Ο Δημήτρης Μακαλιάς βρέθηκε στο πλατό του «Στούντιο 4» απέναντι από την Νάνσυ Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, από την προσωπική ζωή του ως την καριέρα του. Ανάμεσα στις ερωτήσεις των δυο παρουσιαστών, μία -τουλάχιστον- βρήκε στόχο. «Ποιες ήταν οι πιο αμήχανες στιγμές σου στα πρώτα επαγγελματικά σου βήματα;».
«Έκανα πράγματα για να σπάσω τον πάγο από αμήχανες στιγμές μου. Έχω κάνει, ας πούμε, δύο γυμνά στο θέατρο, τα οποία τα ήθελα εγώ.
Το πρώτο ήταν με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, την Οκτάνα, στη Θεσσαλονίκη. Μία ώρα παράσταση, ήμασταν 20-30 πολιτικές φιγούρες με μία μάσκα, δεν φαινόταν το πρόσωπό μου, και αυτή η μία ώρα ήταν ένα αργό στριπτίζ.
Ήθελα να δοκιμαστώ σε κάτι που ήταν έξω από τα νερά μου. Το κολεγιόπαιδο με το πουκαμισάκι, κατέληξα να κάνω ένα γυμνό που δεν το περίμενα από μένα και ντρεπόμουν πάρα πολύ» είπε ο ηθοποιός, ο οποίος ομολόγησε ότι δεν κάλεσε κανέναν στην παράσταση.
Όμως, το πράγμα είχε και συνέχεια. «Μετά από δύο χρόνια το έκανα σε μία άλλη παράσταση, του Κωνσταντίνου Σακκά το “Νούμερο 17”, που ήθελα για λίγα δευτερόλεπτα να παρομοιάσω τον θάνατο με τη γέννηση. Οπότε στο τέλος, εκεί που πεθαίνει το παιδί, ήθελα να εμφανιστώ γυμνός ως έμβρυο.
Εκεί κάλεσα τους γονείς μου. Μια βδομάδα έκλαιγε η μάνα μου μετά. “Γυμνό το παιδί μου στο θέατρο”, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο, σου λέει.
Θυμάμαι μετά είχαν πάει διακοπές, νιμίζω στη Βιέννη, και μου έλεγε ο μπαμπάς μου: μας πήρε καμιά βδομάδα να συνέλθουμε στη Βιέννη. Λέγαμε “τι έκανε το παιδί μας;”» θυμήθηκε ο πρωταγωνιστής.
Δείτε αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Δημήτρη Μακαλιά στο «Στούντιο 4»:
