Η διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου είναι σαν ένα χημικό εργαστήριο. Αν δεν αναμειχθούν τα σωστά υλικά στις σωστές αναλογίες θα γίνει έκρηξη. Στο ερώτημα, « Τι θεωρείται ολοκληρωμένη και συγκροτημένη προσωπικότητα ενός ατόμου», αν ρωτηθούν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, που ζουν πάνω στον πλανήτη , θα πάρουμε 7 δισεκατομμύρια διαφορετικές απαντήσεις.
Έκπληκτοι τις προηγούμενες ημέρες αναρωτιόμασταν όλοι, πως «παιδιά βορείων προαστίων» από «καλές οικογένειες» με «βραβεία και διακρίσεις στο σχολείο» έγιναν τρομοκράτες. Και απαντώ. ΕΥΚΟΛΑ!
Τα υλικά στο εργαστήρι αναμείχθηκαν λάθος και έγινε έκρηξη.
Κανένας δεν γεννιέται καλός ή κακός. Γεννιέται με ένστικτα, που συνυπάρχουν, στον κενό από βιώματα, πληροφορίες και παραστάσεις εγκέφαλο. Ακόμα και η ρατσιστική - κατ εμέ- προσέγγιση των Αμερικανών εγκληματολόγων και ψυχολόγων για γενετική ροπή προς το έγκλημα, καταρρίπτεται όταν το άτομο μεγαλώσει σε ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον.
Κάτι λοιπόν σε αυτά τα τέσσερα παιδιά λειτούργησε επικουρικά ώστε να συγκροτήσουν εγκληματική προσωπικότητα. Το παράδειγμα του Ρωμανού είναι το πιό ενδεικτικό γιατί γνωρίζουμε κομβικά σημεία της οικογένειάς του και της ζωής του.
Είναι προφανές πως η Παυλίνα Νάσιουτζικ έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Στη δημιουργία ενός εικοσάχρονου συνειδητοποιημένου τρομοκράτη με οργή μίσος και θυμό, πράγμα που φαίνεται από τις πολιτικές δηλώσεις του και την επιθετική συμπεριφορά του, όλες αυτές τις μέρες. Συναισθήματα οικεία στη μητέρα τρεις δεκαετίες τώρα. Από τη μοιραία δολοφονία του συγγραφέα Διαμαντόπουλου, για την οποία καταδικάστηκε ο πατέρας της Αθανάσιος Νάσιουτζικ.
Ο διασυρμός της οικογένειάς της για μια δεκαετία, ήταν καθοριστικός στο να αναπτύξει μια νοσηρή επιθετικότητα για το «σύστημα», τον «νόμο» και τον «εχθρό», που στα μάτια της, ήταν οποιοσδήποτε καταδίκασε τον πατέρα της. Δικαστήριο ή πολίτης.
Ως έξυπνη και μορφωμένη αστή, αυτά τα συναισθήματα προσπάθησε να τα διαχειριστεί να τα αναλύσει και να τα ξορκίσει , αλλά εν τέλει να τα καμουφλάρει απλώς, μέσα από τα βιβλία της. Πιθανόν να το κατάφερε σε κοινωνικό επίπεδο, γιατί σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον υπάρχει πάντα ένα είδος προστασίας για τα μέλη, για τους «δικούς μας» ανθρώπους.
Δεν το κατάφερε όμως σε προσωπικό επίπεδο, αφού το παιδί της έγινε δέκτης αυτής της ψυχολογικής ανατροπής, που υπέστη η ίδια, από τα γεγονότα της δεκαετίας του ’80.
Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς συμπεριφορές φερ’ ειπείν, όπως η προτροπή στο παιδί να αποκλίνει από τις συμβατικές υποχρεώσεις του ως μαθητής να «χέσει» την ιστορία και να διαβάσει Μάριο Χάκκα. Παρεμπιπτόντως, είναι σαν να λέω στον δωδεκάχρονο ανιψιό μου να διαβάσει ποίηση της Κατερίνας Γώγου. Και το κυριότερο ! Δεν παρενέβη δραστικά όταν ο έφηβος γιός της, εξέθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του και βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από τον θάνατο, δίπλα στον Γρηγορόπουλο, το μοιραίο βράδυ της δολοφονίας του.
Μια μάνα αγράμματη, αδύναμη, χωρίς σύνθετη σκέψη, από ένστικτο και μόνο θα προσπαθούσε να αποτρέψει τον γιό της. Άτσαλα, άκομψα, χωρίς στρατηγική, έστω χωρίς αποτέλεσμα,αλλά θα προσπαθούσε. Αντιθέτως, εδώ η ίδια ενισχύει τη ρήξη του γιού με το «σύστημα» και το κάνει σαφές με τις δηλώσεις της μετά τα πρόσφατα συμβάντα : «Είμαι υπερήφανη για τον γιό μου και τις επιλογές του».
Συνήθως, τα όνειρα των γονιών για τα παιδιά τους είναι να έχουν υγεία, να μορφωθούν και να διακριθούν σε κάποιο δημιουργικό τομέα. Οι πιό σοφοί γονείς θέλουν απλά τα παιδιά τους να είναι ευτυχισμένα.
Η πορεία του γιού της Παυλίνας Νάσιουτζικ δεν περιλαμβάνει τίποτα από αυτά.
Ο γιός της είναι ληστής, τρομοκράτης, επικίνδυνος για τους συνανθρώπους του, ξυλοδαρμένος, πιθανότατα εξευτελισμένος από την αστυνομία – γιατί ως γνωστόν δεν ζούμε στη Νορβηγία, που ζει ο Μπρέιβικ - και η λογική προοπτική είναι, ο εικοσάχρονος Ρωμανός, να σαπίσει στη φυλακή και να βγει μεσήλικας.
Αν αυτά είχε στο μυαλό της η κα. Νάσιουτζικ, όταν εμφυσούσε αυτές τις ιδέες και γαλούχηζε με αυτές τις αρχές το γιό της, τότε μιλάμε για μιά αυτοκαταστροφική περίπτωση γυναίκας και για μια τραγωδία, με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου ,που δυστυχώς συνεχίζεται τριάντα χρόνια και... τρεις γενιές κατεστραμένες.
Γράφει ο Νάσος Λαναράς (@Facebook) για το madata.gr
