Η αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου πέφτει απόψε, και από αύριο ξεκινούν οι εκτιμήσεις για το τι συνεπάγεται για όλον τον κόσμο αυτό το «άνοιγμα» της γιγάντιας χώρας σε όλο τον κόσμο. Τα μηνύματα που έστειλε η διοργανώτρια χώρα είναι πολλαπλά, με πιο ευανάγνωστο ένα: Η Κίνα μπορεί να καταφέρει τα πάντα, είναι πανίσχυρη όχι μόνον αριθμητικά, έγινε και υπερδύναμη αθλητικά, και αυτή την εικόνα εξέπεμπε δύο ολόκληρες εβδομάδες. Αναμένοντας λοιπόν τις αναλύσεις και τις εκτιμήσεις για την Κίνα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την εφεξής συμμετοχή της στα παγκόσμια δρώμενα, με τη δυναμική που της έδωσαν αυτοί οι Αγώνες, ας κάνουμε μια σύντομη περιδιάβαση σε μερικά στιγμιότυπα των Αγώνων, λίγο ευτράπελα, λίγο χαριτωμένα, λίγο… κινεζικά.
Οπως είπε χαρακτηριστικά ο Αλ Λάου, αρχηγός της ομάδας μπιτς βόλεϊ των ΗΠΑ, «είναι αυτές οι μικρές, διαφορετικές πινελιές που κάνουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες διαφορετικούς από οποιαδήποτε άλλη διοργάνωση». Φέτος αυτές οι πινελιές ήταν από χρωστήρα κινεζικό.
Η εντομοκυνηγός
Σε μια πόλη μακριά από θάλασσες και παραλίες, στο εσωτερικό του μεγαλύτερου σταδίου μπιτς βόλεϊ που κατασκευάστηκε ποτέ, κάθεται μια μικρόσωμη Κινέζα με ένα πελώριο δίχτυ. Η εργασία της και η συμβολή της στην επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ότι με το δίχτυ συλλαμβάνει τα έντομα που σκεπάζουν κυριολεκτικά το αμμουδερό γήπεδο μόλις πέφτει ο ήλιος. Οι θεατές λατρεύουν την «κυρία εντομοκυνηγό», αλλά η αλήθεια είναι ότι λατρεύουν οτιδήποτε έχει σχέση με το μπιτς βόλεϊ. Εκεί βρίσκουν καλλίγραμμες μαζορέτες με μπικίνι, μαθαίνουν να κάνουν «κυματισμό» με το σώμα τους και συμμετέχουν με όλη τους την ψυχή σε αυτή την προσπάθεια συγχρονισμού σαν να στοχεύουν μια θέση στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες.
Πόλο και θρίλερ
Στην υδατοσφαίριση, οι παίκτες των ομάδων εμφανίζονται στην πισίνα ένας ένας και παρουσιάζονται στο κοινό φορώντας τις ρόμπες τους. Το «παράδοξο» του πράγματος, ωστόσο, αρχίζει λίγο μετά. Οι αθλητές βουτούν στην πισίνα και κολυμπούν προς τα άκρα της. Ο διαιτητής σφυρίζει και η μπάλα πέφτει στο μέσον της πισίνας, οπότε και αρχίζει ο αγώνας. Ομως, διαρκώς ακούγεται από τα ηχεία του σταδίου το μουσικό θέμα από την ταινία «Τα σαγόνια του καρχαρία». Μπρρρ…
Τένις και… αεροζόλ
Και αν στην υδατοσφαίριση η μουσική ξύπνησε τον… καρχαρία που έκρυβε μέσα του κάθε αθλητής, το στάδιο του τένις απαιτούσε από καθέναν επίδοξο ολυμπιονίκη να έχει και αντοχή… στο αεροζόλ. Εδώ, βλέπετε, δεν υπήρχε «κυρία εντομοκυνηγός» και τα γήπεδα γέμιζαν με χιλιάδες έντομα. Ετσι, οι νεαροί βοηθοί των διαιτητών, τα γνωστά ballboys, εκτός από το να μαζεύουν τις μπάλες, είχαν και ένα ακόμα καθήκον: Να διώχνουν, με όποιον τρόπο ήταν δυνατό, τα ενοχλητικά σμήνη των «φτερωτών φιλάθλων».
Ομως, το γήπεδο του τένις είχε και μία ακόμα ιδιαιτερότητα. Ηταν κατά κάποιο τρόπο… φυλακή. Ειδικά κιγκλιδώματα απομόνωναν ή, καλύτερα, κλείδωναν τους θεατές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και άνοιγαν αποκλειστικά και μόνο κατά τη διάρκεια των αλλαγών, ανάμεσα στα σετ. Εν ολίγοις, το γήπεδο μετατρεπόταν σε τεράστια και ιδιαίτερα άβολη φυλακή για τους λάτρεις του τένις, που βιάζονταν να επισκεφθούν τις τουαλέτες.
Μαντόνα παντού
Δεν είναι μόνο το γήπεδο του τένις παράδοξο. Στην πισίνα όπου διεξήχθησαν οι αγώνες υδατοσφαίρισης και κολύμβησης, υπήρχε διαρκώς ναυαγοσώστης για την περίπτωση που ο Μάικλ Φελπς κινδύνευε… να πνιγεί.
Γενικότερα, όμως, οι εικόνες που είδαν οι φίλαθλοι στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Πεκίνου είναι αλησμόνητες. Πού αλλού θα έβλεπε κανείς τεθωρακισμένο στην είσοδο του Κέντρου Τύπου, πού αλλού θα έβλεπε στους φωτεινούς πίνακες των γηπέδων όπου διεξήχθησαν οι αγώνες γυμναστικής πελώρια συνθήματα να αναβοσβήνουν: «Ουόου», «Φανταστικός» ή «Υπέροχος». Και βέβαια, πόσος καιρός θα χρειαστεί για να σβήσουν από την ακουστική μνήμη τα τραγούδια της Μαντόνα που ακούγονταν σε όλες τις αθλητικές εγκαταστάσεις και ποιος θα λησμονήσει εύκολα το μουσικό θέμα της ταινίας «Γκοστμπάστερς» -ξανά και ξανά και ξανά- από τα μεγάφωνα του γηπέδου μπάσκετ;
Το «χρυσό» μιας αιωνόβιας
Δεν ήταν μόνον οι μουσικές επιλογές των διοργανωτών που εντυπώθηκαν καλά στη συλλογική μνήμη των θεατών των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Οι χορευτικές επιλογές τους ήταν ακόμα πιο παράξενες. Στο γήπεδο όπου διεξήχθησαν οι αγώνες μπάντμιντον, παραδείγματος χάρη, μαζορέτες φορώντας κατακίτρινες στολές και ροζ υποδήματα προσπαθούσαν με τον χορό τους να δημιουργήσουν κεφάτο κλίμα. Ομως ο κακός τους συντονισμός ήταν εμφανής. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι η μία χορεύτρια «σκούνταγε» πάνω στη διπλανή της. Ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό για να κρατήσει την Ξιάο Ξινκουί μακριά από τις κερκίδες. Σύμφωνα με δελτίο Τύπου που έδωσαν στη δημοσιότητα οι διοργανωτές, η φίλαθλος κ. Ξιάο είναι μοναδική. Στα 97 της χρόνια σήμερα παραμένει ένθερμη οπαδός του αθλήματος και ταξίδεψε 3.000 χιλιόμετρα για να απολαύσει τις μαζορέτες να κινούν τις ρακέτες τους στον αέρα, εκτελώντας τα… ασυντόνιστα χορευτικά τους. Η κ. Ξιάο, κάτοικος της επαρχίας Χουνάν της κεντρικής Κίνας, αποχαιρέτησε φίλους και συγγενείς στις 5 Μαρτίου και έφτασε στο Πεκίνο στις 11 Απριλίου. Γιατί χρειάστηκε τόσο χρόνο; Μα επειδή η κ. Ξιάο έφτασε στην κινεζική πρωτεύουσα εποχούμενη επί τρικύκλου. Πετάλι έκανε ο εγγονός της, δώρο προς τη γιαγιά που τον ανέθρεψε μετά τον θάνατο του πατέρα του. Ε, ναι, αυτοί οι Αγώνες είχαν κάτι ιδιαίτερο.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
