H Σοφία Τσίπα η οποία είδε την πόρτα της εξόδου την Παρασκευή μαζί με άλλους 11 συναδέλφους της στον ΣΚΑΪ επανήλθε χθες με ένα νέο Post στα social media για “όσους δεν κατάλαβαν”, - όπως ακριβώς γράφει η ίδια-, θέλοντας να διευκρινίσει ορισμένα πράγματα σε σχέση με τα όσα έγραψε την Παρασκευή.
“Τα τελευταία δέκα χρόνια, όταν έγραφα ένα κείμενο, χτυπούσε στο πρόσωπό μου ο ήλιος από τα γιγάντια παραθυρόφυλλα του Σκάι.
Τον τελευταίο καιρό, τα παραθυρόφυλλά μας «κρύφτηκαν» πίσω από πελώρια ρολά… κι η θέα στη θάλασσα έγινε θέα στον μουσαμά… Στο δικό μου γραφείο βέβαια, πίσω στη γωνία, η θέα τρύπωνε από τον απέναντι σκουπιδότοπο, αλλά ήταν καλό το σημείο… Θρανίο τέρμα γαλαρία, όπως και στο σχολείο με εικόνα σε όλη την αίθουσα…
Σήμερα για πρώτη φορά, ύστερα από δέκα χρόνια, το πρόσωπό μου κτυπά ο ήλιος απ το παράθυρο του σπιτιού μου.
Κι έτσι μελωμένος όπως πέφτει στιλβώνει με φανατισμό τα αντικείμενα δίνοντας ακόμα και στο πιο ευτελές κάποια αξία…
Το δεύτερο αυτό σημείωμα να σας πω την αλήθεια δεν το σκόπευα.
Προέκυψε…
Ανάμεσα στα εκατοντάδες μηνύματα, τηλεφωνήματα, υποστηρικτικά χτυπήματα στην πλάτη για την επόμενη ημέρα- τον καινούργιο πίνακα που δίδεται λευκός στα χέρια μου, κι εγώ θα πρέπει να σχεδιάσω επάνω του- υπήρξαν κάποια μετρημένα σχόλια που έδειχναν πως κάτι δεν έγινε αντιληπτό από ορισμένους. Κι όπως πολύ συχνά συνηθίζουμε σε αυτή τη χώρα, όταν κάτι δεν καταλαβαίνουμε, δεν μπαίνουμε στον κόπο να το διαβάσουμε ξανά, ούτε προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τι θέλει να πει ο γράφων πίσω από τις λέξεις… Μένουμε στην επιφάνεια και «μπλαμπλαδίζουμε» τα δικά μας…
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019.
Μπαίνουμε στο γραφείο όπως κάθε ημέρα. Το πρώτο τηλέφωνο χτυπά. Η συνάδελφος κατεβαίνει στο λογιστήριο. Έπειτα το τηλέφωνο ηχεί ξανά και ξανά. Ώσπου χτυπά και το δικό μου και του διπλανού μου.
Ο ήχος ανήσυχος, βιαστικός.
Η ανακοίνωση σαφής.
Το κουδούνισμα κάθε φορά πιστολιά στον αέρα. Σε καλούσαν κι εσύ κατέβαινες να βάλεις την υπογραφή στο δικό σου προσωρινό επαγγελματικό φινάλε.
Σκληρό.
Μέχρι το απόγευμα που αποφασίστηκε η απεργία ήμασταν δώδεκα. Το κλίμα φορτισμένο. Για όλους. Για όσους έφευγαν. Για όσους έμεναν και στέκονταν με το φόβο ότι το επόμενο «ντριν» μπορεί να ακουγόταν από τη δική τους τηλεφωνική συσκευή. Άλλοι εξαφανίστηκαν ακαριαία μετά το αλλόκοτο νέο, άλλοι κάθισαν να μαζέψουν ό,τι απόμεινε, να χαιρετήσουν…
Έφυγα από το κανάλι τελευταία.
Χαιρέτησα έναν προς έναν όλους όσους ήταν εκεί. Ευχαρίστησα έναν προς έναν όλους όσους περνούσαμε μαζί την καθημερινότητά μας δέκα χρόνια τώρα. Είτε συμπαθούσα, είτε όχι. Είτε με συμπαθούσαν, είτε όχι. Όλους όσους ονειρευτήκαμε συντροφιά, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, ανταλλάξαμε λόγια.
Έναν προς έναν.
Στη δικαιολογημένα φορτισμένη ατμόσφαιρα προσπαθούσα να απαντήσω με ψυχραιμία και χιούμορ. Με χαμόγελο, με γλυκύτητα, με αστεία και γκριμάτσες έφτασα ως την πόρτα της εξόδου… Η συγκίνηση μεγάλη.
Κι αυτή τη συγκίνηση ήθελα να τσαλακώσω, να στραμπουλήξω…
Μέχρι να βγούμε από το σταθμό τα ονόματά μας ήταν ήδη στα μανταλάκια.
Δεύτερο σοκ.
Κι εγώ από τη στιγμή που εκτίθεμαι on camera «θελέστα και παθέστα» στην τελική. Μέσα στα δώδεκα αυτά ονόματα όμως υπάρχουν κι άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά, αλλά από επιλογή τους αθόρυβα πίσω από τα μεγάλα φώτα. Κι αυτοί έχουν οικογένειες και παιδιά και φίλους και γέρους πατεράδες που μπορεί να μην ήθελαν να το ανακοινώσουν ακόμα.
Αγωνιώ για την επόμενη ημέρα, τόσο για μένα όσο και για τους υπόλοιπους. Δεν είναι χόμπι, είναι δουλειά. Είναι βιοπορισμός.
Ποιός ο λόγος όμως για ασχήμια, μικροπρέπεια, αποστροφή;
Δεν φεύγω με οργή. Ούτε με δηλητηριώδη συναισθήματα προς εκείνους που μου έδειξαν την πόρτα. Άλλωστε ήταν αυτοί οι ίδιοι που κάποτε μου έδωσαν ευκαιρίες…
Με αγάπη φεύγω.
Το «pushαρισμα» δε, θεωρώ πως ήταν μια εξαιρετικά επιτυχημένη έκφραση που κρύβει μέσα της χίλια δυο πράγματα, χίλιες δυο έννοιες, χίλιες δυο λεπτές αποχρώσεις…
Για όσους είναι σε θέση να τις αντιληφθούν…
Όταν κάτι τελειώνει, στη θύμηση και την καρδιά μου θέλω να κρατώ τα θετικά. Και μ’ αυτά τα όπλα στη φαρέτρα να παλεύω. Κι αν αυτό κάναμε όλοι, τότε ναι, θα μπορούσαμε να χτίσουμε μια Ελλάδα καλύτερη…
Είναι φρικτό δι εμέ πως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν υγιές να αποχωρείς με ύβρεις και κατάρες…
Δι εμέ είναι ντροπή και ξεπεσμός… Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν, είτε ένδοξα είτε άδοξα… Χιλιάδες συνάνθρωποί μας εκεί έξω βρίσκονται στην ίδια θέση με εμάς τους δώδεκα. Άνθρωποι με προσόντα, με πτυχία και μεταπτυχιακά, με ικανότητες και δυναμική σαν κι εμάς. Μαζί με αυτούς κι εμείς θα παλέψουμε για να βρούμε το δικό μας δρόμο…
Φεύγω με αγάπη από τον Σκάι για όσα έζησα και έχτισα εκει…
Τώρα σηκώνω τα μανίκια να αδράξω με πίστη και ορμή την επόμενη ημέρα…παρέα με μια στρατιά ανθρώπων που δεν ασχολείται κανένας μαζί τους ετούτη την ώρα.
Αυτή είναι η αισθητική μου, αυτός ο τρόπος μου να αντιμετωπίζω τα γεγονότα. Το ποιος είναι ο καθένας από εμάς το λέει η πορεία και τα γραπτά του… «Χασμωδία», «Στεντόρεια» ό,τι προϋπήρξε και ό,τι ακολουθήσει…”
tvnea
