Χώρα που δεν γεννάει, χώρα που γερνάει. Η Ελλάδα βρίσκεται σε καμπή και ο ορίζοντάς της δεν είναι ακόμη καθαρός. Προσπαθεί με πολύ κόπο να βγει από τα δύσκολα, αλλά ακόμη δεν γνωρίζει τον προορισμό της τα επόμενα χρόνια. Πάνω στο ταλαιπωρημένο σώμα της ασκούνται... βρίζοντας όχι μόνο ξένοι φαντάροι, αλλά επιπλέον πολιτικές περσόνες και ΜΜΕ και μόνο λίγες εξαιρέσεις προσπαθούν να σημάνουν το καμπανάκι του κινδύνου, ο οποίος ακόμη δεν εξέλιπε.
Χώρα που αγκομαχά να φροντίσει τους νέους της και να τους προσφέρει προοπτική, να ξαναστήσει στα πόδια τους τις παραγωγικές της δυνάμεις, τις τράπεζες και την αξιοπιστία της, να περιθάλψει τους αδύναμους και τους γέροντες, να αποκαταστήσει το κύρος των θεσμών.
Χώρα που έχει απέναντί της μια ακμάζουσα, νεανική και άκρως απειλητική Τουρκία και ταυτοχρόνως έναν ευρωπαϊκό ορίζοντα που όλο σκοτεινιάζει, καθώς οι μεγάλες της δυνάμεις βρίσκονται – καθεμιά με τον τρόπο της – σε κρίση προσανατολισμού και δεν διαθέτουν κάποια έτοιμη απάντηση όπως αυτές που με περίσσια ελαφρότητα ξεφούρνιζαν τα χρόνια της αυταπάτης περί παχέων αγελάδων.
Χωρίς φτιασίδια
Όλα αυτά μαζί είναι σήμερα η Ελλάδα και, όσο κι αν προσπαθούν διάφοροι να τη μασκαρέψουν κατά πώς τους βολεύει, η πραγματικότητα είναι παρούσα και επίμονη.
● Δεν ζούμε στον Παράδεισο μετά την έξοδο από το μνημόνιο.
● Δεν ζούμε στην Κόλαση από την οποία κάποιοι προθυμοποιούνται να μας βγάλουν αν τους ψηφίσουμε.
● Δεν μας κυβερνούν προδότες.
● Δεν κινδυνεύουμε να μας κυβερνήσουν ακροδεξιοί και φασίστες.
● Να κερδίσουμε ένα είδος «κανονικότητας» προσπαθούμε.
● Να πάρουμε πίσω λίγο από το αίμα που προσφέραμε – και συνεχίζουμε να προσφέρουμε – για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της.
● Να αποφύγουμε τα εγκλήματα του παρελθόντος.
● Να επιβιώσουμε σε ένα γεωπολιτικό περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο δύσκολο, όλο και πιο ανασφαλές, όλο και πιο απειλητικό.
● Να δούμε την πραγματικότητα χωρίς τις μάσκες και τα φτιασίδια που της βάζει η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος.
Έλεγε την Τρίτη ο Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Αναδεικνύεται πλέον επιτακτικά η ανάγκη για την έναρξη ενός σοβαρού διαλόγου για την επόμενη ημέρα με συμμετοχή όλων των πλευρών, όπου θα συζητήσουμε ποια είναι τα ποιοτικά στοιχεία ανάπτυξης, ποιο είναι το κοινωνικό κράτος που θα είναι ικανό να αντεπεξέλθει στις σύγχρονες ανάγκες, ποιο θα πρέπει να είναι το παραγωγικό μοντέλο και ποια η σύγχρονη δημόσια διοίκηση».
Γιατί; Διότι, κατά τον ίδιο, «όλα αυτά παίζουν κρίσιμο ρόλο τόσο για τη στήριξη της ανάπτυξης όσο και για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, διασφαλίζοντας ότι όλοι θα είναι ωφελημένοι κατά την ανάκαμψη».
Δίκιο έχει, αλλά πώς θα μπορούσε να υπάρξει αυτός ο διάλογος; Δύσκολα πράγματα.
Εικόνα καφενείου
Στη σημερινή Ελλάδα, όπως μας λέει το Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας, τρία στα δέκα νοικοκυριά ζουν με λιγότερα από 10.000 ευρώ τον χρόνο, στα μισά νοικοκυριά το μηνιαίο εισόδημα δεν επαρκεί για όλο τον μήνα, με δραματική επίπτωση στην κάλυψη των βασικών αναγκών της οικογένειας, ενώ περίπου το 50% φοβάται ότι θα χάσει το σπίτι του από τα χρέη.
Τα νέα για την υπογεννητικότητα και τη δραματική δημογραφική πορεία της χώρας – όπως τα αποτύπωσε και το πόρισμα της αρμόδιας διακομματικής κοινοβουλευτικής επιτροπής – είναι ζόρικα, καθώς η γήρανση της Ελλάδας απειλεί ταυτοχρόνως την παραγωγική της ικανότητα, το συνταξιοδοτικό της σύστημα, αλλά και το σύστημα Υγείας.
Αν προσθέσουμε και τις ουκ ολίγες δομικές ανεπάρκειες και στρεβλώσεις που (φυσικά) δεν διορθώθηκαν κατά τη διάρκεια της επιτήρησης – αφού άλλος ήταν ο σκοπός της εποπτείας των δανειστών –, τότε το εσωτερικό περιβάλλον σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί την προσπάθεια που καταβάλλουν πολλές πολιτικές περσόνες και ΜΜΕ να υποβιβάσουν την πολιτική αντιπαράθεση σε επίπεδο καφενείου – αν όχι χαμαιτυπείου.
Πολιτική ρευστότητα
Τα πράγματα ωστόσο γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα λόγω της έντονης πολιτικής ρευστότητας.
● Στον ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν αναταράξεις οι προσπάθειες διεύρυνσης της πολιτικής του επιρροής προς τον χώρο της Κεντροαριστεράς, καθώς είναι δικαιολογημένες οι ενστάσεις για το είδος και την ποιότητα πολλών από τα άτομα που την προσωποποιούν.
● Στη Ν.Δ. είναι εμφανής η διαμάχη μεταξύ των οπαδών του συγκρατημένου πολιτικού διαλόγου και αυτών που δεν θα βάλουν το σπαθί τους στο θηκάρι αν δεν το βάψουν με... αίμα «νεοκομμουνιστών» και «συριζομαδούρων».
● Στο ΚΙΝΑΛΛ είναι προφανές ότι η επομένη των εκλογών θα έχει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα βλέπουμε σήμερα.
● Η Άκρα Δεξιά βρίσκεται σε αναβρασμό – στο πλαίσιο του οποίου ενίοτε, εκτός από την επικίνδυνη ακρότητα, ξεχειλίζει και η ακραία γελοιότητα – και είναι άγνωστο αν η σκληρή κόντρα για τη Συμφωνία των Πρεσπών θα την εκτινάξει ή η αντίδραση σε αυτήν θα εκφραστεί πολιτικά και θεσμικά.
Σε αυτό το κλίμα είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει κάποιου είδους συντεταγμένη αντιπαράθεση για τα καυτά προβλήματα της χώρας. Το είδος της πολιτικής που θα ασκηθεί μετά τις εκλογές θα εξαρτηθεί όχι μόνο από τον νικητή, αλλά και από την εσωτερική κατάσταση των κομμάτων την επόμενη μέρα. Το βέβαιο είναι ότι η κρίση – με τη γενικότερη έννοια της λέξης – συνεχίζεται, παρά τα αχνά σημάδια ανάκαμψης, και τα αποτελέσματά της θα μας κυνηγούν για πολύ καιρό ακόμη...
