Ο κάθε ένας έχει να διηγηθεί από μια ιστορία γεμάτη πόνο για τη ζωή του περιμένοντας κάποιον να τον ακούσει.
Μόλις νυχτώσει στη Θεσσαλονίκη, στρώνουν το αυτοσχέδιο κρεβάτι τους με χαρτόκουτα, κουβέρτες και ότι άλλο βρουν για να περάσουν ακόμη μια παγωμένη νύχτα στην άκρη του πεζοδρομίου ή σε κάποιο παγκάκι που έχουν μετατρέψει σε σπίτι. Το πρωί μαζεύουν τα λιγοστά τους πράγματα και φεύγουν, δεν θέλουν να τραβάνε τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών.
Παρόλο που για κάποιους παραμένουν «αόρατοι», οι άστεγοι υπάρχουν και συνεχίζουν να παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους αλλά και για ένα καλύτερο αύριο μέσα σε αντίξοες συνθήκες και δυσκολίες. Δεν είναι άγνωστοι ούτε εξωγήινοι, είναι κανονικοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας που θέλουν να ζουν αξιοπρεπώς και λόγω κάποιων συνθηκών βρέθηκαν σε αδιέξοδο και κατέληξαν στον δρόμο.
Για αυτούς δεν υπάρχουν Χριστούγεννα, γιορτές και αργίες. Όλες οι μέρες είναι ίδιες. Κάποιοι από αυτούς είναι άστεγοι για μήνες ενώ άλλοι για χρόνια όμως κοινός παρονομαστής είναι η θέληση αυτών των ανθρώπων για να ζήσουν. Ο κάθε ένας έχει να διηγηθεί από μια ιστορία γεμάτη πόνο για την ζωή του περιμένοντας κάποιον να τον ακούσει.
