Σε ηλικία 39 ετών, ο Νίκος Φλωρινιώτης έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και ο θάνατός του βύθισε στο πένθος την οικογένειά του. Η μητέρα του Μάχη και η αδερφή του Αννούλα Φλωρινιώτη ήταν μαζί του μέχρι την ύστατη στιγμή στο Λαϊκό νοσοκομείο εκεί που άφησε την τελευταία του πνοή, με το τελευταίο διάστημα να επιδεινώνεται η κατάστασή του σε σημείο που δεν μπορούσε να μιλήσει και τους έκανε νοήματα. Η αδελφή του κατάλαβε ότι έφυγε από τη ζωή χθες Τρίτη το πρωί (19/12) πιάνοντας τα κρύα του χέρια.
Μη μπορώντας να πιστέψει ότι μέσα σε λίγους μήνες έφυγαν από τη ζωή ο πατέρας της και ο αδελφός της, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Γιώργο Λιάγκα στο Πρωινό, κατέρρευσε σε κλάματα.
Εξήγησε με σπαρακτικό τρόπο το δέσιμο που είχε με τον αδελφό της και περιέγραψε πώς από μία ελιά, μετά από μια σειρά λαθών, έφτασε ο Νίκος Φλωρινιώτης στο σημείο να χάσει τη ζωή του.
Μέσα από δηλώσεις που παραχώρησε η Αννούλα στο Πρωινό την Τετάρτη 20/12 μία ακριβώς ημέρα μετά το τραγικό συμβάν εξήγησε με σπαρακτικό τρόπο το δέσιμο που είχε με τον Νίκο αλλά και το πόσο συγκλονισμένη είναι με τις τελευταίες εξελίξεις.
«Η ζωή μάς επιφυλάσσει πολύ άσχημα πράγματα. Σε ένα χρόνο έχει καταστραφεί η ζωή μου. Πάλευα τόσο καιρό δε μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Είναι πολύ δύσκολο. Είχε το πρόβλημα του, εγώ και η μαμά προσπαθούσαμε μπροστά του να μην του το δείξουμε για να μην τον πάρει από κάτω.
Μου έλεγε “Αννούλα μου δεν είσαι καλά, σταμάτα πια να στεναχωριέσαι τόσο πολύ”. Είχε το πρόβλημά του και νοιαζόταν για εμένα μέχρι τελευταία. Μου έλεγε να μην κουράζεσαι, έχεις τον αδερφό σου, δεν έχεις ανάγκη κανέναν, έχεις εμένα.
Τώρα δεν έχω τίποτα Γιώργο μου. Τίποτα. Μετά το παιδί μου εννοείται ήταν οι δύο μου μεγάλες αδυναμίες. Ο πατέρας μου…δεν έκανα χωρίς εκείνον και ο αδερφός μου, που από όταν γεννήθηκε ήταν το παιδί μου, η κούκλα μου, εγώ τον μεγάλωσα, τον διάβαζα, τον πήγαινα βόλτες.
Από μωρό παιδί τον πήγαινα στα μπουζούκια. Μαζί του πήγαινα διακοπές, είχαμε άλλο δέσιμο. Ό,τι και να κάναμε μιλάγαμε στα τηλέφωνα, είπε με κλάματα η Αννούλα Φλωρινιώτη. Στη συνέχεια, η ίδια περιέγραψε πώς από μία ελιά, μετά από μια σειρά λαθών, έφτασε ο Νίκος Φλωρινιώτης στο σημείο να χάσει τη ζωή του.
«Γίνανε πολλά λάθη στην αρχή. Βγάλανε μια ελιά και δε τη στείλανε για βιοψία. Αυτό είναι τραγικό. Δε μπορώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό. Εγώ δεν είχα ιδέα γι’ αυτό το πράγμα, για την ελιά. Ήταν μια ελιά στον ώμο και δε τη στείλανε για βιοψία. Δε μπορώ να το διανοηθώ αυτό. Δημιουργήθηκε μια κύστη εκεί, έγινε λίπωμα, για το οποίο πάλι δε με είχε ενημερώσει ο αδερφός μου.
Μου είπε ότι έβγαλε ένα λίπωμα και πήγε να το βγάλει. Πήγε σε κρατικό νοσοκομείο, του το αφαίρεσαν, και το κάνανε βιοψία. Του είπαν να πάει σε δυο εβδομάδες να πάρει τα αποτελέσματα. Φοβόταν να πάει, τον είχαμε φάει. Πήγε να πάρει τη βιοψία ένα μήνα μετά, αλλά του είπαν ότι δεν έβρισκαν τίποτα. Είχε χαθεί. Μετέπειτα έμαθα ότι είχε γίνει πολλές φορές αυτό.
Ο αδελφός μου θεώρησε ότι από τη στιγμή που δεν τον ειδοποίησε κανείς και είχε χαθεί, ότι δεν θα ήταν κάτι σοβαρό. Αυτό άρχιζε και μεγάλωνε, η μάνα μου άρχισε να τον τρέχει στους γιατρούς, όλοι μας λέγανε ότι δεν είναι κάτι, να μην τρελαινόμαστε. Πήγαμε στο Λαϊκό σε έναν φίλο μου, και μου είπε ότι αυτό για να βγει θέλει ειδικό γιατρό, αλλά πριν, πρέπει να κάνει μια μαγνητική» και συνέχισε την περιγραφή της:
«Κάναμε τη μαγνητική και το ίδιο βράδυ, μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν να τρέξουμε το πρωί στο γιατρό, γιατί αυτό που έβλεπε δεν ήταν λίπωμα και δεν της άρεσε. Τρομοκρατηθήκαμε κι εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας… Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ. Όλη αυτή η διαδικασία πήρε δυο χρόνια. Αν από την πρώτη στιγμή είχε σταλεί η ελιά για βιοψία, ο Νίκος τώρα θα ήταν εδώ…
Τώρα έκανε το δεύτερο κύκλο των θεραπειών του. Ξεκίνησε ανοσοθεραπείες, ενώ ο καρκίνος είχε πάει παντού, εξαφανίστηκε και χαρήκαμε. Μετά από δυο μήνες, πήγε εκεί που δεν έπρεπε να πάει, ήταν 20% οι πιθανότητες να πάει εκεί, οπουδήποτε αλλού και να πήγαινε θα μπορούσε να χειρουργηθεί, κάτι να γίνει, πήγε όμως στα μηνίγγια… Στον εγκέφαλο να ήταν θα μπορούσε να χειρουργηθεί. Εκεί δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Αυτό μας είχε τρελάνει. Την τελευταία φορά που πήγαμε στο νοσοκομείο η γιατρός μου είπε ότι δε θα πάρουμε εξιτήριο. Εκεί μας κόπηκαν τα πόδια.
Το παιδί παρ’ όλο που δε μπορούσε να μιλήσει γιατί ήταν σε σοκ, μας αγκάλιαζε, μας φίλαγε, μας χάιδευε. Μου έλεγε πότε θα βγει. Σύντομα του έλεγα αγάπη μου. Περίμενε να κάνουμε πάρτι για τη γιορτή μας. Δεν ήθελε να ξεχάσουμε κανέναν. Να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Εξαιρετικοί. Μας αντιμετώπιζαν σαν οικογένεια. Ήταν στο δωμάτιο η γυναίκα που καθαρίζει και μου είπε: “Αννούλα αυτό είναι το φυλαχτό που μου είχε δώσει η μανούλα μου, βάλ’ το στον Νικολάκη να τον προσέχει, να γίνει καλά”» πρόσθεσε η Άννα Φλωρινιώτη.
Συγκλονισμένος από την περιγραφή, ο Γιώργος Λιάγκας είπε στο τέλος της τηλεφωνικής τους επικοινωνίας: «Εδώ τώρα ξέρεις γιατί σκας; Γιατί γαμ… δεν θα έπρεπε να πεθάνει. Εμένα είχε ο πατέρας μου, το πολεμήσαμε 12 χρόνια, τελικά πέθανε από άλλο πράγμα. Όταν το πιάνεις και το πολεμάς, αν δεν το νικήσεις, τουλάχιστον το πολεμάς για χρόνια. Εδώ είναι από τις περιπτώσεις που είναι μια ελιά. Αν από την αρχή αυτήν την κ…ελιά την είχε βγάλει και είχε κάνει μια βιοψία, θα είχε τελειώσει η ιστορία. Είναι ιατρική παράλειψη, αλλά είναι και προσωπική αμέλεια. Το παιδί πήγε άδικα».
