Οι παλαιότεροι στο ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι ο Κώστας Σημίτης είχε συμπλεγματική συμπεριφορά απέναντι σε δυο πρόσωπα: τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Θόδωρο Πάγκαλο. Και για τους δυο το συνέχισε και μετά τον θάνατό τους.
Για τον Παπανδρέου έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να τον εξοντώσει: από την απουσία στου στο Ειδικό Δικαστήριο και τη συνωμοσία στο «Πεντελικό», μέχρι την επιμονή του να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ - για να μην θυμίζει τον ιδρυτή του. Ο οποίος υπήρξε ωστόσο αξιοπρεπής απέναντι του και τον αντιμετώπιζε μόνο πολιτικά.
Αντίθετα, ο Πάγκαλος, παρότι συνέβαλε στην πρωθυπουργία του, τον καταχέριαζε. Έχει μένει στην ιστορία των ΜΜΕ και των πρακτικών του Ε.Γ. - φράση του: «Κάθε φορά που έλεγα στο Ε.Γ. ότι υπάρχει διαφθορά, ο Σημίτης δυσφορούσε: όχι γιατί υπήρχε, αλλά γιατί το έλεγα».
Ο Πάγκαλος εκτός από τα δικά του λάθη, πλήρωσε και τον Σημίτη: με δικές του εντολές είπε ό,τι είπε για τα Ίμια και έκανε ό,τι έκανε στην υπόθεση Οτσαλάν - όπου παραβίασε θεμελιώδη ανθρωπιστικό κανόνα: διωκόμενος παρεδόθη στους διώκτες του.
Μετά τον θάνατό του, ο Σημίτης έκανε την εξής απερίγραπτη και εμφανώς μικρόψυχη δήλωση: «Ο Θεόδωρος Πάγκαλος ήταν ένας αυστηρός κριτής των πολιτικών εξελίξεων με στόχο την επίτευξη μιας ολοκληρωμένης και ακριβούς εικόνας τους. Θα θυμόμαστε πάντα τη συμβολή του».Αυτό μόνο ήταν ο Πάγκαλος; Τότε μας έδωσε «ολοκληρωμένη και ακριβή» και την εικόνα του Σημίτη. Και ασφαλώς θυμόμαστε αυτή τη συμβολή του.
Γ.Λ.
