Στο πρόγραμμα του International Baccalaureate (I.B.) μάθαμε ότι γράφτηκε ο γιος της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου, ο οποίος φοιτά σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο της πρωτεύουσας. Κάτι που σημαίνει ουσιαστικά ότι θα παρακάμψει την διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων προκειμένου να σπουδάσει σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Φυσικά, αυτό από μόνο του δεν είναι κακό και – κακά τα ψέματα – το ίδιο πράττουν όλοι όσοι έχουν την δυνατότητα. Όταν όμως εκπορεύεται κάτι τέτοιο και από την οικογένεια της αρμόδιας με την Παιδεία υπουργού, αποκτά διαφορετικό συμβολισμό.
Η επίσημη δικαιολογία βέβαια είναι ότι το παιδί της υπουργού είχε φοιτήσει σε σχολείο του εξωτερικού και όταν η Άννα Διαμαντοπούλου διέμενε στις Βρυξέλλες, ως επίτροπος τότε της Ελλάδας στην Ε.Ε και είχε συνηθίσει σε διαφορετικό «σύστημα» παιδείας. Στην πραγματικότητα όμως, η αρμόδια υπουργός μάλλον δεν εμπιστεύεται το «σύστημα» της δημόσιας ελληνικής Παιδείας, ακόμη και σε επίπεδο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δεν είναι η πρώτη στη χώρα μας ούτε η τελευταία είναι αλήθεια. Το αντίθετο θα προκαλούσε έκπληξη.
Το ερώτημα είναι όμως ότι γιατί η Άννα Διαμαντοπούλου σε αλλεπάλληλες συνεντεύξεις της εξακολουθεί να διαβεβαιώνει ότι υπερασπίζεται τον δημόσιο χαρακτήρα της Παιδείας. Υπερασπίζεσαι κάτι όταν πιστεύεις σε αυτό και όχι όταν ψάχνεις τρόπους – δικαίως πάντως επαναλαμβάνουμε – να το παρακάμψεις.
Μπορεί βέβαια η υπουργός Παιδείας να θέλει να μας πείσει ότι δεν πρόλαβε ακόμη να αλλάξει την κατάσταση στον συγκεκριμένο τομέα. Καλό θεωρητικά σαν «άλλοθι» αλλά έχει γίνει πλέον «καραμέλα» σε όλους τους τομείς. Σημασία έχει ότι στα προγράμματα του IBγίνεται πλέον «πατείς με πατώ σε» από πλευράς ενδιαφέροντος προσέλευσης. Και ότι μόνο ένα αναβαθμισμένο ελληνικό πανεπιστήμιο, μπορεί να σταματήσει αυτή την τάση, μέσα από μια συνολικά αναβαθμισμένη εκπαίδευση. Αλλά για να αναβαθμιστεί χρειάζεται πολύ δουλειά και θάρρος για να τα βάλει η πολιτική ηγεσία με συντεχνίες, κομματικά «προτεκτοράτα» και ιδεοληψίες. Εάν έχει το θάρρος αυτό η υπουργός ας το δείξει στην πράξη. Γιατί από λόγια χορτάσαμε…
