό στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
Η ώρα είναι αρκετά προχωρημένη, κοντεύει δύο το πρωί, οι δρόμοι της Δράμας είναι σχεδόν έρημοι, αλλά κάποιοι νεαροί, σε μικρές παρέες βρίσκονται ακόμη συγκεντρωμένοι στα καφέ του κέντρου, σε όσα ακόμη παραμένουν ανοιχτά, με τις τηλεοπτικές οθόνες να προβάλλουν σταθερά την Ολυμπιάδα. Ένα παραπάνω, που η πόλη σήμερα πανηγύρισε, για δεύτερη φορά, τη νίκη της νεαρής δημότισσας της, της Άννας Κορακάκη, η οποία μετά το χάλκινο μετάλλιο που κέρδισε στη σκοποβολή με αεροβόλο πιστόλι στα 10 μέτρα, τρεις μέρες πριν, χθες ανέβηκε και στο πρώτο σκαλί του Ολυμπιακού βάθρου, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο ίδιο αγώνισμα στα 25 μέτρα.
Από τη «χρυσή» νίκη της Άννας Κορακάκη στο Ρίο Ντε Τζανέιρο έχουν ήδη περάσει τεσσεράμισι ώρες. Το διαμέρισμα της οικογένειας στην οδό Αθήνας, στη Δράμα είναι κατάφωτο και μέσα συγγενείς και φίλοι ακόμη είναι εκεί. Η μητέρα της Άννας, Φωτεινή Χριστοδούλου, δίπλα της ο αδελφός της και θείος της Άννας και η οικογένεια του, που ήρθαν από την Νιγρίτα Σερρών για να είναι όλοι κοντά στις στιγμές της χαράς, οι νονοί της Άννας, ο αδελφός της, ο δεκαοκτάχρονος Διονύσης Κορακάκης μαζί με την παρέα του, η στενή φίλη της που πέρασε να τους συγχαρεί. Σχολιάζουν, συζητούν, απέναντι από την οθόνη της τηλεόρασης, που από το μεσημέρι είναι «κολλημένη», χωρίς ούτε μια στιγμή να διανοηθεί κανείς να αλλάξει συχνότητα, στη δημόσια τηλεόραση, στη μετάδοση των Ολυμπιακών αθλημάτων.
«Ελάτε να δείτε ...είναι τώρα στο Ολυμπιακό Χωριό ...έχει σύνδεση». Η φωνή από το σαλόνι απευθύνεται σε όσους βρίσκονται στη βεράντα. Αυτό δε χάνεται, το περιμένουν ώρα. Να δουν την Άννα Κορακάκη και τον πατέρα και προπονητή της Τάσο Κορακάκη σε σύνδεση στη δημόσια τηλεόραση. Η μισή οικογένεια στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, η άλλη μισή στη Δράμα. Στο μπαλκόνι, μια μεγάλη ελληνική σημαία κυματίζει, κόσμος περνάει κάτω από το σπίτι, κορνάρει, συγχαίρει. Πανηγυρική ατμόσφαιρα. Οι πιο νεαροί κάθονται έξω, οι μεγαλύτεροι στο μέσα. Απαντούν και υποδέχονται τους πάντες, όσους περνούν το κατώφλι του διαμερίσματος για τα συγχαρίκια, τους γείτονες, τους φίλους, τους καλωσορίζουν και τους κερνούν.
Ο ενθουσιασμός, το πρώτο ξέσπασμα της χαράς, τη στιγμή της νίκης της Άννας, όλη εκείνη η ένταση που διαδέχθηκε την πολύωρη αναμονή, τα επιφωνήματα θαυμασμού, έχουν κοπάσει και πλέον η συγκίνηση, τα γέλια, τα δάκρυα χαράς, έχουν δώσει τη θέση τους σε μια γλυκιά κόπωση, αλλά και σε ένα αίσθημα προσμονής. Λες και υπάρχει ακόμη κάτι να δουν, να ακούσουν για την Άννα. Από την Άννα, τον πατέρα της τον Τάσο, τους συναθλητές της, τους συνοδούς τους.
Περιμένουν με αγωνία τις πρώτες δηλώσεις της από το Ρίο. Έχει περάσει πια αρκετή ώρα που δεν συνομίλησαν μαζί της.
Η μητέρα της η Φωτεινή και ο αδελφός της ο Διονύσης είχαν επικοινωνήσει με την Άννα από το πρωί, πριν τους αγώνες, για να της ευχηθούν καλή τύχη και είχαν συνομιλήσει μαζί της για λίγα μόνο λεπτά. Επικοινώνησαν και πάλι το βράδυ, περίπου δύο ώρες μετά την έκβαση του τελικού. Σύντομοι στο πρώτο τηλεφώνημα τους το πρωί για να μην την απασχολήσουν με άλλες έγνοιες και την αγχώσουν, σύντομοι στη δεύτερη επικοινωνία τους, μετά τη νίκη, γιατί πλέον τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι συνοδοί, οι φίλοι, όσοι ήθελαν να της δώσουν συγχαρητήρια, δεν της άφηναν να πάρει ανάσα?
Η Φωτεινή και ο Διονύσης ξαναζούν αυτή την προχωρημένη ώρα, σχεδόν ξημερώματα, ολοζώντανα, όλα τα στιγμιότυπα του αγώνα. Η εικόνα της Άννας Κορακάκη να δίνει τη μάχη με ελληνικά χρώματα και να κατακτά το υψηλότερο σκαλί του Ολυμπιακού βάθρου είναι η εικόνα που όλοι είδαν συγκινημένοι, για αυτούς οι εικόνες του αγώνα ήταν πολύ περισσότερες. Σε κάθε κίνηση, σε κάθε ανέβασμα του πιστολιού, σε κάθε στόχευση, σε κάθε σύσπαση του προσώπου, σε κάθε μειδίαμα, σε κάθε έκφραση απογοήτευσης ήταν και είναι πάντα η δική τους Άννα. Μόνοι οι δύο τους στο σπίτι, μητέρα και γιος, νωρίς το απόγευμα, παρακολούθησαν λεπτό προς λεπτό από την τηλεόραση την πορεία της προς τον χρυσό θρίαμβο της. Από τις τέσσερεις, που άρχισαν οι πρώτες βολές. Η Φωτεινή, μια σύγχρονη εργαζόμενη γυναίκα, βρεφονηπιοκόμος σε δημοτικό σταθμό της Δράμας δεν έχει ασχοληθεί προσωπικά με τη σκοποβολή, αλλά ως σύζυγος και μητέρα αθλητών της σκοποβολής είναι περισσότερο από καλά ενημερωμένη ακόμη και για λεπτομέρειες του αθλήματος.
«Οι βολές ακριβείας της ήταν άριστες, ήταν τέλειες... ήταν πρώτη στα προκριματικά. Αυτό κράτησε μέχρι τις πέντε παρά τέταρτο. Μετά, η δεύτερη φάση, οι βολές ταχείας ξεκινούσαν στις επτά. Εκεί ξεκίνησε άσχημα, στην πρώτη δεκάδα και στη δεύτερη, δεν τα πήγε καλά. Εκεί ανησυχήσαμε...» λέει η μητέρα της πρωταθλήτριας και ο Διονύσης, ο αδελφός της Άννας, αναλαμβάνει να συνεχίσει τη φράση από εκεί που σταμάτησε η μητέρα του : «Υπολογίσαμε πόσο σκορ χρειαζόταν να μπει στον τελικό, ήταν πάρα πολύ, έπρεπε η τελευταία δεκάδα να είναι πάνω από ενενήντα οκτώ πόντους κι όμως την πάλεψε την τελευταία δεκάδα, έκανε 100% και πέρασε στον τελικό».
Όσο προχωρούσε ο αγώνας γινόταν φανερό ότι η Άννα θα στόχευε όλο και πιο ψηλά, προς τα μετάλλια. Μια φίλη της Φωτεινής ήρθε λίγο πριν από τον τελικό να τους κάνει παρέα. Μετά τις οκτώ, το σπίτι άρχισε να γεμίζει από κόσμο, έφτασαν η θεία της Άννας, η νονά της, φίλοι της, συναθλητές της. Η αγωνία είχε φτάσει «κόκκινο».
Τα λεπτά κυλούσαν ηλεκτρισμένα, από φάση σε φάση, σε κάθε βολή, σε κάθε απόδοση βαθμολογίας.
«Επειδή, είχαμε μια εικόνα για τον τελικό, ξέραμε από την αρχή, ότι οι πρώτες εικοσιπέντε σφαίρες κρίνουν τα μετάλλια. Κι όλο μας το άγχος ήταν για αυτές τις πρώτες εικοσιπέντε σφαίρες να πάει πάρα πολύ καλά για να μπει στα μετάλλια. Και εφόσον έριξε πάρα πολλά κεντρικά δεκάρια, από τις εικοσιπέντε σφαίρες σύνολο, έριξε δεκαεννιά κεντρικά δεκάρια, είναι μάλλον και προσωπικό της ρεκόρ αυτό, οπότε μπήκε στον τελικό μας έφυγε το άγχος και η πίεση που είχαμε γιατί θα διεκδικούσε είτε το χρυσό, είτε το αργυρό» λέει ο Διονύσης.
