Ένα μισογκρεμισμένο και παγωμένο παράπηγμα στεγάζει το τελευταίο διάστημα τη ζωή μιας οκταμελούς οικογένειας στην παραλία Επιταλίου. Οι δύο άνεργοι γονείς κατέληξαν εκεί μετά από αναζήτηση στέγης, μιας και έπρεπε να βρουν ένα τρόπο να προστατέψουν τα έξι τους παιδιά. Το μεγαλύτερο είναι δέκα ετών και το μικρότερο ενός… Ο Βασίλης και η Διονυσία Αβράμη, προσπαθούν με την αγάπη τους να τα ζεστάνουν, όμως αυτό δε φτάνει. Το κρύο που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες, με τον υδράργυρο να φτάνει στο μηδέν ή να υποχωρεί ακόμα πιο κάτω τη νύχτα, δεν αντιμετωπίζεται με μια ξυλόσομπα, σε ένα σπίτι από τσιμεντόπλινθες και μισή σκεπή.
Το ξημέρωμα, οι πρώτες αχτίδες του ήλιου δεν είναι ικανές να ζεστάνουν το καλύβι… Ακόμα και το μεσημέρι που βρεθήκαμε μαζί με την οικογένεια, το κρύο που επικρατεί στην παραλία, δίπλα στο κύμα, εκεί που βρήκαν στέγη ο Βασίλης Αβράμης και η οικογένειά του, είναι τσουχτερό. Πριν μερικές ημέρες η Ανθρώπινη Αλληλεγγύη έκανε μια προσπάθεια να βρει λύση στο πρόβλημα, δημοσιοποιώντας την κατάσταση της οικογένειας και προσφέροντας παράλληλα τρόφιμα και άλλα είδη.
Για την οικογένεια προσφέρθηκε ακόμα ένας άνθρωπος από την περιοχή της Ολυμπίας, φέρνοντας λίγα τρόφιμα και μερικά ξύλα για τη σόμπα, και άλλος ένας συμπολίτης μας που προτίθεται να πληρώσει μερικά νοίκια για να γλιτώσουν αυτοί οι άνθρωποι από το κρύο.
«Ψάξαμε για σπίτι γιατί κάποιος προσφέρθηκε να καλύψει κάποια ενοίκια. Ρωτάνε πόσα παιδιά έχουμε και «παίρνουν δρόμο» οι ιδιοκτήτες όταν τους λέω έξι. Φοβούνται πως θα τους χαλάσουν το σπίτι τα παιδιά. Τι να κάνω, να κρύψω τα παιδιά; Παλεύουμε, αλλά το κρύο αυτές τις ημέρες δεν αντέχεται. Αγκαλιαζόμαστε όλοι και σκεπαζόμαστε με τις λίγες κουβέρτες που έχουμε αλλά και πάλι κρυώνουμε» ανέφερε ο Βασίλης. «Τρεις κουβέρτες και ένα πάπλωμα για να ζεσταθούμε, μόνο αυτά έχουμε» είπε η σύζυγός του Διονυσία.
Το σπίτι δεν έχει ρεύμα, δεν έχει νερό. Στο σκοτάδι - και με όσο φως βγάζει η φωτιά που καίει στη σόμπα και κάποια καντηλάκια - βλέπει η οικογένεια τη νύχτα. Νερό βρίσκουν από τις βρύσες της γειτονιάς, αλλιώς δεν έχουν ούτε γουλιά να πιούνε.
«Ο χειμώνας έχει φέτος πολύ κρύο. Φοβόμαστε, σιγά – σιγά αγριεύει. Σκέφτομαι κάθε μέρα, κάθε ώρα τι θα κάνουμε. Στεναχωριέμαι, αγχώνομαι, τρελαίνομαι, δεν ξέρω τι να κάνω, γιατί δεν βρίσκουμε ένα σπίτι να μείνουμε. Υπάρχουν γύρω μας τόσα σπίτια ακατοίκητα, που όμως δεν τα νοικιάζουν. Και υπάρχουν άνθρωποι όπως εμείς που δεν έχουμε που να μείνουμε» δήλωσε με απόγνωση ο Βασίλης Αβράμης.
Οι γονείς και τα έξι τους παιδιά φοβούνται, το κρύο, τη θάλασσα, τον καιρό… Οι μέρες περνούν και ο χειμώνας προχωρά απειλητικά μέσα στη ζωή τους. Το χαμόγελο στα πρόσωπα των έξι παιδιών παγωμένο… Τα τέσσερα μεγαλύτερα που πάνε στο σχολείο, τα πρωινά βρίσκουν ζεστασιά εκεί. Είναι σαν παράδεισος για αυτά, να περνούν ένα μεγάλο μέρος της ημέρας σε ζεστό περιβάλλον. Η ανεμελιά της παραλίας τους καλοκαιρινούς μήνες που πέρασαν έρχεται να ισοπεδωθεί από την παγωνιά του Δεκέμβρη. «Τι να κάνουμε…» λέει ο Γιώργος που πηγαίνει μαζί με την αδερφή του τη Μαρία στην πέμπτη δημοτικού.
Μαζί τους στο σχολείο ο Δημήτρης και ο Γιάννης στην πρώτη δημοτικού. Τα δύο μικρότερα παιδιά ηλικίας ενός και δύο ετών, δύο αγοράκια ακόμα, μένουν με τη μάνα τους στο σπίτι, αναζητώντας το πρωί λίγη ζεστασιά στη σόμπα. Τα μεσημέρια που επικρατεί ηλιοφάνεια, όλη η οικογένεια βγαίνει στην … «αυλή» αγναντεύοντας τη θάλασσα, με το βλέμμα των γονιών να χάνεται αναζητώντας ελπίδες στο απέραντο γαλάζιο.
Τα παιδιά προσπαθούν να ξεχαστούν παίζοντας, αλλά και αυτό είναι δύσκολο, όταν το κρύο γίνει πάλι έντονο. Για αυτή την οικογένεια, κάθε βράδυ έρχεται ο ίδιος εφιάλτης. Η προσπάθεια να μην παγώσουν μέσα στη νύχτα και να ξημερώσει περιμένοντας μια νέα, καλύτερη μέρα για αυτούς…
πηγή:ilialive.gr
