Θρήνος και κοπετός στα βρετανικά αλλά και διεθνή ταμπλόιντ. Μας το ξελόγιασε το Πριγκιπόπουλο, το μοσχαναθρεμμένο Βρετανάκι, η ξένη, η λαϊκιά, η σταρλετίτσα, η διαζευγμένη. Εκεί που τον είχαμε με τα Earl Gray και τα scones του, τώρα θα μας τον έχει με Starbucks και μπέργκερ.
Και αυτό το παλιόπαιδο, αντί να τάξει ως έργο ζωής να παραστέκεται στη γιαγιά με το τσαντικό, το στραβοπατημένο πατούμενο και την τιάρα, θα διαφημίζει γραβάτες, αποσμητικά και σωβρακοφανέλες δια πλουσίους, για μερικά ψωροεκατομμύρια.
Να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, με αφήνει παγερά αδιάφορη η τύχη του Πρίγκιπα Χαρυ, της συμβίας του και ολόκληρου του βασιλικού σογιού.
Θεωρώ αυτονόητο, ότι σε αυτή τη μια και μοναδική ζωή που διαθέτει ο καθείς μας, όταν έχεις περιουσία εκατομμυρίων –κατακαημένοι Βρετανοί φορολογούμενοι- προφανώς παίρνεις το γυναικάκι σου και κάνεις dolce vita ανά την υφήλιο. Κι όταν η μοναδική απασχόληση που είχες στη ζωή σου, ήταν να συνοδεύεις τη γραία με τα φωσφοριζέ καπέλα για να χρίσετε, κάποιους απίθανους, ιππότες, τότε η εργασία σου φαντάζει ως κάτι διασκεδαστικό.
Με γεια τους και με χαρά τους λοιπόν οι πρίγκιπες, στην υγεία των κορόιδων.
Αυτό όμως που με διαολίζει είναι τα… κορόιδα. Και όχι μόνο τα απευθείας φορολογούμενα, που ζουν μπαλώνοντας τις κοινωνικές πληγές τους χαζεύοντας τα μοντελάκια της κάθε πριγκηπέσας, αλλά και το παγκόσμιο κοινό, που ξαφνικά… συνταράχτηκε για το που και πως θα ζήσει ο Πριγκηψ και η Πριγκιποπούλα.
Με διαολίζει αλλά δεν με ξαφνιάζει. «Με ένα άρλεκιν ξεχνιέμαι» είναι το παγκόσμιο μότο της «δημοσιογραφίας».
Όταν πριν 70 χρόνια, ανέλαβε η Ελισάβετ Βασίλισσα, η Μεγάλη Βρετανία ήταν αυτοκρατορία. Σήμερα κινδυνεύει να γίνει περιοχή πέριξ του Λονδίνου. Η Βρετανία, η μητρόπολη του καπιταλισμού, κρατά την αναπνοή της για μια γραία, που ανακυκλώνει ένα «πρωτόκολλο» προσπαθώντας να διαχειριστεί θανάτους, σκάνδαλα και καπέλα. Ο Θεσμός.
4η Βιομηχανική Επανάσταση, τεράστιες κοινωνικές και γεωπολιτικές αλλαγές, κλιματική αλλαγή, υπερεθνικές Εξουσίες, παγκόσμια μετανάστευση, αλλά ρονρονιζουμε σαν γατιά στο τζάκι για το πως θα προσφωνούμε τον Πρίγκιπα. Αν μας καλέσει σε κανένα φιλανθρωπικό gala…
Συζητάμε τον 21ο αιώνα για τους Πρίγκιπες, για κληρονομικές εξουσίες, για γαλαζοαίματους, αντί για τη Δημοκρατία και το Δίκαιο του Εδάφους.
Σελίδες επι σελίδων γράφονται, μέχρι και ο Τραμπ ένοιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί για το αν θορυβήθηκε, η Βασίλισσα με την εξ αγχιστείας πριγκιποπούλα, που έγραψε το Θεσμό στα παλαιοτέρα των Louboutin της.
Πάντως δεν μάθαμε αν θορυβήθηκε η Βασίλισσα όταν ο γιος της περιφερόταν επι χρόνια με το ιδιωτικό αεροσκάφος του Επσταϊν, το Lolita Express, και κακοποιούσαν ανήλικα. Ανήλικα που αγόραζαν ως σκλάβες του σεξ. Ανήλικα, που υποθέτω πλήρωναν και οι φορολογουμενοι.
Ελαφροπάτησαν τα media και το θέμα έκλεισε με την απόσυρση του κτηνώδους Πρίγκιπα από την εκτέλεση των βασιλικών του καθηκόντων για το «ορατό μέλλον».
Τι στο διάβολο αγοράζουμε; Τι παραμυθάκια μασουλάμε; Πόσα Άρλεκιν πια θα πρέπει να μας ταΐσουν για να… ξεχαστούμε; Και επιτέλους, το πιο σημαντικό, πόσες Μέγκαν θα ξελογιάζουν τα πριγκιπόπουλα μας;
