Δύο ημέρες πριν από την επεισοδιακή επίσκεψη του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα στον πρόχειρο καταυλισμό του Ελληνικού, όπου… επιτέθηκε στους «αλληλέγγυους» οι οποίοι, όπως υποστήριξε, βρίσκονταν πίσω «από την υποτιθέμενη απεργία πείνας ομάδας προσφύγων και μεταναστών» για τις συνθήκες που επικρατούν στις εγκαταστάσεις του πρώην διεθνούς αεροδρομίου τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, τον χώρο είχε επισκεφτεί κλιμάκιο ερευνητών της Διεθνούς Αμνηστίας.
Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε, παρουσίασε μέσω μιας επιστολής της, που κοινοποιήθηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η επικεφαλής της ομάδας ειδικών της Αμνηστίας Λία Γώγου, την οποία και παραθέτουμε προς ενημέρωση των αναγνωστών του «Π». Αναλυτικά η επιστολή έχει ως εξής:
«Εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία για τις άθλιες συνθήκες στον καταυλισμό του Ελληνικού και για την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων για τους πρόσφυγες που ζουν εκεί. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα εδώ και έναν χρόνο. Οι ερευνητές της οργάνωσής μας επισκέφθηκαν τον καταυλισμό το περασμένο Σάββατο και κατέγραψαν τις μεγάλες ελλείψεις σε εγκαταστάσεις υγιεινής και σε εξαερισμό, καθώς και ανεπαρκή αριθμό σε τουαλέτες και ντους.
Επίσης, είδαν ανθρώπους να κοιμούνται σε σκηνές και να είναι εκτεθειμένοι στο κρύο και στη βροχή. Οι πρόσφυγες εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για την ποιότητα του φαγητού και την περιορισμένη παροχή ζεστού νερού. Μεταξύ των ανθρώπων από τους οποίους οι ερευνητές της Διεθνούς Αμνηστίας πήραν συνέντευξη, ήταν ιδιαίτερα ευπαθή άτομα, όπως ασυνόδευτα αγόρια και γυναίκες που ταξίδεψαν μόνες με τα παιδιά τους.
Είπαν ότι φοβούνται για την ασφάλειά τους στον καταυλισμό και μίλησαν για την απόγνωση που βιώνουν εξαιτίας των κακών συνθηκών και της απελπισίας για την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Οι Αφγανοί πρόσφυγες από τους οποίους η Διεθνής Αμνηστία πήρε συνέντευξη έχουν αποκλειστεί από το πρόγραμμα μετεγκατάστασης λόγω της εθνικότητάς τους ή επειδή δεν μπορούν να υποβάλουν αίτηση για οικογενειακή επανένωση.
Ζητάμε από τις ελληνικές αρχές να λάβουν άμεσα μέτρα για να βελτιωθούν οι άθλιες συνθήκες υποδοχής στον καταυλισμό προσφύγων στο Ελληνικό και να παράσχουν, με τη συνδρομή της Ε.Ε., κατάλληλες εναλλακτικές για τη διαμονή τους.
Επαναλαμβάνουμε, επίσης, την έκκλησή μας προς τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της Ε.Ε. να διευρύνουν το πεδίο εφαρμογής του προγράμματος μετεγκατάστασης σε όλους τους αιτούντες άσυλο, να εφαρμόζουν έναν ευρύ ορισμό της οικογένειας όταν εξετάζουν υποθέσεις οικογενειακής επανένωσης και να επιτρέψουν την είσοδο, μέσω χορήγησης βίζα για ανθρωπιστικούς λόγους, σε αιτούντες άσυλο που χρήζουν άμεσα ειδικής φροντίδας».
Έπειτα από ενάμιση και πλέον χρόνο απ’ όταν το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού μετατράπηκε σε πρόχειρο καταυλισμό για τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που εγκλωβίστηκαν στη χώρα μας, λίγες ημέρες μετά τη συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας και το κλείσιμο των συνόρων, στην Ιδομένη σήμερα παραμένουν τουλάχιστον 1.200 άνθρωποι, ενώ ο αριθμός τους κάποια στιγμή κυμαινόταν μεταξύ 4.000-5.000 ανθρώπων.
Οι περισσότεροι κατάγονται από χώρες της Β. Αφρικής και κρατών της Μέσης Ανατολής και δεν δικαιούνται άσυλο, ενώ δεν έχουν χρήματα ώστε να μπορέσουν να πληρώσουν κάποιον διακινητή για να περάσουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα ή άδεια παραμονής που θα τους επιτρέψει να παραμείνουν για τουλάχιστον έξι μήνες στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της απέλασης.
Τις τελευταίες ημέρες τόσο από τη μεριά της κυβέρνησης όσο και από τη μεριά των εθελοντών υπάρχει ένα θέμα σχετικά με τον ρόλο των αλληλέγγυων και των ΜΚΟ στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης.
Στο «Π» μίλησε σχετικά άνθρωπος που γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις εκ των έσω, αλλά για λόγους εχεμύθειας παραθέτουμε τα όσα αναφέρει δίχως το όνομά του (σ.σ.: το οποίο είναι στη διάθεση της εφημερίδας).
«Το πρόβλημα που έχει προκύψει σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί όχι μόνο στο Ελληνικό και τη Μόρια, αλλά και σε κάποιους άλλους καταυλισμούς, αφορά τον σχεδιασμό που υπήρξε ή – πιο σωστά –μ δεν υπήρξε από τη μεριά της πολιτείας. Η οποία εξαρχής και εντελώς λανθασμένα αποπροσανατολίστηκε και αντιμετώπισε την προσφυγική κρίση ως πολιτικό ζήτημα, λες και επρόκειτο για το Κυπριακό. Και δυστυχώς εξακολουθεί να το κάνει, με συνέπεια να γινόμαστε μάρτυρες θανάτων προσφύγων και μεταναστών, όπως συνέβη στη Μόρια, ή επεισοδίων, όπως τα πρόσφατα στο Ελληνικό ή παλαιότερα στη Χίο.
Το μεγάλο πρόβλημα
Όσον αφορά το Ελληνικό, αυτό καθεαυτό το μεγάλο πρόβλημα προέκυψε όταν μια “προσωρινά πρόχειρη λύση λίγων μηνών”, όπως ανέφερε το αρχικό πλάνο και αφορούσε την άμεση εκκένωση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων του Ταε Κβο Ντο, τον Μάρτιο του ’16, από τους τουλάχιστον 5.000 πρόσφυγες και μετανάστες που εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα μετά το κλείσιμο των συνόρων, ουσιαστικά παγιώθηκε ως μια μόνιμη λύση, δίχως όμως τις απαιτούμενες προδιαγραφές για την παρατεινόμενη παραμονή τόσο μεγάλου αριθμού ανθρώπων, με καθημερινές ανάγκες σίτισης, υγιεινής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι ζήτημα προσώπων. Και αυτό το λέω γιατί εδώ και καιρό υπάρχει η άσκηση έντονης κριτικής σε βάρος του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γ. Μουζάλα και τους χειρισμούς του ως προς την αντιμετώπιση του προβλήματος και μια αντίστοιχη προσπάθεια του ίδιου να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την κυβέρνηση, δυστυχώς πολλές φορές όχι με την ψυχραιμία που θα έπρεπε να υποδεικνύει λόγω της θέσης του.
Κανένας πολιτικός και κανένα κόμμα δεν θα ήταν σε θέση να διαχειριστεί άμεσα τον ταυτόχρονο εγκλωβισμό τουλάχιστον 60.000 ανθρώπων. Φανταστείτε να δημιουργείται εν μια νυκτί μια πόλη σαν την Καβάλα. Με βασική διαφορά ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με απεριόριστη χρηματοδότηση και ρευστότητα από την πλευρά της Ε.Ε. προς την ελληνική πολιτεία. Επομένως επιστρέφουμε πάλι στο αρχικό ζήτημα, που έχει να κάνει με την επιλογή λανθασμένου πλάνου.
Αντίθετα, ο στρατός όπου κλήθηκε για την κατασκευή και διοίκηση δομών, όπως αυτή στο Σχιστό, προχώρησε μ’ ένα συγκεκριμένο επιχειρησιακό project και με επικεφαλής τον κατάλληλο άνθρωπο, όπως τον συνταγματάρχη Μ. Κλούβα, με πολυετή εμπειρία από την κατασκευή των μεγάλων προσφυγικών καταυλισμών θυμάτων πολέμου στη Μέση Ανατολή».
