Η Μάρω Κουρή σου μεταδίδει την θετική αύρα της από την πρώτη στιγμή που την συναντάς. Είναι βραβευμένη φωτογράφος, έχει γυρίσει σχεδόν όλον τον κόσμο, έχει επισκεφθεί 70 χώρες, όπως πρόσφατα τις μέτρησαν οι δύο κόρες της, έχει φωτογραφίσει τους πάντες. Από τον Νέλσον Μαντέλα, τον Ουμπέρτο Έκο και τα χέρια του Δημήτρη Μυταρά, ως τον ανθρώπινο πόνο στην Παλαιστίνη, την φτώχεια στην Αιθιοπία, το προσφυγικό και την κρίση στην Ελλάδα.
Η Μάρω Κουρή έχει περάσει 27 χρόνια στο χώρο του μάχιμου φωτορεπορτάζ, με διεθνείς διακρίσεις. Έχει δημοσιεύσεις στα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, ανάμεσά τους και το National Geographic. Έχει ταξιδέψει στις πιο μακρινές γωνιές της Γης για να καλύψει με τη φωτογραφική της μηχανή γεγονότα κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά.
Το 2009 τιμήθηκε με το 1ο βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Φωτορεπορτάζ SCOOP στη Γαλλία για το θέμα «Το φυλαχτό - οι αλμπίνοι της Τανζανίας». Το περιοδικό «LIFE» την έχει επίσης ξεχωρίσει ως μία Φωτογραφία της Χρονιάς για την εικόνα της με τίτλο «Πύρινα Φτερά» που τράβηξε στα βίαια γεγονότα στο Σύνταγμα τον Οκτώβριο του 2011.
Επεισόδια στο Σύνταγμα στο περιθώριο πορείας εναντίον των μέτρων λιτότητας και μνημονίου. (19 Οκτωβρίου 2011)
Ταξιδεύει συνέχεια, κάνει τα δικά της σεμινάρια φωτογραφίας, τα οποία και λατρεύει, και μεγαλώνει δύο παιδιά. Εκθέτει τα έργα της από τις κοσμικές γκαλερί των μεγαλουπόλεων μέχρι τις παραγκουπόλεις και τις φτωχογειτονιές σε όλον τον κόσμο. Ό,τι ονειρεύεται το πετυχαίνει, αν και όπως μας λέει ο χώρος δεν είναι εύκολος.
«Οι φωτογράφοι έχουμε ένα εγώ μεγάλο ισχυρό "εγώ" κι αν έχεις αυξημένο εγώ είναι δύσκολο να δεις το" εσύ" και το "εμείς"».
- Τι σε τράβηξε στη φωτογραφία;
«Οι συνθήκες που μεγάλωσα ήταν τέτοιες που ήμουν συνέχεια σε μία πόλη που θα μπορούσε να είναι άνετα μία πόλη στην Ινδία ή στην Αφρική. Μεγάλωσα στην πλατεία Βάθη, οι γονείς μου ήταν έμποροι, είχαν μαγαζιά στην Αχαρνών και ο κόσμος που ζούσε εκεί ήταν εσωτερικοί μετανάστες αλλά και μετανάστες εκτός Ελλάδας, είχε μαύρους, τσιγγάνους πολλούς, Ινδούς. Είχε οίκους ανοχής, ιερόδουλες. Εγώ μεγάλωσα σε μια γειτονιά όπου ο κόσμος είχε μεγάλη αποδοχή του ξένου στοιχείου. Μεγάλωσα σε ένα πολιτισμένο χώρο, μεγάλωσα μες το δρόμο με πάρα πολλές εικόνες αλλά και με μία μεγάλη διάθεση μέσα από τα κύτταρά μου να στριφογυρίσω και να χορεύω μέσα σε αυτά τα στενά, με αυτούς τους ανθρώπους, να μπαίνω στα σπίτια τους.
Είχα περιέργεια να δω πώς είναι ένας οίκος ανοχής, πώς είναι οι δρόμοι, ήθελα να περνάω ώρες με τους τσιγγάνους. Η έμπνευση υπήρχε αλλά πώς κατέληξε όλο αυτό να εκφραστεί μέσα από την φωτογραφική διαδικασία δεν το έχω ακόμα εξηγήσει. Το σπίτι είχε πάρα πολλές φωτογραφίες, βιβλία. Ήταν και εκείνη η εποχή που ξεκίνησε να είναι χόμπι η φωτογραφία. Η παρέα μου μου είπε να πάμε να μάθουμε φωτογραφία και τελικά αντί να κάνω χόμπι την φωτογραφία, πήγαμε όλοι από τη σχολή φωτογραφίας ένα ταξίδι στην Ινδία που ήταν παιδικό μου όνειρο. Πούλησα τις φωτογραφίες στο Marie Claire που τότε έβαζε πολύ καλά ταξιδιωτικά ρεπορτάζ. Μου ζήτησαν και το κείμενο κι αυτό ήταν η αρχή.
Το δεύτερο ρεπορτάζ ήταν μέσα στο ψυχιατρείο στο Δαφνί. Ένα-δυο μήνες πέρασα εκεί. Δεν κοιμόμουν εκεί, το έχω κάνει βέβαια κι αυτό να κοιμηθώ σε ίδρυμα στο Κέντρο Περίθαλψης Παιδιών των Λεχαινών, που μπήκε και στο BBC αυτό το θέμα».
Έβρος. Το κομμάτι της γης που περνούσαν οι πρόσφυγες και στη συνέχεια έγινε φράγμα. Πριν γίνει το φράγμα οι Γιατροί του Κόσμου ειδοποίησαν ότι θα θρηνήσουμε θανάτους στο Αιγαίο όπως και έγινε. Ήδη το ποτάμι του Έβρου είχε πτώματα (20/01/11)
- Πώς κάνεις τους ανθρώπους να αποδέχονται τον φακό;
«Είναι θέμα ενσυναίσθησης. Ήξερα μέσα μου ότι επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι, επειδή δεν υπάρχει αποδοχή και αγάπη, έχουν σκληρύνει για να το αντιμετωπίσουν. Όμως μέσα βαθιά υπάρχει αγάπη, τους ένιωθα κι αυτό το ένιωθαν κι εκείνοι. Αυτός που είναι μαφιόζος για κάποιο λόγο μπήκε σε αυτό το χώρο. Κάτι έχει συμβεί. Με ενδιαφέρει να μάθω τι είναι αυτό που τον έκανε να μπει στη μαφία».
- Αυτό βγαίνει στη φωτογραφία;
«Ναι, γιατί γνωρίζεις τον άλλο κι αυτός σου αφήνεται. Κι όταν σου αφήνεται σου δείχνει την αλήθεια του κι αυτό φαίνεται στην εικόνα. Υπάρχουν επιτυχημένες καριέρες που έχουν στηθεί πάνω στην κάλυψη των ιστοριών που έχουν γεννηθεί μετά από ένα σημαντικό γεγονός. Για μένα εάν δεν αφορά τον φωτογράφο, εάν δεν βρει μέσα του κάτι που να τον αφορά με το θέμα, τις εικόνες αυτές απλά τις ξεφυλλίζεις. Όλα τα ρεπορτάζ είναι ένα μάθημα για να μαθαίνω και να προχωράω, εγώ είμαι μαθήτρια κι αυτοί οι δάσκαλοί μου.Όσο για τα ταξίδια, αυτά είναι συντροφιά με τον εαυτό μου. Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύω με τα δυο μου παιδιά. Βλέπεις πώς ζει ο κόσμος και συνειδητοποιείς ότι μπορείς να το κάνεις κι εσύ».
- Παρόλα αυτά έχεις επιλέξει να ζεις στην Ελλάδα...
«Μόνιμα, θέλω να μένω στην Ελλάδα. Έχει το βουνό, τη θάλασσα, τη γλώσσα, τη τρέλα, το χορό, τη μουσική και τους ανθρώπους που αγαπώ».
Το μεγαλύτερο ανενεργό ηφαίστειο του κόσμου Νγκορονγκόρο έχει γίνει εθνικό πάρκο. Εδώ τα άγρια ζώα βρίσκουν καταφύγιο (10/04/2008)
- Υπάρχουν θέματα που δεν πουλάνε;
«Αυτό έχει να κάνει με το πόσο καλός έμπορος είσαι κι εγώ είμαι καλός έμπορος. Δεν υπάρχει θέμα που δεν πουλάει. Εάν είσαι έμπορος το πουλάς αρκεί να είναι αληθινό».
- Φωτογραφίζεις τα πάντα;
«Φωτογραφίζω ό,τι με αφορά. Δεν γίνεται να μην με αφορά η κρίση αφού το βράδυ βγαίνω να δω τον ουρανό και από κάτω οι άνθρωποι μαζεύουν σκουπίδια κάθε βράδυ. Φωτογραφίζω ό,τι με αφορά και ό,τι μου ζητάει ο πελάτης γιατί είναι επάγγελμα, από αυτό ζω».
Η Μάρω Κουρή ποζάρει στο φακό του Δημήτρη Ασπιώτη
- Δεν μπορώ να σε φανταστώ να καλύπτεις γάμους...
«Να με φανταστείς γιατί είναι καλό μεροκάματο. Στερεότυπο είναι να λες δεν κάνω γάμους. Όλα έχουν την ίση αξία τους. Είναι ουάου να είσαι στην Αφρική και να φωτογραφίζεις αλλά είναι ουάου να κάνεις κι ένα γάμο Ρομά. Οι πολεμικοί ανταποκριτές που γνωρίζω το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κάνανε γάμους».
- Πώς μπήκαν τα σεμινάρια φωτογραφίας στη ζωή σου;
«Τα σεμινάρια ξεκίνησαν πριν έξι χρόνια, πάνε καλά και αυξάνονται σε ρυθμό. Μου ζήτησαν και από το Ομάν να κάνω κι έτσι ξεκίνησε μία συνεργασία εκεί και πάμε έλληνες φωτογράφοι. Την ώρα που κάνω το σεμινάριο είμαι πολύ στα "πάνω μου", περνάω καλά κι έχω ένα ισχυρό πείσμα να γίνει αυτό που είναι να γίνει. Για παράδειγμα είμαστε σε ένα μέρος που μας απαγορεύεται να μπούμε. Αυτή είναι μία πρόκληση που πολύ συχνά έχουμε οι φωτορεπόρτερ. Είμαστε όμως παιδιά περίεργα και αυτό είναι που κάνει το αίμα να τρέχει στο σώμα μας και να λέμε "θα την κάνω την εικόνα ό,τι και να γίνει". Αυτό το μεταφέρω στους ανθρώπους στην ομάδα γύρω μου. Πάω να κάνω ρεπορτάζ και η ομάδα γύρω μου βλέπει πώς το κάνω και τους το επικοινωνώ.
Αυτό έχει να κάνει με το βίωμα. Πώς γονατίζεις, πώς χορεύει το σώμα σου, πώς ανοίγει η καρδιά σου και πώς έρχεσαι σε επαφή με τους άλλους και κάνεις την εικόνα πριν ο άλλος το καταλάβει. Αυτή την μαγεία την μεταφέρω βιωματικά».
Καταυλισμός τσιγγάνων κάτω από την Ακρόπολη ο οποίος κάηκε. Ο Φράνκο, μικρότερος από 5 ετών, μαζί με την οικογένειά του αλλά και άλλους που μένουν εκεί, μαζεύουν σκραπ, καλώδια και σίδερα, στη συνέχεια τα καίνε για να συλλέξουν χαλκό τον οποίο στη συνέχεια πουλάνε (26/10/2011)
Πατέρας κρατάει με καμάρι αγκαλιά τα παιδιά του και τα προστατεύει στην παραγκούπολη στο Βοτανικό (5/7/2011)
- Δείχνεις τόσο ήρεμη, δεν μπορώ να σε φανταστώ να λες «εγώ θα βγάλω αυτή τη φωτογραφία».
«Δεν λέω "θα", λέω "βγάζω". Ποτέ δεν λες σε ένα φωτογράφο "μην το κάνεις". Είναι σαν να λες στο παιδί σου που είναι στην εφηβεία "μην καπνίσεις". Ο φωτογράφος είναι διαλογιστής, ζει το τώρα. Αν παρατηρήσεις τους καλούς φωτογράφους πατάνε καλά στα δυο τους πόδια. Βγες σε μία πορεία και δες τους καλούς φωτογράφους. Πατάνε γερά στα πόδια τους, είναι στα γόνατα, επικοινωνούν με τη γη, καρφώνονται στο έδαφος».
- Τι λες στου νέους;
«Να εμπιστευτούν τον εαυτό τους και να ακούνε τους δασκάλους. Αγοράζουν οι νέοι κάτι καινούριους φακούς τεράστιους. Με τον που βλέπει αυτόν τον φακό ένας άνθρωπος που θέλεις να τον φωτογραφίσεις, φοβάται. Αγόρασε ένα σταθερό καλό φακό. Ο φωτογράφος κινείται, είναι χορευτής, μπαλαρίνος. Είναι αέρας, αόρατος δεν μας βλέπει κανένας. Όλες οι δυνατές εικόνες δεν έχει καταλάβει κανείς πώς βγήκαν, ούτε ο ίδιος. Ο φωτογράφος την ώρα που τραβάει δεν ξέρει τι τραβάει».
- Τι σε κάνει να λυπάσαι;
«Λυπάμαι που βλέπω τόσο θυμό γύρω μας. Υπάρχει ένα βίντεο όπου μία γυναίκα μαύρη μένει δίπλα δίπλα με τον δολοφόνο του παιδιού της. Σκότωσε το παιδί της όταν ήταν 10 χρονών. Εκείνη λέει ότι εάν δεν τον συχγωρούσα, εάν δεν έδινα χώρο μέσα μου να μπει αυτός ο άνθρωπος, ζούσα με αυτόν καημό, υπέφερα. Δεν λέω να σου σκοτώσουν το παιδί. Να υπάρχει η τιμωρία αλλά και με το να ζούμε με το θυμό δεν μας εξελίσσει μας κρατάει πίσω».
Μία από τις πρώτες εικόνες στον καταυλισμό στη Μόρια. Ό,τι έχει μείνει από το παλιό εστιατόριο του παλιού στρατοπέδου. Πρόσφυγες ανάβουν φωτιές για να ζεσταθούν. Τρία χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει τίποτα ως προς τις συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης στη Μόρια (30/10/2015)
Η Μάρω Κουρή συνεργάζεται με το Νational Geographic, το BBC, το CNN, το De Spiegel και άλλα μεγάλα δίκτυα και ειδικεύεται σε απαιτητικές φωτογραφικές αποστολές και δημοσιογραφικές έρευνες σε ολόκληρο τον κόσμο. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια δουλειάς η έμπειρη φωτορεπόρτερ, αποφάσισε να μοιραστεί τις εμπειρίες της με τους λάτρεις της φωτογραφίας και των ταξιδιών. Πραγματοποιεί βιωματικά φωτογραφικά σεμινάρια και workshops σε ολόκληρο τον κόσμο στα οποίο μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε. Εκεί μοιράζεται με τους συμμετέχοντες, όλα τα μυστικά, τις εμπειρίες και τις γνώσεις που έχω αποκομίσει από όλα αυτά τα χρόνια που φωτογραφίζει αδιάκοπα τον κόσμο.
Εδώ μπορείτε να δείτε όλα τα workshops που ετοιμάζει:
- Παζάρι του Σχιστού
- Έρημος Σίουα
- Παρασκευή τσίπουρου
- Οδός Αχαρνών
- Ιχθυόσκαλα
- Τόποι προσευχής στην Αθήνα
- Ταξίδι στην Αιθιοπία
Πλαστικές μικρές βάρκες γεμάτες από πρόσφυγες από τη Συρία, Αφγανιστάν και χώρες που κινδυνεύουν.
Γράφει
