Όταν άρχισα να πρωτοπηγαίνω σε νησιά (μετά από δεκαετίες παραθέρισης στην Χαλκιδική), είχα εντυπωσιαστεί απ' την ομορφιά κάποιων παραλιών, αλλά σοκαριστεί με τη μη χρηστικότητά τους. Νερά πολύ πιο κρύα απ' της Χαλκιδικής, πολύ πιο βρώμικα, πιο βαθιά, με περισσότερα βράχια και φύκια, με άμμο γεμάτη πέτρες.
Είχα θεωρήσει δεδομένο πως όλες οι παραλίες είναι όπως της Χαλκιδικής και η προσγείωση ήταν απότομη.
Ο λόγος που εμείς οι Θεσσαλονικείς θεωρούμε ότι δεν υπάρχει αλλού στην Ελλάδα σα τη Χαλκιδική, δε σχετίζεται με την ομορφιά μεμονωμένων παραλιών -υπάρχουν πολύ πιο όμορφες αλλού- αλλά επειδή εδώ έχει εκατοντάδες παραλίες με ψιλή άμμο και χωρίς πέτρες μαζεμένες σ' ένα μέρος, που είναι πολύ πιο ζεστές απ' αυτές των νησιών, σχεδόν όλες με γαλαζοπράσινα καθαρά νερά, χωρίς φύκια. Και επίσης είναι πανεύκολα προσβάσιμες όλες τους.
Αν παραθερίζεις για δυο-τρεις μήνες (όπως κάναμε ως παιδιά εκεί) η Χαλκιδική είναι αξεπέραστη. Αλλιώς εννοείται πως σαν την Χαλκιδική έχει - και έχει και ομορφότερα. Τα παραπάνω τα λέω εγώ.
Ο youtuber Ανδρέας Μπατσίλας λέει τα δικά του μέσα απ' το βίντεό του, που απευθύνεται κυρίως στους ξένους (εξ ου και τα αγγλικά):
Προσθέτει ο ίδιος στο LIFO.gr: «Μια ώρα μακριά από την Θεσσαλονίκη είναι ένα μέρος μαγικό. Ένα μέρος με ατελείωτες παραλίες, χαλάζια νερά, δάση, νησάκια και φυσική ομορφιά. Σε όλους τους Θεσσαλονικείς είναι ξεκάθαρο πως μέρος σαν την Χαλκιδική δεν υπάρχει. Όμως όπως σε κάθε άλλο τουριστικό προορισμό που είναι τόσο εύκολα προσβάσιμος, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, το να αποφύγεις τα πλήθη είναι αρκετά δύσκολο. Όχι ακατόρθωτο όμως. Αυτό το καλοκαίρι, πιθανότατα λόγω διάθεσης, αυτό προσπάθησα να κάνω.
Στα γνωστά μέρη πήγαινα αργά το απόγευμα, σχεδόν βράδυ ή πολύ πρωί. Περπάτησα και έψαξα να βρω τις λίγο πιο δύσβατες παραλίες. Να βρω μέρη που δεν ήταν στους γνωστούς προορισμούς. Να βρω κολπάκια που πας κολυμπώντας και δεν υπάρχει πρόσβαση από την στεριά.
Θα εκπλαγείτε αν δείτε τις παραλίες ακριβώς δίπλα από τις καβουρότρυπες που δεν μπορείς να προσεγγίσεις με αμάξι αλλά είναι 10 λεπτά με τα πόδια. Πήγα μέχρι την άκρη του ποδιού. Βγήκα έξω όταν έβρεχε. Μαγική ώρα. Όλοι είχαν μαζευτεί μέσα. Ακόμα και η λαγόμανδρα ήταν άδεια από κόσμο. Όμως, μακρηγόρησα και παρότι μου αρέσει να γράφω ιστορίες, τις λέω καλύτερα με το βίντεο, οπότε η συνέχεια σε αυτό!»
