Η συντριβή του αεροσκάφους που φέρεται να επέβαινε ο ιδρυτής της μισθοφορικής στρατιωτικής ομάδας της Βάγκνερ, Γεβγκένι Πριγκόζιν έχει ανοίξει μια ευρύτερη συζήτηση για τα αίτια του δυστυχήματος και τι σηματοδοτεί αυτό.
Οι πιο κύριες εκδοχές για τον φερόμενο θάνατο του Πριγκόζιν φαίνεται να είναι τρεις.
Η πρώτη, η πιο διαδεδομένη, λέει ότι το αεροπλάνο του Πριγκόζιν ανατινάχθηκε ή καταρρίφθηκε με εντολή του Πούτιν.
Η δεύτερη είναι ότι επρόκειτο για μια ερασιτεχνική προσπάθεια κάποιων από τους εσωτερικούς εχθρούς του Πριγκόζιν στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Ενώ η τρίτη είναι ότι το αεροπλάνο ανατινάχθηκε από ξένες ειδικές υπηρεσίες, που είχαν τοποθετήσει εκρηκτικά εκεί, με σκοπό να συμβεί εντός της επικράτειας της Ρωσίας.
Εάν η πρώτη εκδοχή είναι αληθινή, ο θάνατος του Πριγκόζιν στέλνει ένα πολύ σαφές μήνυμα ότι όποιος αμφισβητεί τη ρωσική κρατική μηχανή και τον Πούτιν προσωπικά θα συντριβεί.
Είτε πρόκειται για τον Ναβάλνι είτε για τον Πριγκόζιν.
Η διαφορά μεταξύ τους είναι ότι ο Ναβάλνι δεν οργάνωσε ένοπλη εξέγερση, γι' αυτό και βρίσκεται στη φυλακή, ενώ ο Πριγκόζιν εξεγέρθηκε, δεν μετανόησε και σκοτώθηκε.
Αυτό, μεταξύ άλλων, είναι ένα μήνυμα προς τα μέλη της ρωσικής ελίτ που, με φόντο έναν δύσκολο πόλεμο, την εξέγερση της Βάγκνερ και άλλα προβλήματα, έχουν ήδη ξεγράψει τον Πούτιν, έχουν αποφασίσει ότι «δεν αξίζει πλέον να τον φοβάσαι» και έχουν αρχίσει να μιλούν για «αλλαγή της εξουσίας».
Το ερώτημα βέβαια που γεννάται είναι αν μετά τον θάνατο του Πριγκόζιν, μπορούμε να περιμένουμε μια εξέγερση των μελών της Βάγκνερ και των υποστηρικτών τους, κάτι για το οποίο κάνουν έκκληση αρκετοί στα κοινωνικά δίκτυα.
Με τα σημερινά δεδομένα θα είναι πολύ πιο δύσκολο γι' αυτούς να το κάνουν τώρα απ' ό,τι ήταν πριν από δύο μήνες ή ακόμη και στις αρχές Ιουλίου.
Από τότε που οι μισθοφόροι της Βάγκνερ αφοπλίστηκαν και σταμάτησαν τις δραστηριότητές τους στη Ρωσία, μετακομίζοντας εν μέρει στη Λευκορωσία, εν μέρει στην Αφρική και εν μέρει υπογράφοντας συμβόλαια με το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας, δεν αποτελούν πλέον την τρομερή δύναμη που ήταν κατά την πορεία του Ιουνίου στη Μόσχα.
Όπως έδειξαν τα γεγονότα της 23ης και 24ης Ιουνίου, ο Πριγκόζιν δεν απολαμβάνει μεγάλη υποστήριξη στην κοινωνία ή στο στρατό, εκτός από μια στενή ομάδα ριζοσπαστικών "Ζ-πατριωτών" (και όχι όλοι τους).
Αυτή η ομάδα μπορεί να αναλάβει κάποια δράση, αλλά θα είναι πολύ πιο εύκολο για το Κρεμλίνο να τους αντιμετωπίσει από ό,τι την εξέγερση πριν από δύο μήνες.
Επιπλέον, πολλοί υποστηρικτές της Βάγκνερ μπορεί να θεωρήσουν πιο βολικό και ασφαλές να πιστέψουν την εκδοχή ότι ο Πριγκόζιν σκοτώθηκε από ξένες ειδικές υπηρεσίες και να καλέσουν «να μη σπείρουν σύγχυση και να μην κλιμακώσουν την κατάσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου».
Σε γενικές γραμμές, αν, και πάλι, προχωρήσουμε από την εκδοχή ότι ο Πριγκόζιν σκοτώθηκε με εντολή του Κρεμλίνου, η λογική των ενεργειών των ρωσικών αρχών μετά την ανταρσία γίνεται πλέον σαφέστερη.
Ο Πούτιν αποφάσισε να κοιμίσει όσο το δυνατόν περισσότερο την επαγρύπνηση του Πριγκόζιν και των συνεργατών του. Προσκάλεσε σε συνάντηση, μίλησε ευγενικά, έδωσε προσοχή, προσέφερε «επιλογές απασχόλησης», άφησε ακόμη και μέρος των κρατικών συμβάσεων για τις εταιρείες του επικεφαλής της Βάγκνερ.
Το αποτέλεσμα ήταν η συμφωνία του Πριγκόζιν να αφοπλίσει τη Βάγκνερ και να σταματήσει τις δραστηριότητές της στη Ρωσία, υποχωρώντας στη Λευκορωσία και την Αφρική. Παράλληλα, έγινε εκκαθάριση των ανθρώπων που βρίσκονταν κοντά στον Πριγκόζιν στο στρατό.
Έτσι, ο κίνδυνος επανάληψης της εξέγερσης ελαχιστοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό ή τουλάχιστον αυτό πίστευε μάλλον το Κρεμλίινο και στις 23 Αυγούστου αποφάσισαν να τερματίσουν το παιχνίδι.
Το αν οι συνεργάτες του Πριγκόζιν θα προσπαθήσουν να συνεχίσουν το παιχνίδι μετά τον θάνατό του και αν θα τα καταφέρουν, θα το δούμε τις επόμενες ημέρες.
