Όσο και αν δεν μπορούσε κανείς όλον αυτόν τον καιρό να βγει και να το πει ανοιχτά, η μόνη κατάληξη που θα μπορούσαμε να δούμε στην υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη ήταν αυτή η τραγική κατάληξη στην οποία οδηγηθήκαμε εκ των πραγμάτων.
Ο Βαγγέλης είναι νεκρός. Το άψυχο σώμα του βρέθηκε εκεί στα Γιάννενα, κοντά στην σχολή που είχε γίνει τόπος μαρτυρίου για αυτό το παλικάρι από το Ρέθυμνο, ένα παιδί που προσπαθούσε να βρει την δική του θέση στην ζωή, σε μια κοινωνία που δεν συγχωρεί παρεκκλίσεις και αδυναμίες, που αρέσκεται να κατασπαράζει όσους είναι διαφορετικοί ή όσους δεν υπακούν στις νόρμες της.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης όλον αυτόν τον καιρό είχε γίνει ένας δικός μας άνθρωπος. Ήταν το παιδί μας, ο ανηψιός μας, ο φίλος μας. Ήταν ένα παιδί στο μαρτύριο του οποίου - όπως ξεδιπλωνόταν δειλά-δειλά, μέσα από φήμες και διαδόσεις αρχικά και αδιάσειστα στοιχεία στη συνέχεια - όλοι βλέπαμε κάτι από μας. Δεν χρειάζεται να είμαστε θύματα bullying ή εκφοβισμού ή τραμπουκισμού - αν και στην πραγματικότητα στην κοινωνία που ζούμε, όλοι έχουμε υπάρξει θύματα στη μια ή την άλλη περίσταση.
Δεν ήταν ανάγκη να συμμεριζόμαστε οτιδήποτε άλλο, πέρα από την αβάσταχτη αίσθηση ασφυξίας που αυτό το 20χρονο παιδί είχε αναγκαστεί να βιώσει, προσπαθώντας να ζήσει τη ζωή του με τον τρόπο που εκείνος επιθυμούσε.
Τους γνωρίζουμε καλά τους τραμπούκους. Τους έχουμε συναντήσει πολλές φορές, ακόμη περισσότερες τους έχουμε φιλοξενήσει σε δελτία ειδήσεων, άρθρα και ρεπορτάζ στις εφημερίδες και τα Portal μας. Είναι μια σύγχρονη πληγή, μια μάστιγα, η αρρωστημένη αντίδραση, τα καρκινικά κύτταρα μιας κοινωνίας που νοσεί βαθιά.
Δεν είναι αντιπροσωπευτικοί του σύγχρονου Κρητικού - αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στο νησί μας. Μια μικρή, θλιβερή μειοψηφία είναι, που δυστυχώς συνεχίζει να λυμαίνεται την κοινωνία, να την βρωμίζει, να δημιουργεί πηχιαίους τίτλους. Είναι το παιδί που στα 12 του χρόνια είναι ο φόβος και ο τρόμος του σχολείου και η μάνα του υπερήφανη δηλώνει "εμένα ο γιος μου είναι καπετάνιος". Είναι ο νεαρός που θα "διασκεδάσει" πυροβολόντως και τρομοκρατώντας. Είναι ο τραμπούκος που θα αρχίσει στις μαγκουριές κάποιον που θα του ζητήσει να βγάλει το αμάξι του από τη μέση του δρόμου. Είναι ο φονιάς που θα πάρει το καλάσνικοφ και θα θερίσει τον γείτονα επειδή του ζήτησε το λόγο.
Ναι, οι τραμπούκοι ζουν ανάμεσα μας. Και όσο ο Νόμος τους αντιμετωπίζει με... χάδια, όσο τους καλύπτουν γνωστά πολιτικά σόγια - γιατί υπάρχει ένα ατέλειωτο αλισβερίσι μεταξύ πολιτικών και τραμπούκων, παλιό όσο και η ίδια η ανθρώπινη ιστορία, η εξουσία και οι τραμπούκοι πάνε μαζί - όσο οι ίδιες οι κοινωνίες δεν αντιδρούν για να στείλουν στο διάολο και ακόμη παραπέρα αυτά τα μιάσματα, τόσο θα τους έχουμε να βρωμίζουν τον τόπο μας και να δημιουργούν νέους Βαγγέληδες.
Φυσικά και αυτοί οι άνθρωποι "βρίσκουν και κάνουν". Το ότι υπήρξε πολιτική κάλυψη, έχει λίγο ή πολύ τεκμηριωθεί και θα πρέπει να αναζητηθούν κι εκεί ευθύνες. Το ότι η διεύθυνση της σχολής έκανε τα στραβά μάτια και άφηνε να εκτυλίσσεται μπροστά της αυτή η τρομερή ιστορία δίχως να λαμβάνει οποιοδήποτε μέτρο, δίχως να κάνει κάτι για να σταματήσει το μαρτύριο αυτού του παιδιού, είναι αρκετή απόδειξη.
Βεβαίως το τραγικό της υπόθεσης δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν ευθύνες - πολιτικές ή άλλες - των "κρατούντων". Είναι και ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν ή μάλλον... δεν αντέδρασαν οι συμφοιτητές του, η μικροκοινωνία της σχολής, οι οικείοι του, όλοι όσοι γνώριζαν τι συνέβαινε και δεν αντιδρούσαν για τον ένα ή τον άλλο λόγο.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης πλέον δεν βρίσκεται μαζί μας. Αλλά το όνειδος, η ντροπή, γι' αυτό που του συνέβη, θα βρίσκεται για πάντα εδώ. Θα είναι μια κατάρα για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία μας. Για μια κοινωνία που ανέχεται και υποθάλπτει τέτοια φαινόμενα, μια κοινωνία που αδυνατεί να προστατεύσει τα πιο αδύναμα μέλη της, μια κοινωνία στην οποία τείνουν να επικρατήσουν ανθρωποφαγικές λογικές του παραλόγου, μια κοινωνία πλήρους και βροντερής αναλγησίας!
Ο Βαγγέλης θυσιάστηκε! Έπεσε θύμα στην βλακεία, την ψευτομαγκιά, στην σιωπή στην οποία καταδικάζουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς μας εφιάλτες, θύμα της δειλίας μας, θύμα μιας ολόκληρης κοινωνίας που κλείνει τα μάτια μπροστά στους μικρούς καθημερινούς τρόμους και πορεύεται αλλοτριωμένη στο δρόμο της αναλγησίας.
Και τώρα υπάρχει μια δίκαιη οργή, που ξεχειλίζει. Από μια μερίδα της κοινωνίας, που σήμερα βλέπει με τρόμο και αγανάκτηση αυτά που συμβαίνουν. Μια κοινωνία που συμμερίζεται τον ανείπωτο πόνο της οικογένειας του, που βλέπουν το παιδί τους, ένα παλικάρι με όρεξη για ζωή, να φεύγει από τη ζωή τόσο άδικα.
Ας κάνουμε την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη σημαία μας! Ας είναι αυτή η αφορμή για να αντιμετωπίσει η ίδια η κοινωνία την ανθρωποφαγία της και να την αποβάλλει. Ας τελειώνουμε μια και καλή με τις λογικές του κουκουλώματος τέτοιων υποθέσεων. Αφορούν όλους εμάς! Αύριο το παιδί που θα τραμπουκιστεί και θα εξωθηθεί στα άκρα, μπορεί να είναι δικό μας παιδί, του καθενός από μας.
Ένας είναι ο δρόμος: παραδειγματική τιμωρία κάθε υπευθύνου. Και των τραμπούκων και εκείνων που έκαναν τα στραβά μάτια και εκείνων που έβαλαν το χεράκι τους ώστε άλλοι να κάνουν τα στραβά μάτια. Παραδειγματική τιμωρία ΟΛΩΝ όσοι ενέχονται στην υπόθεση.
Ας αρχίσει σήμερα αυτή η προσπάθεια. Για να καθαρίσουμε τη βρωμιά από την κοινωνία μας.
