Η Μυρτώ Αλικάκη βρέθηκε καλεσμένη της εκπομπής «Δύο στη 1» και αναφέρθηκε στο ξεκίνημα της καριέρας της, στην αναγνωσιμότητα, σε άγνωστες πτυχές της ζωής της, τη ψυχανάλυση, τις μεγάλες απώλειες και το δώρο της μητρότητας.
Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στις τρεις απώλειες που σημάδεψαν τη ζωή της αλλά και στο πώς η ίδια βλέπει τους ανθρώπους.
Όπως είπε, η πρώτη απώλεια ήταν ένα αδελφάκι που θα γεννιόταν όταν ήταν η ίδια πέντε ετών, η απώλεια του ξαδέρφου της από τροχαίο όταν ήταν 14 και η απώλεια του πατέρα της στα 26 της.
«Εξωτερικά και επειδή ζούμε σε μια εποχή δικτατορίας της νεότητας, της τελειότητας και της πλαστικής εικόνας, το μεγάλο μου “όπλο” είναι το πώς εγώ βλέπω τους άλλους ανθρώπους. Εμένα μου αρέσει η φθορά στους άλλους οπότε σκέφτομαι ότι και στους άλλους αρέσει η φθορά η δική μου», είπε σχετικά με την τάση που επικρατεί στη σύγχρονη εποχή.
«Όταν προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς «Αναστασία», εμείς λείπαμε στο Χονγκ Κονγκ για γυρίσματα. Θυμάμαι ότι στο αεροδρόμιο μου ήρθε αυτό το κύμα αναγνωρισιμότητας. Και ήταν σοκαριστικό. Περισσότερο ήταν τρομακτικό παρά ευχάριστο για μένα. Άργησα πολύ να πάρω ευχαρίστηση από το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας, όχι από το κομμάτι της δουλειάς και την αναγνώριση του έργου», είπε.
Και πρόσθεσε: «Σήμερα είναι κάτι που το έχω συνηθίσει και υπάρχουν φορές που άνθρωποι είναι πραγματικά συγκινητικοί στον τρόπο που σου απευθύνονται και σε κάνουν να νιώσεις πάρα πολύ όμορφα, αλλά όχι πάντα. Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι που μπορεί εσύ να θες να είσαι αόρατος αλλά δεν είσαι.
Στο παρελθόν έχω περάσει μια πολύ σκοτεινή περίοδο και το πολύ έντονο φαινόμενο κράτησε περίπου έναν χρόνο. Θα έλεγα όμως ότι υπήρξαν τέσσερα, πέντε χρόνια στη διάρκεια των οποίων συνέβησαν δυο, τρία πολύ σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου και το ένα μάλιστα ήταν πολύ οδυνηρό. Νομίζω πως δεν έχασα ποτέ την αγάπη μου για την ζωή και η φύση μου είναι αισιόδοξη αλλά, ναι, υπήρξε μια στιγμή που σκέφτηκα ότι δεν πάω πολύ καλά και κάνω πράγματα που ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να καταλάβω που με οδηγούν. Κάπως έτσι οδηγήθηκα στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή που είναι και το δεύτερο καλύτερο δώρο στη ζωή μου, μετά από τα παιδιά μου».
