Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Δημήτρης Λιαντίνης αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό στη μητέρα του. Μίλησαν για αρκετή ώρα οι δυο τους. Η ίδια μού μετέφερε αποσπάσματα από αυτή τη συνομιλία:
-Μάνα, άκου. Σύντομα θα λάβεις μια μαχαιριά, όχι στην
πλάτη, αλλά στην καρδιά. Θέλω να φανείς γενναία, σαν αρχαία
Σπαρτιάτισσα, που έχανε το γιο της, αλλά έστεκε περήφανη.
Η μάνα κατάλαβε αμέσως και αντέδρασε:
-Όχι, παιδί μου, όχι, εγώ πρέπει να φύγω πρώτη…
Της έπιασε το χέρι:
-Μανούλα, ηρέμησε. Νιώθω ότι έχω ζήσει πέντε ζωές.
Ήρθε η ώρα να φύγω.
-Παιδί μου, σπλάχνο μου, πάντα πίστευα σε σένα.
Ας γίνει αυτό που θέλεις.
Τον αγκάλιασε και τον φίλησε.
Και εκεί ο Λιαντίνης της είπε τα στερνά του λόγια
Κάπως έτσι «αναχώρησε» ο Δημήτρης Λιαντίνης, από τους πιο πολυσυζητημένους νεοέλληνες στοχαστές, η εξαφάνιση του οποίου συγκλόνισε το pανελλήνιο το καλοκαίρι του 1998. Αυτό αναφέρει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος στο βιβλίο του «Δημήτρης Λιαντίνης. Εζησα έρημος κι ισχυρός», η δεύτερη εμπλουτισμένη έκδοση του οποίου είναι εδώ και λίγες ώρες στα βιβλιοπωλεία (Ελευθερουδάκης).
Κι όμως, η χήρα του καθηγητή Φιλολογίας - η σορός του οποίου βρέθηκε επτά χρόνια μετά την εξαφάνισή του σε υψόμετρο 2.350 μέτρων στον Ταϋγετο - Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη, αντιτίθεται στην κυκλοφορία του βιβλίου ρητά και κατηγορηματικά αναφέροντας στον εκδοτικό οίκο ότι με την κυκλοφορία αυτή «καταπατώνται» τα πνευματικά της δικαιώματα. «Το συγκεκριμένο αποτελείται κατά τα 2/3 από χειρόγραφα / επιστολές του άνδρα μου. ΄Οσο για το υπόλοιπο περιεχόμενο επιφυλάσσομαι να μιλήσω όπου πρέπει. Σας συμβουλεύω να μην το κακλοφορήσετε! Σας έχω στείλει και εσωτερικό λεπτομερές μήνυμα αλλά δεν το έχετε διαβάσει», αναφέρει σε ανάρτησή της η Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη, χήρα του εκλιπόντος και μητέρα της μοναχοκόρης του, Διοτίμας.
Η κυρία Λιαντίνη αναφέρεται συγκεκριμένα σε «ανέκδοτες προσωπικές επιστολές που φανερώνουν μια σπάνια στάση ζωής» όπως σημειώνει ο Δημήτρης Αλικάκος για τον καθηγητή στο Παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου τα οποία συνέλεξε κάνοντας πολύχρονη έρευνα κι ευρισκόμενος σε επαφές με ανθρώπους που τον γνώριζαν καλά.
«Η κυρία Λιαντίνη δεν έχει δικαιώματα επί των επιστολών του άντρα της»: Η Σ. Ελευθερουδάκη στο TheTOC
Η κυρία Λιαντίνη έχει ζητήσει την απόσυρση του βιβλίου. Εχει νομικό έρισμα γι' αυτό; Το TheTOC απευθύνθηκε στην εκδότρια, κυρία Σοφίκα Ελευθερουδάκη, για να πάρει απαντήσεις: «΄Οντως, η κυρία Λιαντίνη μας ζήτησε να αποσύρουμε την έκδοση», επιβεβαιώνει η κυρία Ελευθερουδάκη, «όμως, δεν βλέπω κανένα λόγο γιατί να συμβεί αυτό». Σύμφωνα με την κυρία Ελευθερουδάκη, οι επιστολές αυτές συνελέγησαν μετά από έρευνες χρόνων που έγιναν από τον συγγραφέα με πάθος να φωτίσει τα άιτια της ενέργειας του καθηγητή Λιαντίνη που είχε προετοιμάσει με όλες τις λεπτομέρειες την «αναχώρησή» του. «Απ' ότι γνωρίζω η κυρία Λιαντίνη δεν έχει νόμιμα δικαιώματα επί των επιστολών αυτών», μας ξεκαθαρίζει η κυρία Ελευθερουδάκη η οποία, ωστόσο, σημειώνει ότι προβληματίστηκε πολύ πριν την έκδοση του εν λόγω βιβλίου. «Είναι κατανοητή η αντίδραση εκ μέρους της οικογένειας για ένα τόσο οδυνηρό γεγονός. Εμείς, από τη μεριά μας, αυτό που θέλουμε είναι να καταλάβουμε τι οδήγησε τον καθηγητή Λιαντίνη να πάρει αυτή τη δραματική απόφαση. Να μας "οδηγήσει" εκείνος να καταλάβουμε...», λέει στο TheTOC, ενώ σε ανάρτησή της σημειώνει: «Είμαι περήφανη γι' αυτή την επιλογή».
Tο χρονικό ενός σχεδίου που ξεπερνά κάθε φαντασία
Συνεντεύξεις με ανθρώπους που τον γνώρισαν, σημειώσεις του, προσωπικά ημερολόγια, φωτογραφίες, ντοκουμέντα και μία μαρτυρία- αποκάλυψη φωτίζουν επίσης «το χρονικό ενός σχεδίου που ξεπερνά κάθε φαντασία» στο βιβλίο για το οποίο ο Δημήτρης Αλικάκος σημειώνει:
«Την 1η Ιουνίου 1998 χάθηκε για πάντα ένας άνθρωπος. Πικρή ή επώδυνη εμπειρία για τους ανθρώπους που τον γνώρισαν. Οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, μαθητές... Αδιάφορη για τους περισσότερους. Για μένα, αυτή η μέρα υπήρξε η αρχή μια νέας εποχής στη ζωή μου. Μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω μια σπουδαία μορφή. Μια «ολόδροση σταγόνα ανθρώπου» όπως είπε τότε μια μαθήτριά του. Έκτοτε, αφιέρωσα χρόνο και ψυχή για να αναδείξω αυτόν τον "περίεργο" Έλληνα. Έκτοτε, κάθε χρόνο τέτοια μέρα τον τιμώ σιωπηλά με τον τρόπο μου. Σήμερα, προχωρώ ένα βήμα παραπέρα: Τιμώ τον άνθρωπο και στοχαστή με φωνή σεμνή, αλλά δυνατή!»
Θα πεθάνω Θάνατε όχι όταν το θελήσεις εσύ...
Ο ιατροδικαστής που εξέτασε τον σκελετό που βρέθηκε επτά χρόνια αργότερα στον Ταϋγετο δεν κατάφερε να εντοπίσει τα αίτια ούτε την ακριβή ημερομηνία θανάτου, αλλά κατέληξε με απόλυτη βεβαιότητα ότι ήταν ο καθηγητής. Όπως ανέφερε ο ίδιος στο γράμμα προς την κόρη του, όλη του τη ζωή ετοίμαζε το θάνατο του και ήταν αποφασισμένος να πεθάνει όπως εκείνος επιθυμούσε, «όρθιος, στιβαρός και περήφανος». Οι συγγενείς του σεβάστηκαν την επιθυμία του. Ο Λιαντίνης άφησε πίσω του σπουδαίο έργο από βιβλία και χειρόγραφα. Για τους φοιτητές και τους συναδέλφους του ήταν ένας από τους καλύτερους καθηγητές που πέρασαν από τα έδρανα του Πανεπιστημίου. «Θα πεθάνω Θάνατε όχι όταν το θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω», είχε πεί. Οταν έφυγε ήταν 56 χρονών...
Την 1η Ιουνίου του 1998, η είδηση της εξαφάνισης του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη άρχισε να απασχολεί ξαφνικά όχι μόνο τα ΜΜΕ αλλά και τις αστυνομικές αρχές. Ο Λιαντίνης έφυγε από το σπίτι του στην Κηφισιά και ταξίδεψε στη Σπάρτη με το προσωπικό του αυτοκίνητο. Εκεί με ταξί ανέβηκε στον Ταύγετο. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν ζωντανό.Ο καθηγητής Λιαντίνης είχε φύγει για το τελευταίο μοναχικό του ταξίδι. Λίγο πριν φύγει άφησε ένα γράμμα στην κόρη του.
Σε αυτό ανακοίνωνε την απόφαση του να «φύγει» και προειδοποιούσε ότι έρχονται « χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές».
Διαβάστε αναλυτικά το γράμμα του κ. Λιαντίνη όπως το δημοσίευσε το protothema.gr:
«Διοτίμα μου,
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει. Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπούκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.
Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.
Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή*, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή*, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου
Στη Σπάρτη»
Οι έρευνες και ο εντοπισμός των οστών του το 2005
Αμέσως η σύζυγός του ειδοποίησε τις αστυνομικές αρχές. Στην περιοχή ξεκίνησαν έρευνες. Ορειβάτες αλλά και αστυνομικοί προσπάθησαν να τον εντοπίσουν αλλά δεν τα κατάφεραν. Οι έρευνες απέβησαν άκαρπες. Η εξαφάνιση Λιαντίνη έγινε αγαπημένο θέμα των ΜΜΕ. Πολλοί ήταν αυτοί που πρσπάθησαν να ανακαλύψουν τι ήταν αυτό που οδήγησε τον καθηγητή στο να αφήσει την οικογένειά του και να ανέβει στον Ταϋγετο. Τελικά τα οστά του εντοπίστηκαν επτά χρόνια μετά μέσα σε μια μικρή σπηλιά σε μια πλαγιά του Ταϋγετου.
Ποιος ήταν ο καθηγητής Λιαντίνης
Σύμφωνα με το βιογραφικό που παραθέτει το protothema.gr, ο καθηγητής Λιαντίνης γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1942. Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε για να τιμήσει την ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης.
Το 1966 αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους Μολάους Λακωνίας. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο Μόναχο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη γερμανική γλώσσα διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Otto Gesellschaft του Μονάχου. Από το 1973 μέχρι το 1975 υπηρέτησε εκ νέου στη Μέση Εκπαίδευση στις Θεσπιές Βοιωτίας. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1978 έγινε Διδάκτωρ με βαθμό «άριστα» και θέμα της διδακτορικής διατριβής: «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του Ράινερ Μαρία Ρίλκε».
Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της Αγωγής και της Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε εντεταγμένο ελληνικό σχολείο στο Λουντβισχάφεν. Εκτός του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δίδαξε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο στη Μετεκπαίδευση των δασκάλων, σε διάφορα ΠΕΚ και στη Σχολή της Αστυνομίας.
Ήταν συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο με γνωστότερο το βιβλίο «Γκέμμα» το οποίο περιέχει 16 αυτόνομα κεφάλαια με κυρίαρχα ζητήματα το περί Θεού ερώτημα, τη συνείδηση του «Ελληνοέλληνα» και το πρόβλημα του θανάτου στη σύζευξή του με τον έρωτα.
Το 1973 παντρεύτηκε την καθηγήτρια Φιλοσοφίας του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νικολίτσα Γεωργοπούλου. Από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη, τη Διοτίμα.
