Συγκλονιστικά είναι τα στιγμιότυπα από την ολονύχτια μάχη του Κιέβου, το οποίο σφυροκοπήθηκε αλύπητα και ο πόλεμος μπήκε πλέον στα σπίτια. Οι ρωσικές δυνάμεις προσπάθησαν να φτάσουν στο κέντρο του Κιέβου, αλλά συνάντησαν σθεναρή αντίσταση. Οι κάτοικοι παρέμειναν στα καταφύγια ή στο μετρό ψάχνοντας τρόπο να προστατευτούν.
Άλλη μία νύχτα τρόμου για το Κίεβο. Το σφυροκόπημα των Ρώσων ανελέητο.
Ένας πύραυλος χτυπάει πολυκατοικία κοντά στο αεροδρόμιο του Ζουλιάνι. Η έκρηξη είναι εκκωφαντική, το διαμέρισμα πιάνει φωτιά.
Στην περιοχή σπεύδουν στρατιώτες και μέλη σωστικών συνεργείων.Ευτυχώς υπάρχουν μόνο τραυματίες.
«Χτύπησε στο σαλόνι. Καταφέραμε να βγούμε. Ήμασταν στην κουζίνα. Σταθήκαμε τυχεροί. Ήταν ευθύ χτύπημα στο σαλόνι. Η γυναίκα μου και το μεγαλύτερο παιδί έχουν σπασμένα πόδια, έσπασαν τα πόδια τους. Ο μικρότερος μεταφέρθηκε κάπου από τους διασώστες. Τον ψάχνω τώρα», δήλωσε ένοικος της πολυκατοικίας.
Η πολυκατοικία που δέχθηκε το πλήγμα απέχει μόλις πέντε χιλιόμετρα από το προεδρικό μέγαρο και το κτίριο της Βουλής και δίπλα στη συνοικία Ομπλόν από όπου προσπαθούν να διεισδύσουν οι Ρώσοι.
Το Κίεβο κατηγορεί τη Μόσχα ότι επιτίθεται στον άμαχο πληθυσμό, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας υποστηρίζει ότι η ρουκέτα δεν ήταν ρωσική αλλά ουκρανική, η οποία κατέληξε εκεί μετά από λάθος χειρισμό.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται για τρίτη ημέρα, με τη Ρωσία να δίνει σκληρές μάχες για να προχωρήσει προς το κέντρο του Κιέβου.
Η αντίσταση των Ουκρανών σθεναρή, κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα αντέξουν.
Οι δυνάμεις εισβολής προσπαθούν να προκαλέσουν ασφυξία στους υπερασπιστές της πρωτεύουσας αλλά και στους κατοίκους.
Εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας λίγο έξω από το Κίεβο δέχεται σαρωτικά χτυπήματα από ρωσικούς πυραύλους και τυλίγεται στις φλόγες.
Ο δήμαρχος του Κιέβου ανακοινώνει απαγόρευση κυκλοφορίας από τις πέντε το απόγευμα μέχρι τις οκτώ το πρωί με την επισήμανση πως όποιος βρίσκεται στο δρόμο σε αυτό το χρονικό διάστημα θα αντιμετωπίζεται ως εχθρός.
Μετά το ναυάγιο της πρότασης του Βολοντίμιρ Ζελένσκι για διαπραγματεύσεις, ο Ουκρανός πρόεδρος προσπαθεί να εμψυχώσει τον λαό με νέο μήνυμα.
«Καλημέρα σε όλους τους Ουκρανούς. Τελευταία υπήρξαν πολλές ψευδείς ειδήσεις για το ότι κάλεσα τον στρατό μας να πετάξει τα όπλα και να φύγει. Ακούστε, εδώ είμαι. Δεν θα παρατήσουμε τα όπλα. Θα υπερασπιστούμε τη χώρα μας. Επειδή το όπλο μας είναι η αλήθεια μας. Και η αλήθεια είναι πως αυτή είναι η γη μας, η χώρα μας, τα παιδιά μας. Και θα τα υπερασπιστούμε όλα αυτά. Αυτά ήθελα να σας πω. Δόξα στην Ουκρανία», δήλωσε ο Ουκρανός πρόεδρος.
Οι μάχες είναι σφοδρές, οι Ρώσοι πλησιάζουν αργά και μεθοδικά, βομβαρδίζουν στρατιωτικούς στόχους και προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των κατοίκων.
«Ακούσαμε αυτή τη βουή μέσα στη νύχτα, σηκωθήκαμε και πήγαμε στο κελάρι. Η βουή συνεχίστηκε για μία ώρα. Αυτό ήταν. Μείναμε άλλη μία ώρα και το χάραμα ανεβήκαμε στο σπίτι», δήλωσε κάτοικος Κιέβου.
Το Κίεβο είναι άδειο. Όσοι μπορούν επιβιβάζονται στα λεωφορεία και απομακρύνονται. Ακόμα και μέλη του ουκρανικού κοινοβουλίου οπλοφορούν γιατί δεν ξέρουν τι θα συναντήσουν.
«Επίσης, χθες, όσοι βουλευτές ήθελαν πήραν εθελοντικά όπλο, όπως έκανα κι εγώ. Τώρα, το όπλο είναι πάντα μαζί μου ακόμη και τώρα που σας δίνω τη συνέντευξη είναι δίπλα μου. Δεν είμαι στρατιώτης, δεν είμαι στρατιωτικός… Είναι ένα αυτόματο όπλο, ένα καλάσνικοφ, και αν οι Ρώσοι μπουν στο Κίεβο θα αντιμετωπίσουν μία κόλαση», δήλωσε ο βουλευτής Αλεξέι Γκοντσαρένκο.
Η μπότα του κατακτητή έχει πατήσει γερά μέσα στη χώρα, ένας ολόκληρος λαός αντιστέκεται.
Το θαύμα της ζωής μέσα στα συντρίμμια του πολέμου
Εκτός από τα μικρά παιδιά βέβαια δραματικές ώρες βιώνει όλος ο άμαχος πληθυσμός. Τη στιγμή που οι ρωσικές δυνάμεις εισβολής βομβάρδιζαν την χώρα, μία γυναίκα έφερε στον κόσμο το παιδί της μέσα σε έναν υπόγειο σταθμό του μετρό.
Κρυμμένοι στα καταφύγια με άδειο βλέμμα αναρωτιούνται πως άλλαξε η ζωή τους σε μία στιγμή. Η ζωή όμως δεν περιμένει. Γεννιέται ξανά μέσα από τις στάχτες στα καταφύγια. Το πρώτο παιδί του πολέμου ήρθε στον κόσμο υπό τον ήχο της σειρήνας…
Μία 23χρονη γυναίκα έφερε στον κόσμο το μωρό της πάνω σε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι του καταφυγίου. Το ονόμασε «Μία».
Όσοι δε βρήκαν χώρο στα καταφύγια αναγκάστηκαν να φορτώσουν όλη τους τη ζωή σε ένα σακίδιο και να φύγουν. Όπως η Οξάνα Λεβτσούκ, να ανατρέψει τη ζωή της οικογένειας της μέσα σε μία νύχτα.
«Τα παιδιά μου έκλαιγαν, δεν ήθελαν να φύγουν. Θέλουν τα παιχνίδια τους. Δεν μπορούμε να τα πάρουμε όλα μαζί μας», δήλωσε.
Άλλοι σφίγγοντας την καρδιά τους αναγκάστηκαν να δώσουν τα παιδιά τους στα σύνορα που μένουν σε άλλη χώρα σε συγγενικά τους πρόσωπα για να μείνουν πίσω και να σώζουν οτιδήποτε, αν σώζεται.
Ένας Ουκρανός στρατιώτης αποχαιρετά με δάκρυα στα μάτια το παιδί του και τον σκύλο του. Όλοι μαζί αγκαλιάζονται, γιατί δεν ξέρουν πότε θα ξαναβρεθούν.
Την ώρα που οι οβίδες σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, οι Ουκρανοί μαθαίνουν να ζουν στα ανήλιαγα υπόγεια, όπως η δημοσιογράφος της ουκρανικής τηλεόρασης που μεταδίδει τις ειδήσεις.
Κρυμμένοι στο καταφύγιο ή στο δρόμο για τα σύνορα ξέρουν πως η ζωή τους άλλαξε ριζικά και ίσως για πάντα.
