«Έσπασε, έσπασε… Έσπασε μαμά, έσπασε!», μ’ αυτή τη συγκλονιστική κραυγή μας συστήθηκε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης το 2000. Και με μια συνταρακτική ανάρτηση, 22 χρόνια μετά, μας αποχαιρέτισε: «…για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά. Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο»…
«Έφυγε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο ταπεινός, αλλά σπουδαίος αθλητής, ο οικογενειάρχης, ο άνθρωπος… και η εκδημία του συγκίνησε και πάλι όπως τότε - το 2000 - ο σοβαρός τραυματισμός του.Ένας σπάνιος, σεμνός άνθρωπος και μαχητής ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, κοινοποίησε ο ίδιος το πρόβλημά του, όταν δεν ήταν πια πρόβλημα για τον ίδιο! Έσυρε το άχθος του σταυρού μόνος, με την αρωγή των οικείων του, δίχως να σκεφτεί στιγμή να δημοσιοποιήσει (και να ευτελίσει στην πολλή συνάφεια των Μέσων) την δύσβατη άνοδό του στον Γολγοθά. Ήταν πάντα σεμνοπρεπής άλλωστε.
Ασημένιος, αλλά κορυφαίος...
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004 είχε κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο, αλλά… «Για εμάς τους αθλητές του ερασιτεχνικού αθλητισμού, το να αγωνιζόμαστε με γεμάτα γήπεδο ήταν κάτι σπάνιο, και ξαφνικά το να φωνάζει ένα ολόκληρο γήπεδο "Ελλάς - Ελλάς" μου έκοβε τα πόδια. Θυμάμαι ότι δεν ήθελα να βγω στην απονομή να πάρω το αργυρό, ήμουν απογοητευμένος… Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, θα άρπαζα με χαρά αυτό το πρώτο Ολυμπιακό μου μετάλλιο και θα το έσφιγγα με όλη μου τη δύναμη, γιατί αυτό με καθόρισε ως άνθρωπο και ως αθλητή και ας άργησα να το καταλάβω. 2004 σε ευχαριστώ για όλα», είχε αναρτήσει στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook τον περασμένο Αύγουστο. Ήταν τότε, στους Αγώνες της Αθήνας, όταν ηττημένος ο Νικολαΐδης, άρπαξε το χέρι του νικητή αντιπάλου του και το σήκωσε ψηλά, ενώ κάποιοι φανατικοί από τις εξέδρες αποδοκίμαζαν και πέταγαν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο.
Και για το επίσης αργυρό μετάλλιο που του απονεμήθηκε στους Αγώνες του Πεκίνου είχε γράψει: «Χρυσός στις καρδιές μας, έγραφαν τότε οι εφημερίδες και οι τίτλοι των ειδήσεων, όμως τώρα δεκατέσσερα χρόνια μετά, και αφού βίωσα αρκετές δυσκολίες σε προσωπικό επίπεδο, έχω να σας πω το εξής. Τα μετάλλια είναι απλώς ύλη, είτε χρυσά, είτε αργυρά, είτε χάλκινα, δεν έχουν καμία αξία, αν δεν γίνεις μέσα από τις δυσκολίες καλύτερος άνθρωπος, αλληλέγγυος, γενναιόδωρος. Το σημαντικότερο μετάλλιο όλων είναι το αποτύπωμα που αφήνουμε καθημερινά στους γύρω μας, αν θα λάμπει σαν ασήμι ή χρυσός, τότε ναι, θα ξέρεις ότι φόρεσες περήφανα στο στήθος τα μετάλλια της ζωής»
«Έσπασε, μαμά έσπασε»
Το 2000, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνευ, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε σπάσει το πόδι του. Ο Νικολαΐδη, ήταν μπροστά με 2-0 και ήταν ήθελε λίγο ακόμα για να προκριθεί στον ημιτελικό των 80κ. του τάε κβον ντο, όταν έπεσε στο ταπί σφαδάζοντας. «Έσπασε, έσπασε… Έσπασε μαμά, έσπασε!», φώναξε με πόνο και όλοι πάγωσαν . Ήταν ειρωνεία της τύχης, αν φανταστεί κάποιος ότι ο Νικολαΐδης είχε κάνει αγώνα δρόμου για να δώσει το «παρών» στο Ολυμπιακό τουρνουά του τάε κβον ντο, αφού οκτώ μήνες νωρίτερα είχε και πάλι σπάσει το πόδι του σε τροχαίο ατύχημα!
Σε συνέντευξή του ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια και την αγάπη του για τον αθλητισμό: «Ο πατέρας μου είχε αποφασίσει από όταν ήμουν στην κοιλιά της μητέρας μου με τι θα ασχοληθώ… Όλες οι παιδικές φωτογραφίες μου μέσα σε γυμναστήρια είναι τραβηγμένες. Μεγάλωσα υπό στρατιωτική πειθαρχία, στο τι πρέπει να κάνω για να φθάσω εκεί που ήθελε ο πατέρας μου. Ήταν πολύ δύσκολο και για μένα και για τον πατέρα μου. Το να κρατήσεις ισορροπία σωστά και να ερμηνεύσεις τους ρόλους του πατέρα και του προπονητή παράλληλα είναι δύσκολο και εύκολα μπορείς να την χάσεις.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική· ήταν μάλιστα αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές του 2019.
«Νιώθω την ανάγκη να εμφυσήσω τις αξίες αυτές που διδάχτηκα στις νέες γενιές, να επαναφέρω τον αθλητισμό στο " βάθρο" της καθημερινότητας των νέων, και τέλος, να βάλω κι εγώ τη " σφραγίδα" μου στην προσπάθεια που γίνεται για μια πιο δίκαιη Ευρώπη χωρίς ρητορικές μίσους και ρατσιστικές τάσεις» είχε δηλώσει τότε και ό,τι έλεγε το πίστευε και το υπερασπιζόταν σαν να μαχόταν σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων για το χρυσό μετάλλιο!
Τα όνειρα για τα παιδιά του
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν νυμφευμένος και είχε αποκτήσει δυο παιδιά, ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι. Τα όνειρα, για τα παιδιά του δεν πρόλαβε να τα δει να γίνονται πραγματικότητα, όμως είχε εκφράσει με τον δικό του συνετό και φρόνιμο τρόπο το τι θα ήθελε γι’ αυτά: «Πριν από μερικά χρόνια όταν με ρωτούσαν αν θα ήθελα τα παιδιά μου να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό και το taekwondo, απαντούσα πως ναι, θα μου άρεσε πάρα πολύ και θα ήμουν υπερήφανος. Σήμερα αρκετά χρόνια αργότερα, που έχουν αλλάξει τόσο οι συνθήκες ζωής και η κοινωνία μας, αλλά και επειδή σε προσωπικό επίπεδο κάποιες δύσκολες καταστάσεις με ωρίμασαν, θα σου πω ότι δε με ενδιαφέρει καθόλου αν θα κάνουν πρωταθλητισμό ή αν θα ακολουθήσουν τα χνάρια μου. Ονειρεύομαι για εκείνα να γίνουν καλοί άνθρωποι, να γίνονται μια γροθιά όταν αδικείται ένας συμμαθητής τους και να τον προστατεύουν, να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του αδύναμου, να αγκαλιάζουν τον καινούριο φίλο που είναι πρόσφυγας από τη Συρία ή την Ουκρανία. Θα ήμουν υπερήφανος αν «φορέσουν» τα μετάλλια της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Αυτά είναι τα σημαντικότερα μετάλλια της ζωής, τα άλλα είναι απλώς ύλη».
«Συγνώμη Άλκη, συγνώμη»!
Μετά τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε πει: «Η κοινωνία μας νοσεί, και της Θεσσαλονίκης ακόμα περισσότερο και όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Εγώ πρώτος από όλους, που δεν κατάφερα, ενώ το ήθελα από καιρό, να πάρω σβάρνα όλα τα λύκεια της πόλης και να μιλήσω στους μαθητές ως Ολυμπιονίκης, ως αθλητής, ως εγγονός προσφύγων, ως πατέρας, ως Αλέξανδρος. Συγνώμη Άλκη, Συγνώμη».
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ταξιδεύει πια στο επέκεινα και τα τελευταία γραπτές κουβέντες του πονάνε: «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε». Και το αποτύπωμά του Αλέξανδρου ήταν βαθύ το δίχως άλλο…
