Το αρχαίο θέατρο των Δελφών ζωντάνεψε και πάλι μετά από 37 ολόκληρα χρόνια με την πρώτη παράσταση στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ. Ήταν μια μαγική βραδιά με πολλή συγκίνηση.
Το Σάββατο 21 Ιουλίου το βράδυ κάτι πολύ διαφορετικό συνέβη στο αρχαίο θέατρο των Δελφών.
Σπουδαίοι καλλιτέχνες ανάμεσα στους οποίους η Λυδία Κονιόρδου, ο Γιάννης Βογιατζής, ο Νίκος Καραθάνος και η Ρένα Πιττακή, διάβασαν αποσπάσματα από έργα του αρχαίου δράματος και ποίησης, ενώ το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο ερμήνευσε τις Πέντε Ελληνικές Μελωδίες του Μορίς Ραβέλ, με τη συμμετοχή της σοπράνο Λένιας Ζαφειροπούλου και το Κουϊντέτο για κλαρινέτο του Μότσαρτ, με τη συμμετοχή του Διονύση Γραμμένου.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου στο τέλος έστειλε έναν «χαιρετισμό» στον άνθρωπο που πρώτος άνοιξε στο κοινό αυτόν τον μαγικό χώρο: τον Άγγελο Σικελιανό.
Στο θέατρο των Δελφών θα ξεκινήσουν οι εργασίες για την αποκατάστασή του και θα ξανά αρχίσει η χρήση του, για να μαζευτεί ο κόσμος σαν ένα προσκύνημα, όπως τότε που πρωτοξεκίνησε η λειτουργία του με τα Δελφικά του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού το 1927, πρώτα με τον Προμηθέα και μετά με τις Ικέτιδες.
Στο αρχαίο θέατρο Δελφών, πέρα από τη σημασία που είχε λόγω της γεωγραφίας του στον αρχαίο κόσμο, διαμορφώθηκε και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το σημερινό κοινό το θέατρο. Σε αυτό για πρώτη φορά το ζεύγος Σικελιανού, το 1927, κάλεσε το κοινό να απαρνηθεί τα μαλακά βελούδα και να παρακολουθήσει τον «Προμηθέα Δεσμώτη» καθήμενο στα άβολα αρχαία μάρμαρα. Ήταν η πρώτη παράσταση αρχαίου δράματος στο «φυσικό» της χώρο, που εξελίχθηκε σε αυτή τη συνήθεια του καλοκαιριού όπου να κοινωνεί στο θέατρο σε αρχαία στασίδια από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη. Όμως το αρχαίο θέατρο των Δελφών σίγησε για άλλη μία φορά το 1975 όταν έκλεισε η σκηνή λόγω.
Το αρχαίο θέατρο των Δελφών βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του ιερού του Πυθίου Απόλλωνος σε επαφή με τον περίβολο του τεμένους. Η μορφή του πρώτου θεάτρου, που κατασκευάσθηκε στο χώρο δεν μας είναι γνωστή. Αργότερα, τον 4ο αι. π.Χ., κτίσθηκε το πρώτο πέτρινο θέατρο και ακολούθησαν πολλές επισκευές του. Τη σημερινή του μορφή, με τη λιθόστρωτη ορχήστρα, τα λίθινα εδώλια και τη σκηνή έλαβε κατά τους πρώιμους ρωμαϊκούς χρόνους, το 160/159 π.Χ., όταν ο Ευμένης Β΄ της Περγάμου χρηματοδότησε τις κατασκευαστικές και επισκευαστικές εργασίες που έγιναν στο μνημείο. Τον 1ο αι. μ.Χ. η πρόσοψη του προσκηνίου διακοσμήθηκε με ζωφόρο, στην οποία απεικονίζονταν οι άθλοι του Ηρακλή. Φιλοξενούσε μουσικούς και δραματικούς αγώνες, στο πλαίσιο των θρησκευτικών εορτών των Πυθίων.
Διαιρείται με το διάζωμα σε δύο ζώνες, από τις οποίες η ανώτερη έχει 8 σειρές εδωλίων και η κατώτερη 27. Οι δύο ζώνες χωρίζονται με ακτινωτές κλίμακες, σε έξι κερκίδες η επάνω και σε επτά η κάτω, συνολικής χωρητικότητας 5.000 θεατών. Στη σύγχρονη επόχη εκτός από τις Δελφικές Γιορτές του 1927 και του 1930 το αρχαίο θέατρο των Δελφών δόθηκε περιορισμένος αριθμός παραστάσεων, από το Εθνικό Θέατρο (Οιδίπους Τύραννος, 1951, σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή), το Θέατρο Τέχνης (Πέρσες, 1967 και Όρνιθες, 1967, σκηνοθεσία Κάρολου Κουν) και άλλους θιάσους.
