Η χαμηλή αυτοεκτίμηση σπάνια εμφανίζεται μόνη της. Συνήθως «ντύνεται» με συνήθειες που μας ανακουφίζουν στιγμιαία, αλλά τελικά μας κρατούν κολλημένους. Παρακάτω θα βρεις επτά μοτίβα που επανέρχονται ξανά και ξανά.
Μετατόπιση ευθύνης
Όταν όλα φταίνε οι άλλοι, αποφεύγουμε να δούμε το δικό μας μερίδιο. Τα παράπονα λειτουργούν σαν ασπίδα για να μην πούμε «τι μπορώ να αλλάξω εγώ;».
Εμμονή να «έχω δίκιο»
Η ανάγκη να κερδίζω κάθε διαφωνία ή να φαίνομαι ανώτερος/η τροφοδοτείται από ανασφάλεια. Η αξία μας δεν κερδίζεται στα επιχειρήματα.
Δίψα για επιβεβαίωση
Συνεχείς «μετρήσεις» αποδοχής—likes, έπαινοι, καθησυχαστικά μηνύματα—για να νιώσουμε ότι είμαστε εντάξει. Όσο περισσότερο ζητάμε από έξω, τόσο λιγότερο ακούμε μέσα.
Κοινωνική απόσυρση ή επιθετικότητα
Άλλοτε κλεινόμαστε τελείως, άλλοτε γινόμαστε απαιτητικοί και επικριτικοί. Και οι δύο άκρες σαμποτάρουν τις στενές φιλίες που θα μας στήριζαν.
Αναποφασιστικότητα & αναβλητικότητα
Ο φόβος λάθους παγώνει την κίνηση. «Αν δεν αποφασίσω, δεν θα αποτύχω»—μόνο που έτσι χάνω ευκαιρίες και αυτοπεποίθηση.
Αυτοϋπονόμευση με «παυσίπονα»
Υπερφαγία, αλκοόλ, ατελείωτο scrolling ή άλλες καταχρήσεις προσφέρουν πρόσκαιρη νάρκωση, όχι λύση. Καλύπτουν τον πόνο, δεν τον θεραπεύουν.
Φίλτρο αρνητικότητας (self-talk)
Σκληρές εσωτερικές φράσεις τύπου «δεν αξίζω», «δεν θα τα καταφέρω» γίνονται προφητείες που εκπληρώνονται από μόνες τους.
Πώς σπας τον κύκλο: μικρές δεσμεύσεις που τηρούνται (π.χ. μία απόφαση/ημέρα), εξάσκηση ουδέτερου–ευγενικού self-talk, περιορισμός των «παυσιπόνων» με αντικατάστασή τους από φροντίδα (ύπνος, κίνηση, επαφή), και—όταν χρειάζεται—συνεργασία με ειδικό.
Η αυτοεκτίμηση δεν χτίζεται με άλματα, αλλά με σταθερά βήματα συνέπειας προς τον εαυτό σου.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί κάποιοι λατρεύουν τα γενέθλια και άλλοι τα αποφεύγουν: Τι λέει η ψυχολογία και πώς το χειριζόμαστε
