Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Οκτωβρίου. Αυτός δεν ήταν καλά. Υπέφερε από ζάχαρο και, πριν από λίγη ώρα, τον είχε πιάσει μια έντονη κρίση.
Σήκωσε το τηλέφωνο και την πήρε. Της εξήγησε την κατάσταση, το γεγονός πως δεν αισθανόταν καλά, το επεισόδιο που είχε προ ολίγου. Ζήτησε να τη δει. Εκείνη συμφώνησε. Τον περίμενε.
Πήγε σπίτι της και ακούσανε μαζί την κασέτα με τα τραγούδια που είχε γράψει αποκλειστικά για εκείνη. Ο άντρας ηρέμησε και η συζήτηση άρχισε να στροβιλίζεται γύρω από γνωστά, ενδεχομένως και χιλιοειπωμένα, θέματα. Του ζήτησε κάτι συγκεκριμένο. Εκείνος δεν απάντησε αυτό που η γυναίκα ήθελε ν’ ακούσει.
Αίφνης, του είπε να χωρίσουν. Ο άντρας δεν το πήρε καλά. Έβγαλε το «Σμιθ & Γουέσον» περίστροφο που είχε μαζί του και την πυροβόλησε- μία, δύο, τρεις φορές.
Μπαμ. Μπαμ. Μπαμ.
Έπειτα, έφυγε από το διαμέρισμα. Ο πρωταγωνιστής μας ήταν ο ίδιος πρωταγωνιστής αναρίθμητων εκπληκτικών ελληνικών ταινιών τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου.
