Το σπίτι μου στην Κυψέλη απέχει δύο γωνίες από το δημοτικό στο οποίο πήγαινα στη Φωκίωνος Νέγρη. Όπως καταλαβαίνεις, σαν παιδί των ’80ς πήγαινα μόνος μου παντού από πολύ μικρή ηλικία.
Από μικρός ήμουν πολύ κοινωνικός, δεν με έλεγες ντροπαλό.
Στην διαδρομή μεταξύ σπιτιού και σχολείου λοιπόν είχε άλλη μία γωνία.
Εκεί στη γωνία είχε μία ΔΕΛΤΑ. (Όσο σκέφτομαι εκ των υστέρων ότι ήταν στα 50 μέτρα από σχολείο με πιάνει ανατριχίλα.)
Ήταν μία επιχείρηση που υπήρχε πολλά χρόνια. Θυμάμαι μάλιστα να έχει αλλάξει 2-3 ιδιοκτήτες. Περνάγαμε συχνά με τους γονείς μου να ψωνίσουμε κάτι και αν χρειαζόμασταν κάτι μπορεί να πεταγόμουν εγώ από το σπίτι. Έτσι λοιπόν τους είχα γνωρίσει όλους. Επειδή όπως είπα ήμουν πολύ κοινωνικός τους έπιανα κουβέντα.
Θυμάμαι έναν ας πούμε να μου έχει μιλήσει απότομα επειδή είχε δουλειά. Ένας άλλος από τους ιδιοκτήτες όμως ήταν πάντα φιλικός μαζί μου. Εκείνη την περίοδο (δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσο ήμουν, σίγουρα δημοτικό όμως) το είχε αυτός το μαγαζί.
Τον έλεγαν Π. και ήταν πάντα ευγενικός και φιλικός.
Εμφανισιακά θυμάμαι ότι ήταν κοντός και είχε μύτη σαν του Καραγκιόζη, αυτή που κάποιοι λένε αρχαία ελληνική. Γενικά όμως μου θύμιζε τον Καραγκιόζη στην εμφάνιση, όχι μόνο η μύτη.
Πέρναγα πολύ συχνά λοιπόν από εκεί και μιλάγαμε και μερικές φορές κέρναγε καμία τσίχλα.
Μια μέρα, καλοκαίρι πρέπει να ήταν γιατί φόραγα κοντό σορτσάκι αθλητικό σαν αυτά που φόραγαν οι ποδοσφαιριστές την δεκαετία του ’80, πήγα πάλι στο μαγαζί. Πιάνουμε κουβεντούλα και κάποια στιγμή μου λέει “‘Ελα μωρέ από μέσα να κάτσεις, μην είσαι όρθιος.”
Ενθουσιάστηκα, γιατί μέσα στην πίσω μεριά ήταν ένα δωματιάκι με ένα γραφείο που καθόταν αυτός και γενικά ο πάγκος και το ταμείο ενός μαγαζιού μου φαινόταν πάντα κάτι φανταστικό σαν παιχνίδι.
Μπήκα μέσα ενθουσιασμένος ακόμα, και άρχισε να μου μιλάει ακόμα πιο φιλικά.
Δεν θυμάμαι τι ήταν αυτό που με έκανε να αισθανθώ ότι κάτι δεν πάει καλά πάντως από μία στιγμή και μετά ήμουν ανήσυχος.
Αυτός το είδε και ήρθε πιο κοντά και μου μίλαγε πιο γλυκά και ήρεμα και μου έλεγε να μην φοβάμαι και τέτοια. Άρχισε να μου χαϊδεύει τον μηρό αφού ήταν εντελώς εκτεθειμένος με το σορτσάκι.
Εμένα άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα το πόδι μου, ήμουν πλέον τρομοκρατημένος.
-Τι φοβάσαι μωρέ, αφού είμαστε φίλοι, είσαι καλό παιδί.
Θυμάμαι σαν να ήταν χθες το τρέμουλο στο πόδι μου και την αίσθηση του χεριού του να ανεβαίνει σιγά σιγά όλο και πιο ψηλά προς το σορτσάκι μου.
Μέχρι που έφτασε στο εσώρουχο, πρώτα σε αυτό που είχαν τα σορτσάκια από μόνα τους και μετά στο κανονικό.
Όπως είπα ήμουν δημοτικό (τρίτη; τετάρτη; πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ). Δεν είχα τρίχες, ούτε είχαν αναπτυχθεί ακόμα τα γεννητικά μου όργανα. Άρχισε να ψαχουλεύει στην έξω μεριά του εσώρουχου, μέχρι το που βρήκε το πέος μου.
Άρχισε να το χαϊδεύει και να το τρίβει με τον αντίχειρα και τον δείκτη (όπως κάνουμε σε ένα φυστίκι όταν θέλουμε να βγάλουμε το εξωτερικό περίβλημα).
– Α είσαι μικρούλης μωρέ ακόμα.
Ντρεπόμουν και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Δεν θυμάμαι τα πάντα, οπότε δεν είμαι σίγουρος αν έβαλε το χέρι και μέσα από το κανονικό εσώρουχο. Θυμάμαι όμως ότι μετά ήμασταν όρθιοι και οι δύο. Είχε ένα ψυγείο με βιτρίνα, αυτά τα κλασσικά για τα τυριά και αλλαντικά. Εκεί ήμασταν, πίσω από το ψυγείο.
Είχε έρθει από πίσω μου, και τριβόταν πάνω μου ενώ με το ένα χέρι με χάιδευε στα γεννητικά όργανα.
Θυμάμαι ακόμα πολύ έντονα την αίσθηση της στύσης του. Κάτι σκληρό να τρίβεται πάνω μου από πίσω.
“Μου αρέσει πολύ μωρέ. Είσαι πολύ καλό παιδί.” μου είπε ενώ είχε φέρει το στόμα του πολύ κοντά στο αυτί μου.
Δεν θυμάμαι πως, αλλά κάποια στιγμή κατάφερα και ξέφυγα και πήγα μπροστά από τον πάγκο.
Είχα τρομερή ένταση και μίλησα αφύσικα δυνατά. “Συγγνώμη πρέπει να φύγω να πάω σπίτι” είπα.
Ζήτησα και συγγνώμη. Γυρνώντας σπίτι αισθανόμουν τρομερή ντροπή και ενοχή. Είπα ότι δεν θα πω τι έγινε γιατί θα βρω τον μπελά μου. Εγώ έφταιγα, τι δουλειά είχα εκεί;
Και έτσι και έγινε.
Για χρόνια, μέχρι που το ξέχασα τελείως και το υποβίβασα σε μια απλή ιστορία που κάτι πήγε να γίνει.
Κάνοντας ψυχοθεραπεία 6 χρόνια πλέον για άλλους λόγους (νόμιζα), βγήκαν όλα στην επιφάνεια.
Στους γονείς μου συνεχίζω να μην θέλω να το πω, όχι για να μην βρω το μπελά μου φυσικά αλλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι, απλά θα στεναχωρηθούν χωρίς λόγο.
Στην ψυχολόγο μου, στην γυναίκα μου και σε λίγους κοντινούς μου φίλους μόνο το έχω πει.
Και τώρα σε σένα.
Αυτό που μου άφησε αυτή η εμπειρία ήταν τα εξής:
Μία τρομερή ντροπή για το σώμα μου.
Μία απέχθεια για το θέαμα του Καραγκιόζη.
Μία τρομερή ένταση (σε σημείο πανικού) όταν βρίσκομαι περιορισμένος με οποιονδήποτε τρόπο.
Και τα τρία τα έχω δουλέψει πολύ και είμαι πολύ καλά τώρα.
Ο Καραγκιόζης συνεχίζει να μην μου αρέσει όμως
Αυτή είναι η ιστορία μου. Ο λόγος που στην στέλνω είναι ότι θα ήθελα να μάθω τι έγινε αυτός ο άνθρωπος.
Πιθανότατα δεν ζει πλέον, αλλά θα ήθελα να μάθω αν πιάστηκε ποτέ και αν πλήρωσε για αυτό που κάνει στα παιδιά σαν εμένα.
Αν ζει όμως θα ήθελα να το ξέρω. Το (ίσως λίγο παιδικό) όνειρο μου είναι να τον αντικρύσω. Να δει ότι έχω μεγαλώσει, έχω ξεπεράσει αυτό που μου έκανε και επειδή είμαι πάνω από 1,90 και αυτός ήταν πολύ κοντός ακόμα και στα παιδικά μου ματιά να τον κάνω έστω και λίγο να φοβηθεί όπως με έκανε να φοβηθώ κι εγώ τότε.
Δεν θα του έλεγα βλακείες ότι τον συγχωρώ, γιατί δεν τον συγχωρώ.
Δεν θα ήθελα τίποτα άλλο από να τον κάνω να νιώσει, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, τον φόβο που με έκανε να νιώσω κι αυτός. Όχι να τον χτυπήσω ή οτιδήποτε, δεν έχω χτυπήσει ποτέ άνθρωπο στην ζωή μου. Απλά να φοβηθεί, όπως φοβάμαι διάφορα πράγματα σε όλη μου τη ζωή εξαιτίας του.
Δεν είναι κάποιο ευγενές κίνητρο, αλλά αυτό είναι.
ΥΓ. Στο μαγαζί δεν ξαναπάτησα. Το πιο απίστευτο όμως, είναι το θράσος του μετά το περιστατικό.
Όποτε περνάγαμε με τους γονείς μου, μας χαιρέταγε σαν μην είχε συμβεί τίποτα. Χαρούμενος και ευγενικός.
*Το πλήρες μικρό όνομα του εν λόγω ανθρώπου και η ακριβής διεύθυνση του μαγαζιού της Κυψέλης έχουν παραληφθεί απ’ τη LIFO όμως αν κάποιος θυμάται κάτι ή θέλει να επιβεβαιώσει όνομα ή διεύθυνση, παρακαλούμε να γράψει στο mikropragmata@lifo
