Αυτισμός: Ποιες συμπεριφορές του παιδιού πρέπει να σας ανησυχήσουν

Ο όρος αυτισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1911, από τον ψυχίατρο Eugen Bleuler, περιγράφοντας την κοινωνική και επικοινωνιακή δυσκολία των ατόμων αυτών με τον κοινωνικό τους περίγυρο. Το 1944 ο αυστριακός παιδίατρος, ο Hans Asperger, περιέγραψε παιδιά με αντίστοιχες διαταραχές, την οποία ονόμασε «Αυτιστική Ψυχοπάθεια της παιδικής ηλικίας». Η διαγνωστική τριάδα των διαταραχών αυτιστικού φάσματος περιεγράφηκε για πρώτη φορά το 1979, από την Lorna Wing στη Μεγάλη Βρετανία. Οι διαταραχές αυτές αφορούν στην κοινωνική αλληλεπίδραση, την κοινωνική επικοινωνία και την στερεότυπη συμπεριφορά.

Έκτοτε μεγάλη πρόοδος έχει συντελεστεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια, στον τομέα την Αναπτυξιακής Παιδιατρικής και της Παιδοψυχιατρικής, αναφορικά με τις διαταραχές του Αυτιστικού φάσματος, την επιδημιολογική τους επιτήρηση, τα διαγνωστικά τους κριτήρια, την κλινική τους εικόνα και τη συμπτωματολογία, τις συννοσηρές καταστάσεις, που συχνά τις συνοδεύουν, αλλά και τους τρόπους αποτελεσματικής, θεραπευτικής αντιμετώπισής τους.

Έτσι λοιπόν, τα τελευταία χρόνια είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε άτομα υψηλού κινδύνου νωρίτερα και αποτελεσματικότερα, από ότι στο παρελθόν. Όσο πιο γρήγορα γίνει η αναγνώριση και η οριοθέτηση των ελλειμμάτων, τόσο πρωιμότερα το παιδί και η οικογένεια, του θα τεθούν σε θεραπευτικό πρόγραμμα παρέμβασης και τόσο αποτελεσματικότερη, από άποψη λειτουργικής αποκατάστασης, θα είναι η παρέμβαση αυτή.

Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων (CDC) η συχνότητα των διάχυτων διαταραχών της ανάπτυξης (διαταραχών αυτιστικού φάσματος) το 2006 ήταν περίπου 1%, δηλαδή 1 στα 100 άτομα πληρούσε τα κριτήρια της διάγνωσης. Νεότερα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι, το 2016, στις ΗΠΑ τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 1 στα 52 άτομα (1,92%). Αρκετή ετερογένεια υπάρχει, από χώρα σε χώρα και από κράτος σε κράτος, η οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται στην επαρκή επιδημιολογική καταγραφή τους.

Δυστυχώς μέχρι στιγμής, δεν υπάρχουν ειδικά αιματολογικά τεστ, που να οδηγήσουν στη διάγνωση του αυτισμού, αν και για κάποιους μικρούς ασθενείς, μπορεί να είναι χρήσιμος ένας μοριακός έλεγχος, λόγω πιθανών συνυπαρχουσών γενετικών προβλημάτων. Αντίθετα τα κριτήρια διάγνωσης βασίζονται στην κλινική παρατήρηση της συμπεριφοράς του παιδιού, στην ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη (αναπτυξιακά ορόσημα), στις πληροφορίες που παραθέτουν οι γονείς κατά τη λήψη του ιστορικού, αλλά και σε ειδικά αναπτυξιακά τεστ, που χορηγούνται από ειδικούς, μετά από εκπαίδευση και πιστοποίηση.

Αρκετές οικογένειες, ανησυχούν για την επάρκεια των αναπτυξιακών δεξιοτήτων των παιδιών τους. Πολλοί γονείς, τα τελευταία χρόνια, είναι αρκετά ευαισθητοποιημένοι σε θέματα ανάπτυξης, θορυβούνται σχετικά άμεσα και αναζητούν ολοένα και περισσότερο τη γνώμη του ειδικού, για τα θέματα που τους απασχολούν.

Πότε όμως πραγματικά πρέπει να ζητήσω εξειδικευμένη βοήθεια;