Η εικόνα του στις παλιές ελληνικές ταινίες δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Ο Ανέστης Βλάχος, ο περιβόητος «κακός» του ελληνικού κινηματογράφου με το υποχθόνιο βλέμμα, είναι ένας γλυκύτατος, αλλά ακόμη αρρενωπός 83χρονος παππούς που απολαμβάνει τα παιδιά του, τα εγγόνια του και την αγάπη του Θεού.
Καλός, μαλακός, ήρεμος, συγκαταβατικός, αλλά και γεμάτος αυτοπεποίθηση, ο άλλοτε «σκληρός» του ελληνικού σινεμά με το «προβληματικό» μάτι μίλησε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» για τη ζωή του, στην οποία [ΜΕ ΣΚΟΥΦΑΚΙ • Ο Ανέστης Βλάχος στο θεατρικό σανίδι] αντιμετώπισε ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα. Ηξερε, όμως, πάντα να εμπιστεύεται την αγάπη και την πρόνοια του Θεού, στον οποίο προσευχόταν να του δίνει δύναμη και υπομονή. Ο αγαπημένος ηθοποιός πιστεύει πολύ και δηλώνει πάνω απ’ όλα χριστιανός.
«Προσεύχομαι δυνατά, παρακαλάω για όλο τον κόσμο. Είναι στήριγμα η πίστη… Ολα καλά θα πάνε, όλα θα γίνουν, αρκεί να το ζητήσεις σε Εκείνον. Και Αυτός ξέρει» λέει και προσθέτει ότι ο Θεός μάς χαρίζει ευτυχία σε μικρές στιγμές:
«Η οικογενειακή αγάπη και συνεύρεση είναι ευτυχία. Το χαμόγελο των αγαπημένων μου προσώπων είναι ευτυχία. Επειτα οι λίγοι καλοί φίλοι δίνουν και αυτοί στοιχεία ευτυχίας. Μα η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η υγεία μας που μας την επιτρέπει ο Θεός».
Ο Ανέστης γεννήθηκε το 1934 στη Δράμα από μια φτωχή οικογένεια, που είχε έρθει από τη Μικρά Ασία. Οι αριστερές πεποιθήσεις του γεωργού πατέρα του και οι διώξεις του έκαναν δύσκολη τη νεανική ζωή του. Από τη μια μοίραζε τις προκηρύξεις που του έδινε ο πατέρας του, από την άλλη όμως έκανε τον σταυρό του, όπως τον είχε μάθει η μάνα του.
Το χαμένο μάτι
Οταν ο πατέρας του σκοτώθηκε στο αλβανικό μέτωπο, αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Εκανε δουλειές του ποδαριού για να βγάλει τα έξοδα των σπουδών και δεν δίστασε να προτείνει στους υπευθύνους της σχολής κινηματογράφου και θεάτρου Σταυράκου να βάψει το κτίριο, για να φοιτήσει χωρίς δίδακτρα! Παράλληλα δούλευε σε οικοδομή, όπου έχασε το μάτι του χτυπώντας σε ένα καρφί! Η Ελλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν ανέλαβαν τα έξοδα της νοσηλείας του και τον φιλοξένησαν μετά στο σπίτι τους, ώσπου να αναρρώσει. Η αλλαγή στη φυσιογνωμία του και η περιορισμένη ικανότητα όρασης όχι μόνο δεν τον πτοούν, αλλά του έδωσαν το υποχθόνιο βλέμμα που του έστησε μια μεγάλη καριέρα, σε συνδυασμό με το τεράστιο υποκριτικό ταλέντο του.
Ο Ανέστης Βλάχος θεωρεί ότι με τη βοήθεια του Θεού εκμεταλλεύτηκε με επιτυχία το πρόβλημα που του άφησε το ατύχημα, αντί να εγκαταλείψει το όνειρό του, όσο κι αν οι ρόλοι του «κακού» επηρέασαν το κοινό, που του το έδειχνε όταν τον συναντούσε: «Γνώρισα πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους που με φοβούνταν και άλλους που μου έλεγαν να γίνω πιο καλός άνθρωπος! Επηρεάζουν πολύ οι ρόλοι». Γύριζε τη μια ταινία πίσω από την άλλη, κάνοντας μεγάλες συνεργασίες και σημαντικές φιλίες. Για τον Χορν και τη Λαμπέτη ομολογεί ότι του στάθηκαν σαν να ήταν αδελφός τους και του χάραξαν πορεία.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος γίνεται κουμπάρος του, ο Φούντας από τους καλύτερους φίλους του. Επαιξε σε 180 ταινίες, ενώ τιμήθηκε με περισσότερα από πέντε διεθνή βραβεία.
Εχει κάνει δύο γάμους, με την τραγουδίστρια Αναστασία Παπανδρώνη, η οποία του χάρισε τον γιο του Ηρακλή, και με την ηθοποιό Μαρία Γαρίτση, με την οποία απέκτησε τη δημοσιογράφο κόρη του Ελλη Βλάχου. Περηφανεύεται που ο εγγονός του Ανέστης Βλάχος τζούνιορ του μοιάζει και έχει κληρονομήσει τον δυναμισμό και το υποκριτικό του ταλέντο. Το βλέμμα του Ανέστη Βλάχου γλυκαίνει και γεμίζει νοσταλγία όταν θυμάται τις ελληνικές ταινίες του παλιού καλού κινηματογράφου. Ομως, σκληραίνει και γεμίζει αγανάκτηση όταν λέει ότι προβληματίζεται να κυκλοφορήσει στην πλατεία Βικτωρίας, που είναι η γειτονιά του και άλλοτε απολάμβανε τον πρωινό του καφέ συνομιλώντας χαρούμενα με κατοίκους της περιοχής.
«Πώς καταντήσαμε!» λέει με πίκρα. Εξηγεί, όμως, ότι δεν έχει μετανιώσει για καμιά επιλογή του ούτε για την εμπλοκή του με την πολιτική: «Για να τις πάρω ήταν σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο και έπρεπε να τις πάρω. Δεν θεωρώ πως έχω κάνει σφάλματα πολιτικά. Την κοινωνικότητα στήριζα. Το άδικο δεν το ήθελα ποτέ. Αντίθετα από τους ρόλους μου…» Επειτα από μια γεμάτη ζωή το ενδιαφέρον του στρέφεται στο τι θα ακολουθήσει μετά.
«Σκέφτομαι συχνά τη ζωή μετά τον θάνατο. Την επάνω ζωή. Θέλω να διαβάζω γι' αυτό. Ρωτάω και κανέναν παπά να μου εξηγήσει. Είναι ο παράδεισος… Η πνευματική αναζήτηση» λέει. Αν ξεκινούσε από την αρχή, ξέρει τι θα ήθελε να κάνει:
«Να μάθω περισσότερα γράμματα. Να σπουδάσω κάτι, να διαβάσω πολλά βιβλία. Να μπορώ να μιλάω όμορφα, να νιώθω μορφωμένος».
