Η Ζωή Κρονάκη και ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου παραχώρησαν συνέντευξη στο περιοδικό 7 Μέρες Tv και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα με αφορμή την εκπομπή «Δύο στη 1» της ΕΡΤ. Μέσα σε όλα, η γοητευτική δημοσιογράφος και παρουσιάστρια αναφέρθηκε στο τροχαίο ατύχημα που υπέστη πριν από λίγους μήνες καθώς και την απώλεια του πατέρα της.
Εσείς, κυρία Κρονάκη, μπορεί να μην είχατε μια τόσο οδυνηρή εμπειρία όπως ο κ. Δημήτρης Γιαγτζόγλου (σ.σ. έχασε τον αδελφό του σε νεαρή ηλικία), αλλά πέρυσι είχατε ένα τροχαίο ατύχημα όπου το γεγονός ότι φορούσατε ζώνη πιθανότατα σας έσωσε τη ζωή. Ύστερα από αυτό το γεγονός, αναθεωρήσατε την καθημερινότητα σας.
Εγώ η μοναδική απώλεια που βίωσα ήταν αυτή του πατέρα μου, με τον οποίο όμως είχαμε μια σχέση απόστασης αλλά μεγάλης αγάπης. Αυτή η απώλεια εμένα με έβαλε σε μια διαδικασία να σκεφτώ ότι το σήμερα είναι που μετράει και ότι όλα μπορεί ξαφνικά να αλλάξουν. Άρα είναι το τώρα που ζούμε. Σε ότι αφορά το τροχαίο, πέρασε αυτό που λέμε η ζωή μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία. Σκέφτηκα τα παιδιά μου. Από τότε που έγινα μαμά, έγινα και πιο προσεκτική με τον εαυτό μου. Άρχισα να με φροντίζω περισσότερο, να σκέφτομαι τις συνέπειες όποιας κίνησης κάνω. Αυτό το τροχαίο λοιπόν εκεί με καθόρισε.
Προλάβατε να πείτε όλα όσα θέλατε στον πατέρα σας;
Περίπου ένα εξάμηνο πριν φύγει, ενώ μιλούσαμε μια στο τόσο, ένιωσα πολύ έντονη την ανάγκη να τον βλέπω και να τον ακούω. Ήταν η περίοδος της καραντίνας. Επειδή εκείνος δεν είχε σχέση με τα κινητά, άρχισα να τον ψάχνω στα τηλέφωνα μέσω της γειτόνισσας. Κάποια στιγμή τον βρήκα και τότε ήταν που μπήκε στο νοσοκομείο. Ήταν ένα εξάμηνο που είχα κάνει το Αθήνα – Θεσσαλονίκη σαν Κυψέλη – Παγκράτι. Μου δόθηκε ο χρόνος να του πω τα πάντα. Θεωρώ ότι συνέβη και κάτι καρμικό τότε. Ενώ είχε πέσει σε κώμα και οι γιατροί δεν του έδιναν χρόνο, ένιωθα ότι εκείνος δεν φεύγει διότι ήμουν δίπλα του. Τον χαιρέτησα λέγοντας του, «εγώ τώρα φεύγω. Να φύγεις και εσύ ήσυχος». Πήρα το αεροπλάνο για Αθήνα, προσγειώθηκα και τότε χτύπησα το τηλέφωνο από το νοσοκομείο για να με ενημερώσουν ότι ο πατέρας μου πέθανε. Ξαναπήρα το αεροπλάνο και γύρισα πίσω. Ένιωσα ότι τον κρατούσα με κάποιο τρόπο όσο ήμουν δίπλα του.
