Η ανάγκη για διασκέδαση του τηλεοπτικού κοινού, μετά την μακρόχρονη τηλεοπτική ξηρασία, ανέδειξε από την αρχή της προβολής της, την σειρά Κάτω Παρτάλι σε φαινόμενο τηλεθέασης, που έφτασε σε ποσοστά το 60%. Τόσο το όνομα του σεναριογράφου Λευτέρη Παπαπέτρου όσο και οι αποδεδειγμένα ταλαντούχοι πρωταγωνιστές από το θέατρο και άλλες τηλεοπτικές δουλειές (Χαλκιάς , Σταυροπούλου Τσιμιτσέλης, Κοντογιώργη, Καλφαγιάννης), αποτελούσαν αν όχι εγγύηση τουλάχιστον μια καλή «συστατική επιστολή» για το ποιοτικό τηλεοπτικό αποτέλεσμα. Μάταια...
Μετά από επιτυχίες όπως η «Ντόλτσε βίτα», «Εγκλήματα» και «Είσαι το ταίρι μου», ο Παπαπέτρου παρουσίασε την χειρότερη δουλειά του. Η αρχική ιδέα ομολογουμένως είναι πιασάρικη, ξεκινώντας από τον αστείο τίτλο, αλλά και το θέμα που θέλει τρεις αστούς να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να εγκλιματιστούν στο περιβάλλον της επαρχίας με ό,τι κωμικό μπορεί να προκύψει από αυτό .
Η ιδέα δεν λειτούργησε για πολλούς λόγους. Μιά βασική αρχή της έννοιας του «κωμικού», είναι να βάζεις φυσιολογικούς ανθρώπους να κάνουν αφύσικα πράγματα. Εδώ όμως κανένας δεν είναι φυσιολογικός και αυθεντικός χαρακτήρας της κοινωνίας. Εδώ αφύσικοι άνθρωποι κάνουν αφύσικα πράγματα. Είναι όλοι καρικατούρες βγαλμένοι από τα χειρότερα στερεότυπα που υπάρχουν γι’ αυτούς. Ένας ακραία γελοίος gay , ένας ακραία γελοίος βλάχος , μια ακραία γελοία πλούσια, ένας ακραία γελοίος γιάπης μετροσέξουαλ και άλλοι ακραία γελοίοι τύποι και χαρακτήρες με κορυφαίο αυτόν της σατανικής επαρχιώτισσας μάνας με το κλουβί στο κεφάλι και το «πετ» να περιφέρεται μέσα . Αυτή φαντάζομαι είναι η «συμβολή» του Παπαπέτρου στο φιλοσοφικό ρεύμα του «παραλόγου» μετά τον Ιονέσκο ,τον Πιραντέλο ,τον Καμί και τον Γκιγιόμ Απολινάρ.
Θα μου πείτε βέβαια και ο Σεφερλής στο θέατρο, έτσι τους παρουσιάζει τους χαρακτήρες και γεμίζει θέατρα δύο και τριών χιλιάδων θέσεων και όταν παίζει στην τηλεόραση σπάει τα κοντέρ τηλεθέασης. Παρά το γεγονός ότι ο Σεφερλής έχει υποκριτικά «όπλα» ως ηθοποιός, ξέρει πολύ καλά τι παρουσιάζει και για ποιόν το παρουσιάζει. Ένα εύκολο, εύπεπτο, απλουστευτικό, συνειδητό γκροτέσκο θέαμα για πολλούς πελάτες που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να σκεφτούν παραπέρα. Εξηγούμαι...
Το επίπεδο και η ποιότητα ενός «αστείου» φαίνεται από το τι «κοινό» έχει. Ποιός γελάει με το αστείο. Η διαπίστωση ότι το μεγαλύτερο κοινό του Σεφερλή είναι παιδιά προσχολικής ηλικίας και του δημοτικού τα εξηγεί όλα.
Ναι, και σε άλλα σίριαλς υπήρχαν ακραίοι χαρακτήρες. Η Ντένη Μαρκορά, η Θεοπούλα, η Ντάλια, η Σωσώ στα «εγκλήματα». Όμως εκεί ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η ακρότητα. Η Μαρκορά ήταν μια καπάτσα μεγαλοαστή που είχε φάει την ζωή με το κουτάλι και δεν μάσαγε σε τίποτα. Η Θεοπούλα ήταν άρρωστη. Η Ντάλια ήταν ένα αγοραφοβικό πλουσιοκόριτσο μεγαλωμένο σε γυάλα που εξηγούσαν τις ακρότητες. Η Σωσώ ήταν μια σατανική μεσοαστή προδομένη με έντονα πάθη, μη ελεγχόμενα και μόνο στόχο την εκδίκηση που την έκανε να συμπεριφέρεται ακραία.
Στο «κάτω Παρτάλι» ο αντίστοιχος τύπος, της υποτίθεται «πλούσιας» δεν έχει ίχνος αληθοφάνειας, γιατί καμμιά σύγχρονη Αθηναία πλούσια δεν συμπεριφέρεται έτσι. Έτσι φέρονται πρώην φτωχές που απέκτησαν προχτές λεφτά. Καμμία εξ απαλών ονύχων πλούσια δεν κάνει επίδειξη... δεν τό’χει ανάγκη. Καμμιά πλούσια δεν φέρεται σαν χαζή αν δεν είναι, και καμμιά πλούσια δεν είναι σνομπ σε «παρακατιανούς», ίσα-ίσα που γουστάρουνε την παρέα με λαικούς ανθρώπους. Προφανώς ο κύριος Παπαπέτρου πρέπει να γνωρίσει μερικούς, από τα γενοφάσκια τους πλούσιους.
Θα ήταν χάσιμο χρόνου να ασχοληθώ και με τους άλλους χαρακτήρες. Απλά επειδή εκπροσωπούν ό,τι χειρότερο υπάρχει σαν στερεότυπο τα τελευταία 100 χρόνια για αυτούς. Οι βλάχοι είναι χειρότεροι σε βλαχιά και από τον «Θύμιο» του Χατζηχρήστου , ο gay είναι χειρότερος και από την «φτερού» στο Σύνταγμα και πάει λέγοντας. Πόσο πιό πολύ θα είχε ενδιαφέρον ένας gay που είναι συντηρητικός , θρήσκος, macho και πουριτανός ; Αυτό θα ήταν πραγματικά ανατροπή.
Τέλος, σε όλα αυτά, προστίθεται μια άνευρη, μαλθακή σκηνοθεσία ,που θυμίζει συρραφή από σκετσάκια του «μίστερ Μπιν» με δανεικές «ευκολίες» από γνωστά έργα «εξορκιστής», «οικογένεια Ανταμς», «Γκόλφω», «Αστέρω» και τόσα άλλα, που σε αυτά καταφεύγουμε, όλοι όσοι ασχολούμαστε με την δημιουργία όταν δεν έχουμε έμπνευση.
Καταλαβαίνω απόλυτα το τηλεοπτικό κοινό , που προσπαθεί να διασκεδάσει ακόμα και όταν το γέλιο βγαίνει με το τσιγκέλι, γιατί το έχει ανάγκη. Αυτό που με εκπλήσει είναι οι άνθρωποι του «χώρου» που δηλώνουν ενθουσιασμένοι. Εδώ, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν ...ή δουλεύουν στο Mega και την εταιρεία παραγωγής ή απλά πάσχουν από «κριτήριο ποιότητας» οπότε και εκτίθενται.
Γράφει ο Νάσος Λαναράς (@Facebook) για το madata.gr
