Δεσμεύσεις για νέο νομοθετικό πλαίσιο. Φόβοι ότι στρέφουν τους γονείς προς την ιδιωτική παράλληλη, ενώ θα υποβαθμίσουν ακόμα περισσότερο τη δημόσια στήριξη των παιδιών.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει τον Μάρτιο στο Mega ο υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης, μιλώντας για την Ειδική Αγωγή ανέφερε τα παρακάτω:
«Ενα μεγάλο κομμάτι των αναπληρωτών -είμαστε κοντά στις 50.000 αναπληρωτές- αφορά την παράλληλη στήριξη, την ειδική αγωγή. […] Θα επιμείνουμε στο θέμα της ειδικής αγωγής και με σχετική νομοθετική πρωτοβουλία για να μπορέσουμε να οργανώσουμε ακόμη καλύτερα κάτι στο οποίο βλέπουμε ότι υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη παρέμβασης. [...] Αυξάνονται διαρκώς και οι ανάγκες –στην παράλληλη στήριξη, για παράδειγμα, τα αιτήματα έχουν αυξηθεί στα σχολεία από χρονιά σε χρονιά. Και γι’ αυτόν τον λόγο θέλουμε να κάνουμε και μια νομοθετική παρέμβαση στον χώρο της ειδικής αγωγής. Για να δούμε ποιος είναι ο βέλτιστος τρόπος, ειδικά σε ό,τι αφορά την παράλληλη στήριξη, για να δούμε πώς θα κάνουμε την κατανομή ανά σχολείο και ανά τάξη».
Λίγες μέρες πριν ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου «Ενίσχυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου – Πλαίσιο λειτουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων», ανέφερε ότι το υπουργείο Παιδείας θα φέρει μέσα στους επόμενους λίγους μήνες νέο θεσμικό πλαίσιο για την Ειδική Αγωγή.
Συγκεκριμένα ο Κυριάκος Πιερρακάκης δήλωσε: «Και κλείνω με το εξής το οποίο ειπώθηκε. Σε ό,τι αφορά την Ειδική Αγωγή, γιατί είναι ένα θέμα το οποίο μας ενδιαφέρει και με ενδιαφέρει προσωπικά, το ανέφερε η κ. Θρασκιά, θα προσπαθήσουμε να φέρουμε ένα συνολικό θεσμικό πλαίσιο για την Ειδική Αγωγή, στο οποίο θα θέλαμε παρότι ενδεχομένως αυτό δεν είναι ένα νομοσχέδιο το οποίο για όλους τους λόγους που ανέφερα πριν δύναται να παράξει επιθυμητό επίπεδο συναίνεσης, στην Ειδική Αγωγή νομίζω ότι μπορούμε να το πετύχουμε πολύ περισσότερο και θα προσπαθήσουμε να το φέρουμε ακόμα και μέσα στους επόμενους λίγους μήνες, ακριβώς επειδή είναι ένα θέμα πάρα πολύ ουσιαστικό, ακριβώς επειδή με την προηγούμενη ιδιότητά μου εδώ είχα ασχοληθεί πάρα πολύ, είχε ασχοληθεί και η ομάδα μου, με το θέμα των αποζημιώσεων της λογοθεραπείας και της εργοθεραπείας μέσω του ΕΟΠΥ να γίνεται αμιγώς ψηφιακά και γρήγορα, να μη στέκονται οι ίδιοι άνθρωποι στις ίδιες ουρές, αφετέρου έχετε διακρίνει είμαι βέβαιος στο ότι έχουν αυξηθεί οι άνθρωποι οι οποίοι απασχολούνται, οι αναπληρωτές που απασχολούνται στην παράλληλη στήριξη τον τελευταίο χρόνο».
Προετοιμάζουν κόφτες
Είναι φανερό ότι η όποια νομοθετική παρέμβαση στον χώρο της Ειδικής Αγωγής «για να δούμε ποιος είναι ο βέλτιστος τρόπος, ειδικά σε ό,τι αφορά την παράλληλη στήριξη, για να δούμε πώς θα κάνουμε την κατανομή ανά σχολείο και ανά τάξη» θα περιέχει κόφτες στις ανάγκες των μαθητών και στις προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών Ειδικής Αγωγής.
Μάλιστα τα λόγια υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους ότι ο κανόνας «ένας εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης για έναν μαθητή αμφισβητείται. Στόχος είναι οι αλλαγές να εφαρμοστούν από το σχολικό έτος 2024-2025» προκαλούν μεγαλύτερη ανησυχία στους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, επειδή πιστεύουν πως με αυτόν τον τρόπο στρέφουν τους γονείς προς την ιδιωτική παράλληλη, ενώ θα υποβαθμίσουν ακόμα περισσότερο τη δημόσια στήριξη των παιδιών που δικαιολογημένα νομίζουμε ότι τα θεωρούν «παιδιά ενός κατώτερου θεού».
Το σοβαρό θέμα των ελλείψεων στον ευαίσθητο χώρο της Ειδικής Αγωγής
Σε πρόσφατη εκδήλωση με θέμα «Ειδική Αγωγή - Σύγχρονες προσεγγίσεις - Προοπτικές - Διεκδικήσεις», που διοργάνωσε στις αρχές του μήνα η Ενωση Γονέων Δήμου Ιωαννιτών, σημειώθηκαν τα προβλήματα που απασχολούν όλο και περισσότερες οικογένειες οι οποίες βιώνουν την ανυπαρξία κρατικών δομών όπου να μπορούν να απευθυνθούν και να βρουν τη στήριξη που χρειάζονται.
Στην ουσιαστική ανυπαρξία δημόσιων υποδομών στάθηκε μεταξύ άλλων ο πρόεδρος της Ενωσης Γονέων Δήμου Ιωαννιτών, Τάσος Τόκας, εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, περιγράφοντας εκ μέρους των διοργανωτών τον «Γολγοθά» που ανεβαίνουν οι οικογένειες ως εξής:
«Από τις πρώτες μέρες ζωής ενός παιδιού με αναπηρία η οικογένειά του βιώνει την ανυπαρξία της πολιτείας, των οργανωμένων δημόσιων υποστηρικτικών δομών και κοινωνικών υπηρεσιών. Τα κέντρα διάγνωσης και πρώιμης παρέμβασης είτε είναι ανύπαρκτα, είτε υποστελεχωμένα, είτε είναι ιδιωτικά. Ολα αφημένα στην "προσωπική ευθύνη" του γονέα, με την οικογένεια να σηκώνει αποκλειστικά το βάρος της στήριξης των παιδιών ζώντας σε μόνιμη αγωνία για το παρόν και το μέλλον τους. Και είναι αυτονόητο ότι αν η οικογένεια αδυνατεί να είναι υποστηρικτική (π.χ. οικογένειες που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο) τα πράγματα για τα παιδιά γίνονται από δύσκολα έως τραγικά. Αυτή η ανυπαρξία του κράτους πρόνοιας είναι που οδηγεί πολλούς γονείς στο να εθελοτυφλούν μπροστά στο πρόβλημα του παιδιού τους, χάνοντας πολύτιμο χρόνο από την έγκαιρη-πρώιμη παρέμβαση που μπορεί να διορθώσει πολλά ζητήματα. Κανένας φορέας δεν βρέθηκε να τους στηρίξει, να τους καθοδηγήσει και να τους βοηθήσει να σταθούν όρθιοι στις δυσκολίες που συνάντησαν. Εκτός και αν διαθέτουν "γερό κομπόδεμα". Μόλις το παιδί με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες ή και με αναπηρία φτάσει στην ηλικία του σχολείου, εκεί η οικογένεια διαπιστώνει την τραγική κατάσταση και τις ελλείψεις τόσο σε υποδομές Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης όσο και σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Οσο για το θεραπευτικό κομμάτι, εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα, καθώς οι γονείς π.χ. αυτιστικών παιδιών ή αυτών με νοητική υστέρηση ή με πολλαπλές αναπηρίες φτάνουν συχνά στην απόγνωση από την ανυπαρξία ειδικών δημόσιων κέντρων και υποστηρικτικών υπηρεσιών και αφαιμάσσονται οικονομικά, αφού πρέπει να χρυσοπληρώνουν ιδιώτες για να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους».
Πηγή: efsyn.gr
