Δυτική Μακεδονία, δήμος Αμυνταίου, χωριό Αντίγονο. Κάτοικοι 400, ως επί το πλείστον αγρότες που ασχολούνται με καλαμπόκια και σιτηρά. Βράδυ με χαμηλή θερμοκρασία αλλά με μια απίστευτη ξαστεριά, που διαδέχτηκε σε πολύ λίγο χρόνο το πέρασμα μιας καταιγίδας.
Το σπίτι των γονιών του Υπάτιου Πατμάνογλου είναι ένα τυπικό μακεδονικό σπίτι. Φτιαγμένο από παππούδες, πατεράδες και θείους με τα χέρια τους και με τη νοικοκυροσύνη τους. Είναι φτιαγμένο με τον «καημό της Ρωμιοσύνης».
Στην είσοδο, ένας μεγάλος κήπος με δέντρα, πιπεριές, περιποιημένα πεύκα, μεγάλους θάμνους, αλλά και παιδικά παιχνίδια σε κάθε γωνιά του. Είναι φανερό ότι η χαρά κατοικούσε σε αυτό το σπίτι.
Για το τραγικό δυστύχημα στη Θήβα που στοίχισε τη ζωή της 33χρονης γυναίκας του και του 3χρονου γιου του, μίλησε ο Υπάτιος Πατμάνογλου στην εφημερίδα «Real News».
«Φύγαμε για να κάνουμε Καθαρά Δευτέρα κοντά στους δικούς μας. Το θέλαμε. Πάντα πήγαινα από τους παράδρομους για να γλιτώνω μερικά ευρώ. Όμως, η γυναίκα μου ζήτησε εκείνη την ημέρα να πάμε για πρώτη φορά από τον κανονικό δρόμο. Ίσως για να φτάσουμε πιο γρήγορα. Ο δρόμος δεν είχε καθόλου κίνηση. Τόσο λίγη μάλιστα, που μόλις ένα λεωφορείο από τη Μακεδονία μάς είχε προσπεράσει και μας είχε κορνάρει σαν χαιρετισμό γιατί αναγνώρισε τις πινακίδες», δήλωσε ο Υπάτιος.
«Βγήκα έξω από την τουαλέτα πανικόβλητος. Μέσα στον πανικό μου, μου φάνηκε πως είδα σωριασμένη στο βάθος του δρόμου τη γυναίκα μου. Όταν πλησίασα, διαπίστωσα ότι ήταν το σώμα ενός νεαρού άντρα, που αργότερα έμαθα πως ήταν ο συνοδηγός της Πόρσε. Η Αποστολία και ο Παύλος δεν ήταν πουθενά. Είχαν χαθεί. Δεν έμεινε τίποτα για να τους αναγνωρίσω» και συνεχίζει «Παρότι έβλεπα ότι έγινε κάτι το αδιανόητο, γρήγορα κατάλαβα ότι όλο αυτό το μακελειό που είχα μπροστά στα μάτια μου ήταν αποτέλεσμα της τρομακτικής ταχύτητας με την οποία η Πόρσε χτύπησε το αυτοκίνητό μας. Τον υπαίτιο τον συγχώρεσα την ίδια στιγμή, γιατί ήξερα ότι δεν είχε καμία πρόθεση. Και εγώ στα νιάτα μου έτσι θα έτρεχα».
Ερωτηθής στο αν θα έτρεχε και μετά το τραγικό τροχαίο με μεγάλη ταχύτητα απάντησε: «Ναι, θα έτρεχα, αλλά μόνο σε πίστα, ποτέ σε δρόμο. Ο ίλιγγος μου άρεσε, τα ακραία τα ζήταγα για αυτό στον Στρατό υπηρέτησα στα ΟΥΚ. Το βράδυ των Ιμίων ήμουν εκεί. Έτοιμος να κάνω το παν για την πατρίδα. Μείναμε κάτω από το νερό 17 ώρες. Και στο τέλος πήραμε εντολή να αποσυρθούμε! Με πιάσαν τα κλάματα».
Πατήστε εδώκαι διαβάστε το δημοσίευμα της Realnews
