Την αστείρευτη ευρηματικότητα εκατοντάδων κατοίκων της πρωτεύουσας αποδεικνύει το χόμπι της συγκομιδής ελιάς, το οποίο εξαπλώνεται από γειτονιά σε γειτονιά. Με το σκεπτικό «γιατί να πάνε χαμένες;», άνθρωποι μεγαλύτερων -κυρίως- ηλικιών που συνήθως έχουν αγροτική εμπειρία από τον τόπο καταγωγής τους, δεν αφήνουν τις ελιές να πέσουν από τα δέντρα των αθηναϊκών δρόμων και να μετατραπούν έτσι σε ολισθηρές παγίδες, αλλά τις μαζεύουν και τις… αξιοποιούν στο τραπέζι τους.
Για να φθάσει ο καρπός από την παραγωγή στην κατανάλωση, οι «αγρότες» της πόλης επιστρατεύουν κάθε πρόσφορη μέθοδο: άλλοι στρώνουν δίχτυα, σαν να βρίσκονται στο χωράφι τους, και ραβδίζουν τις ελιές για να πέσουν, άλλοι απλώς περιμένουν να πέσουν και τις συλλέγουν από το έδαφος και άλλοι σκαρφαλώνουν στο δέντρο σαν μικρά παιδιά και «χτενίζουν» με τα χέρια τα κλαριά του. Ετσι πετύχαμε για πρώτη φορά σε μια γειτονιά της Αργυρούπολης τον κ. Αγγελο Ανδρέου και την κ. Παναγιώτα Γκιουζένη.
Ο κ. Ανδρέου είναι ταξιτζής και η κ. Γκιουζένη νοικοκυρά. Χρησιμοποιούν και οι δυο τις ελιές και τις νεραντζιές της περιοχής τους προκειμένου να ενισχύσουν οικολογικά και οικονομικά το οικογενειακό τραπέζι τους.
«Το λάδι αλλά και τις αλατισμένες ελιές για την οικογένεια κατά κύριο λόγο τις προμηθευόμαστε από τον ελαιώνα στο χωριό στο Αίγιο. Φέτος κάηκαν όλα. Βέβαια, πάντα μάζευα και τις ελιές που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι μου στην Αργυρούπολη. Οχι μόνο για μας, αλλά και για φίλους. Αλλωστε, όποιος είναι από επαρχία ξέρει και τον τρόπο που γίνονται. Πέρα από αυτό, είναι και αυτή η αίσθηση να βλέπεις τους καρπούς γεμάτων δέντρων να πέφτουν στο πεζοδρόμιο και να χάνονται. Είναι κρίμα», λέει ο κ. Ανδρέου. Και μας εξιστορεί πώς γίνεται η συγκομιδή της ελιάς στην πόλη: «Τα περισσότερα δέντρα εδώ είναι χαμηλά, έτσι δεν χρειάζεται παρά να σκαρφαλώσεις και αρχίζει το μάζεμα. Υπάρχουν και κάποιοι που χρησιμοποιούν σκάλα».
Το ίδιο χόμπι έχουν και πολλοί συμπολίτες του. «Χρόνια τώρα βλέπω γείτονες να κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά. Ομως, ξέρω και άλλους ανθρώπους που με αυτόν τον τρόπο εξοικονομούν τις ελιές για το τραπέζι τους. Ξέρετε πόσο πιο νόστιμες και γλυκές είναι οι ελιές που εσύ και η οικογένεια έχετε φτιάξει;». Για του λόγου το αληθές, ο κ. Ανδρέου μάς καλεί στο σπίτι του, όπου όχι μόνο δοκιμάζουμε τα προϊόντα του αλλά μας δίνει και τη δική του συνταγή για ελιές «τσακιστές»: «Αφού τις πλύνουμε πολύ καθαρά, παίρνουμε ένα ξύλο και με το σφυρί τις τσακίζουμε μία μία. Τις βάζουμε στο νερό, το οποίο το αλλάζουμε δύο τρεις φορές την εβδομάδα. Μετά τις βάζουμε σε νερό με ξίδι και αλάτι και είναι έτοιμες».
Η συλλογή καρπών από τα δέντρα των αθηναϊκών δρόμων δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. «Για τα νεράντζια ή για τις ελιές δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια γειτόνισσα μόλις μας βλέπει αρχίζει τις φωνές. Προτιμά να πέφτουν οι ελιές στο δρόμο παρά να τις μαζέψει κάποιος. Λες και είναι δικές της και όχι του δήμου», εξομολογείται η κ. Γκιουζένη.
Η 63χρονη γυναίκα δηλώνει υπερήφανη για το γλυκό νεράντζι που φτιάχνει με τα νεράντζια από τα δέντρα που βρίσκονται κοντά στο σπίτι της. Παράλληλα, εδώ και 30 χρόνια συνδυάζει στις αποδράσεις της από την Αθήνα την τουριστική διάσταση με το μάζεμα χόρτων, καρυδιών, αγριόμηλων και άλλων καρπών. «Πολλές φορές μάλιστα τα Σαββατοκύριακα βγαίνουμε εκτός και μαζεύω καρύδια, σταφύλια –ανάλογα με την εποχή».
«Θησαυροί σε Πάρνηθα και Υμηττό»
Το «σπορ» της συγκομιδής ελιάς έχει κατακτήσει πολλές γειτονιές του Λεκανοπεδίου, από τα νότια προάστια μέχρι τα βόρεια. «Η Γλυφάδα, ο Καρέας, τα Σούρμενα, ο Υμηττός, ακόμη και ο χώρος γύρω από το Σισμανόγλειο Νοσοκομείο στα Μελίσσια, είναι περιοχές γεμάτες ελιές. Ειδικά στον Υμηττό πηγαίνουν και μαζεύουν με τα τσουβάλια αυτές τις μικρές ελιές, τις μεταφέρουν σε ελαιουργείο στο Κορωπί και κάνουν λάδι», λέει η κ. Παναγιώτα Γκιουζένη.
Η ίδια συστήνει ανεπιφύλακτα μια βόλτα στα δύο σημαντικότερα βουνά, την Πάρνηθα και τον Υμηττό, τα οποία κρύβουν πολλούς θησαυρούς. «Εκεί μπορείς να βρεις –πέρα από χόρτα– σπαράγγια, κάππαρη, σαλιγκάρια.Ακόμη, υπάρχουν κούμαρα, αγριοφράουλες και βατομουριές με τις οποίες μπορείς να κάνεις εκπληκτικά γλυκά και μαρμελάδες. Μέχρι και ποτά μπορείς να φτιάξεις», αναφέρει. Αγαπημένος της προορισμός είναι επίσης τα Σπάτα, όπου μαζεύει φιστίκια αλλά επωφελείται και από τις κληματαριές: «Στους αμπελώνες όπου πάω μαζεύω και τα βλαστάρια από τις κληματαριές, τα βράζω και τα τρώμε. Είναι πολύ νόστιμα».
Πόσο υγιεινές είναι, όμως, οι ελιές που μεγαλώνουν στους αθηναϊκούς δρόμους και τα άλλα είδη που συλλέγει η κ. Γκιουζένη από το βουνό; «Είναι βέβαιο πως δεν είναι ραντισμένα, κάτι για το οποίο δεν είσαι σίγουρος ότι συμβαίνει με τα προϊόντα που υπάρχουν στα σούπερ μάρκετ», είναι η απάντησή της. Και συμπληρώνει: «Εχω μάθει να αξιοποιώ τη φύση. Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί είναι μούχλες: “Σιγά μη μαζέψω χόρτα, σιγά μην πάω να μαζέψω κάστανα ή καρύδια, δίνω δέκα ευρώ και τα αγοράζω…”, λένε. Δεν μπορώ να τους καταλάβω!».
πηγη: e-tipos
