Καίτη Γκρέυ: Η καριέρα, ο έρωτας με τον Στέλιο Καζαντζίδη και η απώλεια του γιου της

Καίτη Γκρέυ: Η καριέρα, ο έρωτας με τον Στέλιο Καζαντζίδη και η απώλεια του γιου της

Η θρυλική λαϊκή φωνή, η Καίτη Γκρέυ, που έφυγε από τη ζωή σήμερα σε ηλικία 100 ετών, «αναπαύεται» πλέον δίπλα στον πολυαγαπημένο της γιο Βασίλη, τους γονείς της, τις μεγάλες της αγάπες και τους λατρεμένους συνθέτες που σημάδεψαν την πορεία της.  

Η Καίτη Γκρέυ άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της με τη μοναδική φωνή της, τραγουδώντας τον πόνο του έρωτα, τους δύσκολους χωρισμούς και την προδοσία, συγκινώντας γενιές Ελλήνων.  

«Καθισμένη στο σαλόνι του σπιτιού της, στη Νέα Σμύρνη, επιβεβαιώνει πως έκανε ό,τι και η Μαρία Κάλλας: ‘Αν κάτι δεν μ’ άρεσε εκεί που δούλευα, αν ένιωθα πως μ’ έριχναν ή δεν μου φέρονταν καλά, αν δεν λειτουργούσε η ορχήστρα ή το προσωπικό όπως συμφώνησα, έπαιρνα το παλτό μου και τους έλεγα “φεύγω, εγώ είμαι η Γκρέυ!’. Πάντα ήξερα ποια ήμουνα!», έγραφε στη βιογραφία της “Καίτη Γκρέυ, Αυτή είναι η ζωή μου” ο ποιητής Γιώργος Χρονάς.

Σε τέσσερις μόλις παραγράφους, ο βιογράφος της περιέγραψε το μεγαλείο ψυχής που φώλιαζε μέσα στην κορυφαία λαϊκή τραγουδίστρια. Η πιο ακριβοπληρωμένη γυναικεία λαϊκή φωνή του ’60, με πάνω από 3.000 τραγούδια (ανάμεσά τους μερικά από τα διαμάντια το βουνό», «στρώσε μου να κοιμηθώ», «το ‘πες και το ‘κανες», «πάρε το δάκρυ μου», «άναψε το τσιγάρο»…) έσβησε δύο μόλις μήνες πριν συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής.

Έναν αιώνα ζωής! Με δύσκολα παιδικά χρόνια, λαϊκά πάλκα, αξεπέραστα τραγούδια, επικές συνεργασίες, θυελλώδεις έρωτες, προδοσίες, απογοητεύσεις, ασταμάτητο χειροκρότημα, παραληρούντες θαυμαστές, εκατομμύρια σπασμένα πιάτα στα πόδια της, λατρεία…

Η Καίτη Γκρέϋ δεν ήταν μια απλή περίπτωση τραγουδίστριας. Ήταν μια λέαινα που κατάφερε να επιβιώσει και να επιβληθεί σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, πολύ πριν η γυναικεία ενδυνάμωση γίνει λάβαρο στα χέρια των σύγχρονων γυναικών. Έδωσε φωνή στον έρωτα, τη καψούρα, τα πάθη, τον πόνο… Όπως αυτόν που βίωσε ήδη από τα μικράτα της.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια

Στις 14 Μαϊου 1924, οι Μυτιληνιοί Σάμου υποδέχονταν ένα νέο μέλος τους που αργότερα θα λάβει το ονοματεπώνυμο Αθανασία Γκιζίλη.

«Γεννήθηκα στη Σάμο. Όταν ήμουν ενός χρονού με υιοθέτησε ένα αντρόγυνο, μεγάλοι άνθρωποι, στα Ταμπούρια του Πειραιά, Καισαρείας 14. Η μαμά μου, η πραγματική, δεν έδωσε μόνο εμένα για υιοθεσία έδωσε και τον αδερφό μου, το Γιάννη. Δεν μπορούσε να μας ζήσει. Τέτοια φτώχεια στη Σάμο. Το προξενιό, γι’ αυτή την υιοθεσία, τόκανε η αδελφή της θετής μου μαμάς που έμενε κι αυτή στη Σάμο. Το νέο μου μπαμπά τον λέγανε Κώστα και τη μαμά μου Ευρύκλεια»…

Στην ηλικία των 7, χάνει τον θετό της πατέρα. Η κατοχή τη βρίσκει στην Τουρκία, ακολούθως στη Μέση Ανατολή και ξανά στον Πειραιά με την απελευθέρωση. Στα 14 μάθαινε μοδιστρική, στα 14 παντρεύτηκε: «Μου λέει μια μέρα η μαμά μου: “Ο Νίκος θέλει να σε παντρευτεί”. “Α, εγώ’, λέω, ‘δεν παντρεύομαι. Εγώ θέλω να τελειώσω τη μοδιστρική και μετά θα δούμε’. Μου ‘δωσε δυο χαστούκια και μου λέει: ‘Θα τον πάρεις γιατί εγώ δουλεύω και δεν έχω προίκα να σου δώσω, έχω μόνο την παρθενιά σου. Αν τη χάσεις αυτήν, χάθηκες κι εσύ’».

Εκείνος 36, εκείνη 14. Έκανε μαζί του δυο παιδιά και όταν χώρισε στα 18 της ξεκίνησε να δουλεύει ως χορεύτρια, ως ηθοποιός στα περίφημα μπουλούκια αλλά και ως τραγουδίστρια του ελαφριού ρεπερτορίου.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο ourlife.gr

Ακολουθήστε το Madata.GR στο Google News Madata.GR in Google News

Δείτε ακόμα