Με συνθήματα και χειροκροτήματα πλήθος κόσμου, οικογένεια, συμμαθητές και φίλοι κρατώντας λευκά τριαντάφυλλα αποχαιρετούν στο νεκροταφείο του Π.Φαλήρου, τον αδικοχαμένο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Θλίψη, αγανάκτηση και οργή για ένα παιδί που έφυγε τόσο νωρίς. Τραγική φιγούρα η μάνα του 15χρονου.
Στα χείλια όλων μια φράση, που δίσταζε να βγει, προκαλώντας έναν υπόκωφο βόμβο, ένα βαρύ ηχητικό σκηνικό δίπλα στα αισθήματα του πόνου και της θλίψης συγγενών και φίλων: «Αλέξη δεν υπάρχουν λόγια - καλό ταξίδι πρίγκιπα μου».
Χιλιάδες δακρυσμένα μάτια αποχαιρέτισαν τον αδικοχαμένο νέο για την τελευταία του κατοικία.
Από νωρίς οι μαθητές και φίλοι του Αλέξη κατέκλυσαν το προαύλιο του νεκροταφείου.
Μαζί τους γονείς, καθηγητές αλλά και πλήθος κόσμου βρέθηκαν εκεί για να συμπαρασταθούν στην τραγική οικογένεια.
Το λευκό φέρετρο με το άψυχο σώμα του Αλέξη κράτησαν συμμαθητές και φίλοι του, ενώ βγαίνοντας από το παρεκκλήσι του νεκροταφείου ο κόσμος φώναζει «αθάνατος» και τον συνόδευσε με παρατεταμένο χειροκρότημα και ρένοντας με λουλούδια το δρόμο προς την τελευταία του κατοικία.
Εκατοντάδες ήταν και τα στεφάνια από φορείς, κόμματα, σχολεία, οργανισμούς και φυσικά πρόσωπα, ενώ στην κηδεία ανάμεσα στο πλήθος παραβρέθηκε και ο ολυμπιονίκης Πύρρος Δήμας μαζί με τα παιδιά του.
Σημειώνεται ότι στο σημείο δεν υπάρχει παρουσία αστυνομικών δυνάμεων. Το δυσάρεστο είναι ότι ξεκίνησαν επεεισόδια λίγα μέτρα πιο πέρα από το νεκροταφείο. Ομάδες νέων με καλυμένα τα πρόσωπα κάνουν επίθεση με πέτρες και σπάνε βιτρίνες.
Ομάδα νεαρών πετάει πέτρες σε δυνάμεις των ΜΑΤ στην Ελευθερίου Βενιζέλου και έβαλε φωτιά σε κάδους απορριμάτων.
Ο 15χρονος Αλέξης έγινε έναν νέο σύμβολο μίας γενειάς που κατηγορείται καθημερινά για αδιαφορία και έλλειψη ιδανικών. Χιλιάδες νέοι στέλνουν το στερνό αντίο στο σύμβολο της γενιάς. Στον δικό τους Gregory.
Είναι άδικο αυτήν την στιγμή να μιλάμε για την κηδεία ενός 15χρονου παιδιού. Ας είναι αυτή η τελευταία "θυσία" στον αυταρχισμό και στην καταστολή.
Καλό ταξίδι μικρέ μας φίλε Αλέξη.
Ας τιμήσουμε την μνήμη του Αλέξη ειρηνικά αλλά δυναμικά!
Η φωνή αγανάκτησης της νεολαίας, του άνεργου, της ανέχειας και του εξευτελισμού ας φτάσει στα αυτιά των κυβερνώντων! Λαϊκή αγανάκτηση το μήνυμα και πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη της η πολιτική ηγεσία!
Αυτό που συμβαίνει, δεν είναι απλά μία έκρυθμη και ανεξέλεγκτη κατάσταση. Δεν είναι τυχαία βίαιο και επιθετικό. Δεν είναι η παράνοια και η ανοησία του κόσμου. Δεν είναι οι χασομέρηδες χούλιγκαν που ακολούθησαν τα παιδιά τους. Τους μαθητές, τους φοιτητές, τους αντιεξουσιαστές. Οι άνθρωποι που ξεχύθηκαν σαν ποτάμι δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, αγανάκτησαν. Βαρέθηκαν να είναι παθητικοί θεατές των δρώμενων, τηλεθεατές του καναπέ, πολίτες της χυδαίας καθημερινότητας. Αηδίασαν, παρακολουθώντας τους πολιτικούς της υποκρισίας, τους μισθωμένους δημοσιογράφους της προπαγάνδας, τους επιχειρηματίες της απόλυτης εκμετάλλευσης, τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές της συναλλαγής, τους γιατρούς, τους δικηγόρους και τους δικαστές της αέναης απάτης. Είναι απλοί άνθρωποι, πολίτες της καθημερινότητας, που κουράστηκαν να παριστάνουν τους μαλάκες της ιστορίας, τους ήρωες της συγκυρίας, τους χειροκροτητές των απατεώνων, το αναλώσιμο προϊόν των εκάστοτε κυβερνώντων…
Ο τραγικός θάνατος του δεκαπεντάχρονου δεν είναι η αιτία των επεισοδίων, είναι η αφορμή. Τις αιτίες τις γνωρίζουν όλοι. Όσοι διαδηλώνουν αλλά και οι άλλοι που σιωπούν ένοχα.
Στο τέλος, το λογαριασμό θα τον πληρώσουν οι συνήθεις ύποπτοι, αυτοί που φτιάχτηκαν για να πληρώνουν. Οι εισπράκτορες προς το παρόν θα περιμένουν στη γωνία να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της αγανάκτησης, για να επιστρέψουν απερίσπαστοι στο θεάρεστο έργο τους.
Γνωρίζουν καλά ότι τα παιδιά που σπάνε είναι παιδιά του κόσμου, χωρίς ίδιες ευκαιρίες, χωρίς ελπίδα και το σημαντικότερο χωρίς δικαίωμα στο όνειρο… Γι αυτό τα αφήνουν να σπάσουν, να ρημάξουν, ακόμα και να εγκληματήσουν εις βάρος της περιουσίας των άλλων θυμάτων τους, γιατί τα θύματά δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μαζί.
Τι σημασία έχει αν το μαγαζί που κάηκε δεν έβγαζε ούτε τα έξοδά του, αφού έπρεπε να υπάρχει. Τι νόημα έχει εάν μια οικογένεια φυτοζωούσε πίσω από τέτοιο μαγαζί. Καμένο φαντάζει ωραιότερο, γιατί η σημερινή του εικόνα συντηρεί το σύστημα, που ίσως δεν εξυπηρετούσε η χθεσινή ύπαρξή του.
Αυτή είναι και η τέχνη του συστήματος, το χαροκαμένο επιτηδευματία να τον εμφανίζει ως καμένο και αντί για τα διαχειριστικά του χάλια, να δείχνει τα χάλια των κουκουλοφόρων.
