Τις επόμενες ημέρες θα καταστήσουν σαφές αν υπάρχει ρεαλιστική προοπτική να παραμείνει η Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης. Με αυτόν τον κατηγορηματικό και κοφτό τρόπο, ο δημοσιογράφος της Wall Street Journal Σάιμον Νίξον, αναλύει το πραγματικό διακύβευμα των συνομιλιών.
«Μετά τη σπατάλη δύο μηνών, ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται τελικά να έχει δεχθεί ότι η εκστρατεία του για λευκές επιταγές ήταν μάταιη. Τόσο η Μέρκελ, όσο και οι ηγέτες της Ευρωζώνης του εξήγησαν και πάλι πως η ζώνη είναι μια ένωση 19 κρατών που διέπεται από κανόνες. Αυτοί οι κανόνες ορίζουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να λάβει ενίσχυση, εάν δεν συμφωνεί με τους όρους και η πιο σημαντική προϋπόθεση είναι ότι θα πρέπει να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για την αποκατάσταση της ικανότητάς της να λαμβάνει χρηματοδότηση από τις αγορές», αναφέρει στον πρόλογο του άρθρου του.
Επίσης, ο Μάριο Ντράγκι επισημαίνει τακτικά πως η Ευρωζώνη δεν μπορεί να λειτουργεί στη βάση των μόνιμων πιστωτών και των μόνιμων οφειλετών, επομένως κάθε χώρα πρέπει να προσπαθήσει να σταθεί στα δικά της πόδια. Από την άλλη, όμως, αναφέρει ο Νίξον, ο Τσίπρας λέει πως το πρόγραμμα διάσωσης απέτυχε. «Μόνο που ο στόχος του προγράμματος δεν ήταν να εγγυηθεί στους Έλληνες ένα ορισμένο βιοτικό επίπεδο, αλλά να αποκαταστήσει την πρόσβαση στις αγορές. Υπό αυτή την έννοια το πρόγραμμα πέτυχε, από τη στιγμή που η Ελλάδα κατάφερε να εκδώσει ομόλογα και να επιστρέψει στις αγορές. Μετά, όμως, ήρθε η πολιτική κρίση που πυροδότησε ο Τσίπρας και καταστράφηκε η εμπιστοσύνη».
Το ζητούμενο πλέον είναι η κυβέρνηση να παρουσιάσει μια λίστα μεταρρυθμίσεων, έτσι ώστε να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Και έχει μόλις λίγες ημέρες για να πείσει τους εταίρους και να αποδεσμευτούν κεφάλαια προς την Αθήνα. Κι όλα αυτά τη στιγμή που οι πληροφορίες κάνουν λόγο ότι πλησιάζει η 9η Απριλίου που είναι η ημέρα λήξης της τρίτης δόσης προς το ΔΝΤ – αν και οι αναλυτές αναφέρουν πως κάπου εκεί θα έχουν τελειώσει και τα χρήματα της Ελλάδας.
Το αρνητικό σενάριο
Ακολούθως, ο Νίξον εξηγεί τι θα επακολουθήσει των άδειων κρατικών ταμείων: η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, αυτό θα είναι καταστροφικό για την εμπιστοσύνη και την οικονομία. Εάν οι καταθέσεις συνεχίσουν να φεύγουν, η ΕΚΤ θα σταματήσει να τροφοδοτεί τις τράπεζες με χρήματα και η Αθήνα θα οδηγηθεί σε έλεγχο κεφαλαίων. Συνακόλουθα θα υπάρξει ένα παράλληλο νόμισμα.
«Μόνο που κανένας δεν θα τα θέλει όλα αυτά. Ο Τσίπρας μπορεί να στηρίζεται στις προσπάθειες της Ευρωζώνης για την αποτροπή αυτού του ενδεχόμενου, αλλά δεν μπορεί να κάνει πίσω σε ό,τι συμφωνήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου. Όταν συμφωνηθεί το πρόγραμμα και ληφθούν τα πρώτα μέτρα, τότε θα εκταμιευτούν τα χρήματα, ενώ θετικές νύξεις έχει κάνει η ΕΚΤ και η Κομισιόν».
Το τρίτο πρόγραμμα
Κατά τον Νίξον, οι προκλήσεις του Τσίπρα πηγαίνουν πιο μακριά από το πείσει τους εταίρους να κρατήσουν την Ελλάδα στον αφρό για λίγο ακόμη. Και αυτό διότι είναι πολύ πιθανό πλέον, η ελληνική κυβέρνηση να παραμείνει εξαρτημένη από δάνεια της Ευρωζώνης για το άμεσο μέλλον. Αυτό σημαίνει τρίτο πακέτο στήριξης, μετά το τέλος του υπάρχοντος τον Ιούνιο. Και μπορεί η Αθήνα να μην χρειάζεται την άμεση πρόσβαση στις αγορές, θα το χρειαστούν οι τράπεζές της καθώς θα χρειαστούν κεφάλαια για να καλύψουν τις τρύπες που δημιούργησε η παρούσα κρίση.
Πόσα χρήματα
Το πόσο κεφάλαιο θα χρειαστούν εξαρτάται από τις λεπτομέρειες της επόμενης συμφωνίας για πακέτο διάσωσης και από το κατά πόσο οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων θα αναγκαστούν να υποστούν ζημιές. Επίσης, εξαρτάται από το αν η ΕΚΤ επιτρέψει στις ελληνικές τράπεζες να συνεχίζουν να βασίζονται στις αναβαλλόμενες φορολογικές πιστώσεις, μια κατάσταση που ουσιαστικά εμπαίζει το στόχο της τραπεζικής ένωσης έτσι ώστε να σπάσει η τοξική σχέση τραπεζών και κρατών.
Επίσης, ο Τσίπρας δεν μπορεί να ποντάρει στα 10 δισεκατομμύρια που προορίζονταν για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, για να καλύψει άλλες τρύπες, καθώς οι όροι της ΕΕ το απαγορεύουν.
Με άλλα λόγια, καταλήγει το άρθρο, ο Τσίπρας έχει μέχρι το καλοκαίρι να πείσει τις αγορές ότι είναι δεσμευμένος να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια απόλυτα καπιταλιστική οικονομία. «Για έναν ριζοσπάστη Αριστερό που ηγείται ενός κομμουνιστικού κόμματος, αυτός είναι μια υψηλή εντολή – ορισμένοι μπορούν να πουν και απίθανος».
