Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο περίπλοκες όσο νομίζαμε

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο περίπλοκες όσο νομίζαμε

Η παράσταση «Τέλειοι ξένοι» του Πάολο Τζενοβέζε, που παίζεται στο θέατρο Αθηνά για δεύτερη χρονιά, ξεκινάει με μία καθόλα ρεαλιστική συνθήκη. Τρία φιλικά ζευγάρια και ένας ακόμα φίλος τους αποφασίζουν για ένα βράδυ να κάνουν «κοινόχρηστα» τα κινητά τους τηλέφωνα. Να τα αφήσουν πάνω σε ένα τραπέζι και να μοιραστούν με την παρέα τους όσα θα προκύψουν από τις κλήσεις, τα μηνύματα και τα e-mails που θα έρθουν.

Ένα ιδιότυπο παιχνίδι, που θα μπορούσαμε να το παίξουμε κι εμείς στο σαλόνι του σπιτιού μας. Πόσοι, όμως, θα τολμούσαμε να το κάνουμε; Πόσοι θα θέλαμε να επιτρέψουμε στους άλλους να ρίξουν κρυφές ματιές στην προσωπική μας ζωή;

Λίγοι θα το έκαναν ελαφρά την καρδιά, οι περισσότεροι θα δείλιαζαν ή θα ευχόντουσαν να τους χαμογελάσει η τύχη και εκείνο το βράδυ το κινητό τους να μην χτυπήσει καθόλου. Όμως, οι περισσότεροι θα παίζαμε το παιχνίδι. Γιατί η ανάγκη μας να κοιτάξουμε τις ζωές των άλλων θα υπερκέραζε το φόβο μας για τα μυστικά που ενδεχομένως θα αναδύονταν στην επιφάνεια από την προσωπική μας ζωή.

Αυτή είναι μία από τις πτυχές της παράστασης, ένα από τους προβληματισμούς που γεννιούνται στον θεατή. Δημιουργούνται, επίσης, προβληματισμοί για το πόσο πολύ έχει εισχωρήσει η τεχνολογία και τα κινητά τηλέφωνα στην καθημερινότητά μας, για τα όρια ανάμεσα στην ψηφιακή και την πραγματική ζωή, για το τι εν τέλει αποτελεί σήμερα δείκτη της ευτυχίας.

Η παράσταση αναδεικνύει, ακόμα την ανθρώπινη αποξένωση, την έλλειψη ενσυναίσθησης ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους που λογίζονται ως πολύ καλοί φίλοι, την ευκολία με την οποία λέγονται ψέματα ή επιδιώκεται η αυτοπροβολή και η με εγωιστικό τρόπο κάλυψη των προσωπικών αναγκών, ακόμα κι αν όλα αυτά προκαλούν οδυνηρές συνέπειες σε αγαπημένα πρόσωπα.

Η μεγάλη δύναμη μιας καλής θεατρικής παράστασης είναι να μπορεί να συνδέει όσα διαδραματίζονται στη σκηνή με την πραγματική ζωή. Αυτό από τη μία φαντάζει θελκτικό, αλλά ταυτόχρονα είναι και τρομακτικό. Γιατί σε ταρακουνάει και σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Και όταν τον εαυτό σου δεν το έχεις αποδεχτεί, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που αυτός έχει, τότε η κατά πρόσωπο επαφή μαζί του, χωρίς ωραιοποιήσεις και φτιασιδώματα, είναι πολύ πιθανό να καταστεί μια επώδυνη εμπειρία.

Όλοι οι ηθοποιοί (Μυρτώ Αλικάκη, Πέτρος Λαγούτης, Δημήτρης Λιόλιος, Σοφία Μανωλάκου, Κατερίνα Μισιχρόνη, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Γιώργος Χρανιώτης και Έλενα Δελακούρα) ανταποκρίνονται με μεγάλη επάρκεια στις απαιτήσεις των ρόλων τους, ενώ η σκηνοθεσία του Γιώργου Πυρπασόπουλου και του Πέτρου Λαγούτη δίνει επιπλέον χώρο και ανάσες στους ηθοποιούς για να εκφράσουν τα μηνύματα του έργου, χωρίς να χαθεί το χιούμορ, η φρεσκάδα και η νεανικότητά του.

Στο τέλος, κανένας δεν βγαίνει αλώβητος από αυτό το παιχνίδι. Καμία σχέση δεν έχει διατηρηθεί ατραυμάτιστη, η εμπιστοσύνη που έμοιαζε με αμετακίνητο ογκόλιθο στην αρχή του παιχνιδιού, έχει δεχθεί ανεπανόρθωτα πλήγματα. Ζευγάρια παντρεμένα για χρόνια, φίλοι που φαινομενικά ήξεραν τα πάντα ο ένας για τον άλλον, φτάνουν στο σημείο να αναρωτιούνται για το ποιον έχουν δίπλα τους.

Πόσο επιφανειακές είναι τελικά οι σχέσεις μας; Και γιατί κάτι που ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς χαλάει στην πορεία; Ποιος φταίει για αυτό; Εμείς οι άνθρωποι, με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες και τις φιλοδοξίες μας; Ή η κοινωνία, με τις αυξανόμενες απαιτήσεις της και τους φρενήρεις ρυθμούς ζωής της;

Δείτε την παράσταση, ίσως βρείτε κάποιες από τις απαντήσεις που ψάχνετε.

Πηγή: efsyn.gr

Ακολουθήστε το Madata.GR στο Google News Madata.GR in Google News

Δείτε ακόμα