Δύο χρόνια μετά τη σοβαρή περιπέτεια υγείας της, η Κατερίνα Βρανά επιστρέφει στη σκηνή με την παράσταση «Σχεδόν πέθανα» και περιγράφει όσο πιο αστεία μπορεί το τι της συνέβη.
Τον Σεπτέμβριο του 2017 η Κατερίνα Βρανάέπαθε σκωληκοειδίτιδα στο πλαίσιο ενός ταξιδιού στης στη Μαλαισία για επαγγελματικούς λόγους. Στο νοσοκομείο δεν έγινε έγκαιρη διάγνωση με αποτέλεσμα να πάθει περιτονίτιδα και να χρειαστεί να παλέψει μέχρι και με τη σηψαιμία για να σωθεί.
Σήμερα, βρίσκεται σε φάση αποκατάστασης και ακόμα δεν έχει επανέλθει πλήρως η ομιλία και η κίνησή της.
Η Κατερίνα μίλησε για την περιπέτεια που πέρασε και πώς το αντιμετωπίζει από την αρχή μέχρι σήμερα.
Έχετε καταφέρει και να γελάσετε με αυτή την ιστορία;
Πάρα πολύ! Το καλύτερο ήταν όταν ξύπνησα από το τεχνητό κώμα και δεν μπορούσα να μιλήσω επειδή είχα σωλήνα που έβγαζε τα υγρά από τους πνεύμονες. Και άρχισαν όλοι: «Α, τι έγινε; Δεν μπορούμε να μιλήσουμε, Κατερινούλα;». Και όλοι έλεγαν: «να της πούμε τώρα ότι θέλουμε που δεν μπορεί να απαντήσει». Είχε έρθει και ο ξάδερφός μου στη Μαλαισία και σκέφτονταν μαζί με τον αδερφό μου ποια πλάκα θα μπορούσαν να μου κάνουν. Μια ιδέα ήταν να φέρουν έναν άσχετο Άγγλο φίλο τους την ώρα που θα ξυπνούσα και να τον βάλουν να κάνει τον άντρα μου, για να νομίζω πως ξέχασα ότι ήμουν παντρεμένη.
Υπάρχουν και πολύ κακές στιγμές, όμως;
Σαφέστατα. Τώρα, ας πούμε, θέλω να αγοράσω ρούχα για την παράσταση και δεν είναι εύκολο. Δεν βλέπω πολύ καλά και πρέπει να πάω συγκεκριμένη ώρα που έχει φυσικό φως και να μην είμαι πολύ κουρασμένη από τη φυσικοθεραπεία. Και από αγανάκτηση ή από κούραση με πιάνουν πολύ συχνά τα κλάματα. Αλλά νομίζω ότι κάνει και καλό να ξεσπάω.
Όλα αυτά θα τα πείτε στην παράσταση;
Στην παράσταση θα περιγράψω όσο πιο αστεία μπορώ το τι μου συνέβη. Πώς νιώθω. Τις πιο αστείες ιστορίες. Στο νοσοκομείο, με τους γονείς μου, με τους φίλους μου… Έτσι κι αλλιώς είναι μοναδική παράσταση, δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο, ούτε νομίζω το κοινό έχει ξαναδεί κάτι αντίστοιχο.
Φοβάστε ότι δεν θα ξαναγίνετε ποτέ όπως ήσασταν πριν;
Όχι. Διότι θα ξαναγίνω, νομίζω… Έχω μακρύ δρόμο μπροστά μου, αλλά τα μάτια μου και η ομιλία μου φτιάχνουν κάθε μέρα, το περπάτημα, οι κινήσεις.
Βλέπετε τώρα τη ζωή με άλλο μάτι;
Αυτό που μου συνέβη επιβεβαίωσε όσα ήδη ήξερα. Ότι οι φίλοι και η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Η οικογένειά μου πάντα ήταν η βάση μου. Μου έχουν επιτρέψει να κάνω ότι θέλω με πολλή υποστήριξη και πολλή αποδοχή.
Η σχέση σας με τον θεό άλλαξε;
« Όταν περνάς μια τέτοια εμπειρία, αναγκαστικά ψάχνεσαι λίγο με τα πιστεύω σου και την πνευματικότητά σου. Προσπαθώ να καταλάβω σε τι ακριβώς πιστεύω. Τι βλέπω ως ανώτατη δύναμη. Είναι περίεργο. Ήμουν παράλυτη, δεν μπορούσα να μιλήσω, και ένιωθα τέλεια. Ένιωθα πολύ καλά βαθιά μέσα μου και ακόμα νιώθω, αν και… το χάνω που και που.»!
Πηγή: Βήμα ένθετο “Πολιτισμός”
