Από την οθόνη. Από κοντά. Με μάσκα μέσα στην τάξη. Με μάσκα και στο διάλειμμα. Πίσω στο σπίτι. Ξανά πίσω στο σχολείο. Με ένα self test την εβδομάδα. Με δύο. Με τρία. Φροντιστήριο και ξένες γλώσσες από την οθόνη ακόμα και γυμναστική και λογοθεραπεία σε παιδιά με μαθησιακές διαταραχές από την οθόνη. «Μην αγκαλιάζεις τον παππού και την γιαγιά». Συγγενείς που νοσούν, νοσηλεύονται ή και χάνονται.
Παρότι τα παιδιά θεωρούνται παραδοσιακά… παιδιά και ως τέτοια, εκ φύσεως ανθεκτικά, ανέμελα έως και ανεπηρέαστα μέσα στην προστατευτική αγκαλιά της οικογένειας, οι ειδικοί σημειώνουν πως εν μέσω πανδημίας τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και πως εντός τους συμβαίνουν διεργασίες που αυτή τη στιγμή δεν είναι ορατές – ή και σε κάποιες περιπτώσεις είναι- οι οποίες αλλάζουν «υπόγεια» τον τρόπο που τα παιδιά ζουν την πιο ανέμελη στιγμή τους.
Συζητήσαμε το παραπάνω θέμα με την κα Αλεξάνδρα Καππάτου, έμπειρη ψυχολόγο και παιδοψυχολόγο αλλά και συγγραφέα εννιά βιβλίων ψυχολογίας παιδιών και εφήβων. Η ίδια δεν στάθηκε μόνο στο θέμα των παιδιών αλλά ξεκίνησε από τη δική μας ψυχολογία, των «μεγάλων», για να μας δείξει τον ντόμινο μηχανισμό που ακολουθεί το πρόβλημα μέχρι να φτάσει στα παιδιά.
Κα Καππάτου βρισκόμαστε σε μια στιγμή που το γενικό αίσθημα του κόσμου απέναντι στην πανδημία είναι ξανά πολύ αρνητικό, ολοκαίνουργιο θα έλεγε κανείς. Πως βιώνουν μικροί και μεγάλοι αυτή τη νέα στροφή της κατάστασης που μοιάζει ανεξέλεγκτη;
Ξαφνικά όλοι πάγωσαν ξανά. Για άλλη μια φορά είμαστε εκτεθειμένοι όχι μόνο σε ένα νέο στέλεχος του ιού αλλά και σε μια νέα έξαρση της τρομολαγνίας. Μετράμε κάθε μέρα χιλιάδες κρούσματα και ακούμε καθημερινά εφιαλτικές εκτιμήσεις. Εκεί όπου ο κόσμος πίστευε ότι η κατάσταση έχει ελεγχθεί και πως περνάμε στην φάση της ελευθερίας, ξαφνικά μπήκαμε σε μια νέα έξαρση του ιού που μεταδίδεται μάλιστα με φρενήρη ρυθμό. Ενεργοποιήθηκε συλλογικά εκ νέου ο πανικός. Δημιουργούνται νέα μεγάλα ερωτηματικά στους πολίτες και νέα αγωνία. Τα παραπάνω συναισθήματα μεταφέρονται αυτόματα και αυτούσια στα παιδιά. Οι έξοδοι και η ανεμπόδιστη χαρά, αυτά που για τόσο καιρό παλέψαμε να κατακτήσουμε, μοιάζει να μας τα ξαναπαίρνουν πίσω.
Και μέσα σε όλα αυτά, τα μηνύματα που μας έρχονται είναι διφορούμενα- άλλοι μας λένε ότι αυτό που βιώνουμε είναι το τέλος της πανδημίας και άλλοι ότι μπορεί να ακολουθήσει και νέα μετάλλαξη. Το ισχυρό ψυχολογικό αποτύπωμα που θα αφήσει λοιπόν αυτός ο νέος κύκλος δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προσαυξάνεται η καχυποψία των ανθρώπων στον διπλανό τους- αν είναι εμβολιασμένος ή όχι αν έχει νοσήσει και δεν το λέει, που πηγαίνει, ποιους βλέπει κ.ο.κ. Άλλωστε, τώρα η απειλή της νόσησης έγινε απόλυτα χειροπιαστή και για τους ίδιους τους εμβολιασμένους. Όσο για τα παιδιά, μόλις είχαν πετύχει να προσαρμοστούν στη ρουτίνα της σχολικής τους ζωής μετά από δυο χρόνια σχεδόν, αυτής της πρωτοφανούς κατάστασης και τώρα όλα διακυβεύονται πάλι. Πέφτουν κι αυτά εκ νέου… στην τρύπα της ανασφάλειας και του φόβου μιας και τα σχολεία βρίσκονται στο επίκεντρο της συζήτησης εδώ και εβδομάδες. Δυστυχώς σε αυτό το timing το πηγάδι μοιάζει να μην έχει πάτο. Και αυτό είναι κάτι που προκαλεί φόβο, θυμό, αγανάκτηση και τεράστια ανασφάλεια κυρίως στους ενήλικες.
– Και πως νιώθουν πιο συγκεκριμένα τα παιδιά μέσα σε αυτή την κατάσταση;
