Ήταν σαφώς ό,τι πιο αψυχολόγητο ζήσαμε στην πόλη της Πάτρας τα τελευταία χρόνια. Μπερδεμένο όσο και οι καιροί που διανύουμε, σπασμωδικό όσο και τα περισσότερα μέτρα που λαμβάνονται για να κολυμπήσουν ανυπεράσπιστα στον ωκεανό του χάους που τα γεννά.
Η απαγόρευση της διοργάνωσης του καρναβαλιού της Πάτρας, υπήρξε πιο απολαυστική και από τις πρώτες απόπειρες απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Οι «καπνιστές» δεν είχαν καμία διάθεση να κόψουν τη συνήθεια, άλλωστε κάνεις δεν τους είχε πείσει για την αναγκαιότητά της, τα …πλαστικά ποτήρια με το νερό πήγαν και ήρθαν κάτω από τη μύτη των ελεγκτικών μηχανισμών ή μάλλον εν τη πλήρη απουσία τους και το «απαγορεύεται» έπεσε με ταχύτητα πάνω στην τοίχο του ελληνικού ταμπεραμέντου και έδωσε οικοδομικά υλικά για να χτιστεί μια «αντίσταση», ένα νέου τύπου «αντάρτικο» το οποίο δεν κατάλαβε κανείς ποιον ακριβώς είχε αποδέκτη.
Με λίγα λόγια, τα μέτρα Κικίλια, αποδείχθηκαν το ίδιο… διαμπερή με την επιχειρηματολογία και τις εξαιρέσεις τους. Δεν είναι δυνατόν να αποφεύγεις τον συνωστισμό μόνο στην …απαγορευμένη ζώνη (καρναβάλι), έχοντας ορθάνοιχτους όλους τους δρόμους που οδηγούν σε αυτή (ΚΤΕΛ, τρένα κλπ) και ανέγγιχτες άλλες ζώνες που θα έπρεπε να είναι το ίδιο απαγορευμένες (γήπεδα, σχολεία, εκκλησίες, συναυλίες κ.α). Τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν μπορείς να το επιτύχεις στην Ελλάδα όσες επικλήσεις και αν κάνεις στην ατομική ευθύνη, την ίδια ώρα που δεν είσαι σε θέση να εξασφαλίσεις π.χ. την κρατική.
Συνωστισμός επικίνδυνος μόνο στην… παρέλαση
Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα:
Ο συνωστισμός, ο οποίος ενοχοποιήθηκε από την κυβέρνηση σε ό,τι αφορά το καρναβάλι (κάτι που βρήκε απολύτως σύμφωνο και το σύνολο των μελών του δημοτικού συμβουλίου της Πάτρας), δεν αποφεύχθηκε ούτε στις πλατείες, ούτε στα ΚΤΕΛ, ούτε στους πεζόδρομους, ούτε στις καφετέριες και στα κλαμπ, καθόλη τη διάρκεια του τριημέρου. Η πόλη χοροπηδούσε καρναβαλικά μαζί με πολλούς, μεταφερόμενους από την Αθήνα και άλλες πόλεις νεολαίους, από αυτούς που είθισται να αφήνουν εδώ μόνο το κέφι τους και να αναχωρούν ακριβώς με το ίδιο… μπαγκάζι.
Η μόνη διαφορά ήταν ότι αντί των επισκεπτών που αφήνουν χρήμα, ήρθαν μόνο τα χαμηλά πορτοφόλια. Διαφέρει αυτό σε κάτι σε ό,τι αφορά τις προτιμήσεις του ιού; Να μας επιτραπεί να πούμε ότι ο ιός δεν διαθέτει ταξικά κριτήρια. Τι έμεινε; Οι ακυρώσεις και η πτώση των τζίρων των επαγγελματιών. Ο κίνδυνος (για όσους τον πιστεύουν και για όσους τον επικαλέστηκαν) ήταν εδώ. Χωρίς φυλλάδια ενημέρωσης, χωρίς μέτρα πρόληψης, χωρίς καν απολυμαντικά υγρά και μαντηλάκια στις τσέπες, ενισχυμένος και από την πάντα γαργαλιστική αίσθηση μιας επανάστασης απέναντι σε όσα επιβάλλονται, ιδίως όταν αυτό συμβαίνει σε περίοδο Διονυσιακού οίστρου.
Δεν κατανοήσαμε πώς το σημείο «μηδέν» όπως έλεγαν οι γιατροί στο δημοτικό συμβούλιο (το άτομο που πάσχει δηλαδή), θα μπορούσε να εντοπιστεί στις συνθήκες που επικράτησαν και όχι αν είχαμε μια κανονική παρέλαση. Ποια ακριβώς θα ήταν η διαφορά;
Δεν μπορούμε να εντοπίσουμε κανένα επιχείρημα που να μπορεί να σταθεί όρθιο.
Η «απαγόρευση» κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος
Κάπως έτσι ενώ στην αρχή με την ανακοίνωση της ματαίωσης των καρναβαλιών υπήρξε ένα μούδιασμα και μια ανησυχία, και ενώ πολλοί καταστηματάρχες της Πάτρας άρχισαν να ακυρώνουν τα πάρτι που διοργάνωναν, με όποιο κόστος μπορεί αυτό να συνεπάγεται για αυτούς, μέσα σε λίγες ώρες το σύστημα «απαγόρευση» κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στα πόδια τoυ μηχανισμού που δεν υπήρξε. Όσο αυξάνονταν οι πολίτες στις πλατείες, τόσο ζεσταινόταν η αίσθηση του «έλα, όλα καλά» και όσο επικρατούσε η αίσθηση του «όλα καλά», τόσο αυξανόταν ο κόσμος.
Κάποιες προσπάθειες της αστυνομίας να σταματήσουν παρέλαση καρναβαλιστών στο απόγευμα του Σαββάτου έμοιαζαν με ανέκδοτο σε γεμάτο εύθυμο κόσμο καφενέ.
Ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη να συλλάβει πληρώματα και να γεμίσει τα κρατητήρια με πολύχρωμα πούπουλα; Και τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο για την εικόνα και το μέλλον του έχοντα δώσει την εντολή; Η αστυνομία κάπως έτσι προσγειώθηκε στον καλό της ρόλο και από ελεγκτής των ανυπάκουων καρναβαλιστών έγινε φρουρός τους.
Άλλο στο συμβούλιο, άλλο στην παρέλαση
Η ευθυμία παρέσυρε πολλούς. Ακόμη και δημοτικούς συμβούλους που ψήφισαν μεν την απαγόρευση λόγω υψηλού κινδύνου για τη δημόσια υγεία, όπως είπαν, αλλά στην πορεία λησμόνησαν –καρναβαλική αδεία- τους ρόλους τους και άρχισαν τις selfie και τις δηλώσεις του στυλ «εδώ διασκεδάζουμε με υιούς και κόρες», ακόμη και τη συμμετοχή στην παρέλαση και τις δηλώσεις στα ΜΜΕ αποδεικνύοντας ότι η ψήφος σε αυτό τον τόπο δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία για την τιμάς.
Το σαφές μήνυμα τέτοιων ενεργειών ήταν «οκ αναγκαστικά είπαμε κι εμείς το ναι, δεν υπήρχε και κανένας σοβαρός λόγος ακύρωσης του καρναβαλιού. Η πόλη μπορεί να υποστεί τη ζημία, αλλά προσωπικά θα περάσουμε ωραία».
Υπάρχουν και άλλες όχι και τόσο κολακευτικές ερμηνείες για αυτό. Η πρώτη που λέει ότι «στο συμβούλιο ψηφίζουμε για πάν ενδεχόμενο (μη και συμβεί τίποτε κακό να είμαστε καλυμμένοι) αλλά στο δρόμο πάμε με τους πολλούς και τους χαϊδεύουμε κόντρα στην ψήφο μας για λόγους ευνόητους». Και η δεύτερη, που λέει ότι άμα τη αποχωρήσει από το ταμείο του συμβουλίου, έχει το δικαίωμα κανείς να εκδύεται το ρόλο του και να βαφτίζεται ιδιώτης. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι τακτικές κλείνουν… ματάκι στο φαιδρό.
Αλλά και πέρα από αυτό, ερωτηματικά ανέκυψαν και από την παρουσία της προέδρου του Καρναβαλικού Οργανισμού και των μελών της Καρναβαλικής Επιτροπής στο κέντρο στη διάρκεια του διημέρου. Με τις καρναβαλικές παρελάσεις καταργημένες, ποιος ακριβώς ήταν ο λόγος αυτής της παρουσίας που ερμηνεύτηκε από κάποιους ως έγκριση της δράσης των … «στασιαστών»; Δεν κατανοήσαμε.
Η παρέλαση και η «εξέγερση»
Σε ό,τι αφορά τώρα την παρέλαση των πληρωμάτων το μεσημέρι της Κυριακής, θα έλεγε κανείς ότι ήταν απόρροια μιας λογικής που άρχισε να μοιάζει κοινή και η οποία εκφράστηκε από μέλη των πληρωμάτων: «Σε μια πόλη στην οποία έχουν έρθει επισκέπτες και επικρατεί συνωστισμός, και ενώ όλα είναι χύμα, εμείς οι Πατρινοί που θα παρελάσουμε στο δρόμο μεταξύ μας θα φέρουμε τον ιό; Ας κάνουμε λοιπόν το κέφι μας να στείλουμε και το μήνυμα ότι η Πάτρα δεν μασάει». Το πρώτο θα έλεγε κανείς ότι έχει μια λογική. Το δεύτερο δεν είμαστε σίγουροι ότι το έχει ανάγκη η Πάτρα. Δεν είναι αυτή η εξέγερση που περιμένουμε από την πόλη, ή μάλλον αυτό δεν είναι εξέγερση. Εξέγερση θα ήταν π.χ. να μην καταθέσουμε τα όπλα άνευ της παραμικρής μάχης απέναντι στον Κικίκιλα. Να πούμε και κανένα όχι αφού τελικά το πιστεύαμε μη και διασώσουμε κάτι από την οικονομία μας ή από τη σοβαρότητά μας που έγινε έρμαιο αυτής της διγλωσσίας. Υπενθυμίζουμε ότι η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου για το θέμα ήταν ομόφωνη και ότι κανείς δεν άρθρωσε διαφορετικό λόγο από αυτόν που έλεγε ότι επιβάλλεται για λόγους υγείας η ματαίωση.
Οι παρελάσεις έγιναν ως επί το πλείστον με στολές περασμένων ετών, οι φετινές φυλάχθηκαν για του χρόνου καθώς δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι θα κάνουν εμφάνιση με 37 βαθμούς σε ένα πιθανό και εξίσου αψυχολόγητο θερινό Πατρινό καρναβάλι.
Οι συμμετέχοντες εξέφρασαν αισθήματα ευφορίας, κάποιοι συγκινήθηκαν που ξαναπήραν το δρόμο τον παλιό, από Γούναρη προς την πλατεία και κάποιοι άλλοι δήλωσαν ότι η μικρής κλίμακας αυτή παρέλαση τους επέστρεψε σε εποχές που το καρναβάλι είχε λιγότερη μαζικότητα και περισσότερη χαρά. Αυτό έχει τη δική του αξία.
Οι πολέμιοι και οι «μάχες»
Κι έπειτα έκαναν την εμφάνισή τους οι πολέμιοι των καρναβαλιστών εξ Αθηνών για να ακολουθήσουν οι μάχες στα social media μεταξύ των ντόπιων υπερασπιστών των μέτρων (;) Κικίλια, δηλαδή των μέτρων που δεν υπήρξαν και υπερασπιστών του δικαιώματος των καρναβαλιστών να ρισκάρουν χοροπηδώντας και να χοροπηδούν ρισκάροντας για κάτι που τους εξαίρεσε κατ΄ αποκλειστικότητα λες και ο ιός είναι αντικαρναβαλιστής, αλλά διατηρεί π.χ. στο ακέραιο το φίλαθλο πνεύμα του.
Ακολούθησαν πυρά κατά των Πατρών και για ξεσάλωμα την ίδια ώρα που στον Έβρο επικρατεί το χάος.
Λες και από τα «κετελαπόνγκο» στη κατεξοχήν καρναβαλική πόλη, εξαρτάται η πολιτική των συνόρων μας. Αστεία πράγματα αυτά.
Η θέση του δήμου μέσω του Ρεπόρτερ
Η σελίδα Ρεπόρτερ στο facebook η οποία απηχεί τις απόψεις της δημοτικής αρχής της Πάτρας, έλαβε θέση απέναντι στους καρναβαλιστές ραπίζοντάς τους, σημειώνοντας: «Αρνητικές κριτικές γίνονται – κι όχι άδικα - σε όλη την Ελλάδα με αυτό που πολύς κόσμος είδε (από ίντερνετ ή τηλεόραση) να γίνεται το τελευταίο διήμερο στην Πάτρα.
Παρά την απαγόρευση των καρναβαλικών εκδηλώσεων και τη συμμόρφωση με αυτή του διοργανωτή δήμου Πατρέων, χιλιάδες καρναβαλιστές αψήφησαν τον υπαρκτό κίνδυνο εξάπλωσης του κορονοιού και ξεχύθηκαν στους κεντρικούς δρόμους της πόλης για να καρναβαλιστούν !
Έτσι, τα μέτρα πρόληψης που ελήφθησαν από την ανεξάρτητη αρχή της Επιστημονικής Επιτροπής Υγείας, απέτυχαν παταγωδώς και, ήδη, αρκετοί επιστήμονες, βλέποντας αυτό το θλιβερό σκηνικό μιλούν για ΄΄μέγιστη ανευθυνότητα΄΄ και ΄΄γαιδουριά΄΄.
Πιθανόν τα αποτελέσματα αυτής της ανεύθυνης συμπεριφοράς συμπολιτών μας να τα δούμε τις επόμενες μέρες, πλην όμως, το κακό έγινε. Θυσιάστηκε το υπέρτατο αγαθό της δημόσιας υγείας για μια πρόσκαιρη στιγμή διασκέδασης !
Απ΄την άλλη, το θέαμα που είδαμε από την αυτοσχέδια παρέλαση ήταν κάκιστο. Τίποτε δε θύμιζε Πατρινό Καρναβάλι και κανένα στοιχείο πολιτισμού δεν κέντρισε το ενδιαφέρον του κόσμου . Άλλη εντύπωση έχουν όλοι για το Πατρινό Καρναβάλι και εντελώς διαφορετική εικόνα σχημάτισαν όσοι είχαν την υπομονή να δουν αυτό το οικτρό θέαμα που παρουσίασαν κάποια από τα πληρώματα που συμμετείχαν.
Το σημερινό δήθεν Καρναβάλι δυσφήμισε σε μέγιστο βαθμό το θεσμό της πόλης.
Κι όλα αυτά για να ικανοποιηθούν μερικοί ΄΄επαναστάτες΄΄ της κακιάς ώρας που ήθελαν να κάνουν, λέει, αντίσταση στην κυβέρνηση και υποκίνησαν την ΄΄ανταρσία΄΄ παρασύροντας και πολύ κόσμο σε αυτή την απερίσκεπτη συμπεριφορά».
Στην ουρά για τη λίστα κρουσμάτων και τα συμπεράσματα
Το πιο ενδιαφέρον από όλα αυτά, αμιγώς Πατρινό, είναι ότι έχουν στηθεί τα μέτωπα στην ουρά της αναμονής για... παραλαβή και εξέταση της λίστας των κρουσμάτων. Άπαντες περιμένουν τη δικαίωση εκ του αποτελέσματος. Αν υπάρξουν κρούσματα, θα ξεσπαθώσουν οι μεν. Αν δεν υπάρξουν, θα ξεσπαθώσουν οι δε. Και αναλόγως κάποιοι θα απολογηθούν ή θα επιτεθούν.
Αναμένοντας τον «πόλεμο», καταγράφουμε απλώς τα πρώτα συμπεράσματα:
Το να απαγορεύεις τα καρναβάλια μια ανάσα πριν την κορύφωσή τους αφήνοντας όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις του δημόσιου βίου ανέπαφες, είναι σαν να σκάβεις με ένα σκληρό εργαλείο μια ωραία τρύπα στο νερό.
Το να υποχρεώνεις μια καρναβαλική πόλη να υπηρετήσει αυτή την αναγκαιότητα χωρίς να την έχεις πείσει για αυτό, απλώς δια της επιβολής ενός νόμου, είναι σαν να της κλείνεις το μάτι για να σε περιπαίξει.
Το να επικαλείσαι ατομική ευθύνη σε αυτή τη χώρα ενώ δεν έχεις καταφέρει να έχεις έναν μηχανισμό παρακολούθησης και στοιχειώδους ελέγχου της κατάστασης πολλώ δε μάλλον ενημέρωσης των επισκεπτών που έφτασαν στην πόλη, μοιάζει με επίκληση στον Δία από ομάδα ισλαμιστών.
Το να δίνεις τέτοιο πλήγμα σε μια ήδη αδύναμη οικονομία όπως αυτή των Πατρών για την οποία το καρναβάλι- καλώς ή κακώς- αποτελεί βασικό αιμοδότη, χωρίς να μπορείς να την προστατέψεις ούτε καν από τον ιό που της προκάλεσε τον ιδιότυπο αυτό αποκλεισμό, είναι σαν να παίζεις πόκα με την δική σου ανευθυνότητα και να σου φταίει η... τύχη.
