Όλα δείχνουν ότι ο Βαγγέλης βασανίστηκε πολύ σε αυτήν την ζωή και δεν άντεξε.
Τα μηνύματα θλίψης και οργής είναι πολλά σε όλα τα social media, σε όλες τις αναφορές για τον Βαγγέλη. Πολλά τα ερωτηματικά αλλά και έντονη πλέον η συζήτηση για το σχολικό εκφοβισμό και το Bullying.
Διαβάστε τις επιστολές δύο διαφορετικών ανθρώπων: Ενός θύματος Bullying και ενός ... δράστη. Διαβάστε την μαρτυρία θύματος επιθέσεων όπως μας την έστειλε στο mail και πως ο ίδιος αντιμετώπισε το δικό του μαρτύριο αλλά και την επιστολή ενός μετανιωμένου δράστη.
"Σοκαρισμένος παρακολουθώ μέρες τώρα την υπόθεση του αγνοούμενου φοιτητή. Και την τραγική του κατάληξη. Και το bullying που ζούσε καθημερινά.
Το bullying ξέρετε, δεν γεννήθηκε χτες.
Γεννήθηκα στην επαρχία το 1968. 29 χρόνια τώρα, από όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο ζω στην Αθήνα. Κατάφερα να περάσω στο πανεπιστήμιο για να φύγω από την σκατοπόλη που μεγάλωσα και από το bullying που ζούσα στο γυμνάσιο.
Χωρίς να δώσω ποτέ αφορμή ήμουνα η "αδερφή", η "κραγμένη", αυτός που κοροιδεύανε. Χωρίς ποτέ να δώσω αφορμή. Μια μικρή μειοψηφία σκατοπαλικαράδων, άντρακλες!!!!
Οι καθηγητές τα βλέπανε, κάνανε τους χαζούς. Ξεφτιλισμένοι. Άχρηστοι σε όλα τα επίπεδα. Οι υπόλοιποι συμμαθητές τα βλέπανε επίσης. Κανείς ποτέ δεν εναντιώθηκε στους παλικαράδες να τους στείλλει στο διάολο.
Ευτυχώς, υπάρχαν πάντα οι καλοί φίλοι, αυτοι που κανανε παρέα, που ποτέ δεν το συζητήσανε σαν να μην υπήρχε το θεμα, σαν να θέλανε να μου πούνε πως άς μην δίνουμε σημασία. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται ακόμα στη ζωή μου και είναι ακόμη φιλοι.
Αλλά ειλικρινά,ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πως άντεξα. Πως άντεξα να μην πω ποτέ στους γονείς μου τίποτε . Ίσως για να τους προσπατεύσω.
Είμαι σίγουρος ότι εάν μιλούσα θα τους έπαιρνε ο διαολος τον πατέρα.
Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και τελικά έριξα μια μούντζα πίσω μου και έφυγα.
Σταμάτησα να είμαι η αδερφή, σταμάτησαν να μου δείχνουνε τα πέη τους στις τουαλέτες και να με κοροιδεύουνε, σταμάτησα να βρίσκω χρησιμοποιημένα προφυλακτικά στις τσεπες μου, σταμάτησα να βλέπω χαμόγελα κοροιδίας και χλευασμού!!!!
Θα θελα να ξερα, δεν τους ένοιαξε ποτέ πως αισθανόταν ένα παιδί που του φερόντουσαν έτσι;
Εύχομαι, το bullying να συμβαίνει στα δικά τους παιδιά και να το μάθουν, και να σκεφτούν το τι κάνανε κάποτε σε κάποιον που ποτέ δεν τους ενόχλησε...
ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΙ ΔΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ Η ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΥΝΤΟΜΑ ΦΥΛΑΚΗ. ΚΑΙ ΟΙ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ."
Διαβάστε άλλη μία μαρτυρία θύματος Bullying: Ήμουνα αυτή που έκλαιγε τις νύχτες σπίτι της
Η άλλη πλευρά
Γράφει ένας παλιός "νταής"
Έμαθα από τα κανάλια την είδηση ότι σε βρήκανε Βαγγελάκη Να ταφείς, τουλάχιστον, αγόρι μου, να ησυχάσει η ψυχούλα σου, να ξέρει που είσαι η μανούλα σου.
Δεν στο κρύβω, έχω τύψεις για τον χαμό σου. Ποιος είμαι; Ο δολοφόνος σου.
Όχι, όχι, δεν με ξέρεις. Δεν έτυχε να συναντηθούμε ποτέ.
Αλλά 40 χρόνια τώρα, έχω σπρώξει στον θάνατο δεκάδες άλλους Βαγγέληδες.
Στο νηπιαγωγείο ακόμη γελούσα με την ψυχή μου όταν ένα παιδάκι κατουριόταν πάνω του. Ρε το ζαβό. Πλάκα που είχε...
Στο δημοτικό δεν έκανα ποτέ παρέα με τον Δημητράκη. Αφού ήταν εμφανώς φτωχός. Μπορεί να ήταν και άπλυτος. Μπορεί να μην ήταν καν άνθρωπος. Δεν έβγαλα συμπέρασμα.
Στο γυμνάσιο ακόμη θυμάμαι τα γέλια που ρίχναμε με τη Γεωργία τη χοντρή. Το τι της γράφαμε στο θρανίο, το τι της λέγαμε στο διάλειμμα. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πλάκα. Και αυτή η φακλάνα όλο έκλαιγε!
Στο λύκειο αυτός ο Σωτήρης το πρεζάκι ήταν η ντροπή της τάξης. Μπάσκετ δεν έπαιζε, μπάλα δεν έπαιζε, με γκόμενες δεν έβγαινε και όλο χανόταν στο δασάκι με μια κιθάρα. Καλλιτέχνης. Σώπα ρε τι καλλιτέχνης; Απλώς διαφορετικός.
Στο στρατό ποιος να ξεχάσει τον κοντό τον Νικόλα από την Κοζάνη; Βλαχαδερό, μαλ......νο. Τραβούσε τη φάπα. Και μετά γελούσε. Του άρεσε να τον πειράζουμε. Και εμείς, ως γνήσιοι παλιοί τον είχαμε τσακίσει. Κάποια στιγμή πήρε μετάθεση. Αυτός λέει τη ζήτησε. Κωλόπαιδο...
Δε συνεχίζω Βαγγελάκη. Με κατάλαβες. Αν σε είχα γνωρίσει, μπορεί να ήμουν εγώ αυτός που σε "σκότωσε".
Σκατοχώρα φίλε. Γεμάτη μάγκες. Ανίκανη να δεχθεί το διαφορετικό.
Καλό ταξίδι φίλε. Πας κάπου καλύτερα. Χωρίς Έλληνες κομπλεξικούς...
