Σκληρές αντιπαραθέσεις σε ελληνικούς και ευρωπαϊκούς πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους έχει πυροδοτήσει η ακραία ρητορική του Πολ Τόμσεν για το ελληνικό πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλά ερωτήματα για τους πραγματικούς στόχους του ΔΝΤ.
Έμπειροι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές ερμηνεύουν τη στάση του επικεφαλής του Ταμείου στην Ευρώπη και παλαιότερα υπεύθυνου του ελληνικού προγράμματος, ως σχέδιο τεχνητής κρίσης που θα οδηγούσε στην οριστική απομάκρυνση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το ελληνικό πρόγραμμα.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι Ευρώπη και ΔΝΤ δεν μπορούν να βρουν σημείο σύγκλισης για το ύψος του πλεονάσματος που πρέπει να αποδίδει η ελληνική οικονομία, αλλά και για το αν το ελληνικό χρέος είναι ή όχι βιώσιμο.
Το πρόσφατο άρθρο του Πολ Τόμσεν στο μπλογκ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με το οποίο ο οικονομολόγος και γνώστης του ελληνικού προγράμματος ουσιαστικά «πετά το μπαλάκι» των μέτρων στην κυβέρνηση της Αθήνας και τους ευρωπαίους, φανερώνει την στρατηγική του Ταμείου να προχωρήσει στην οριστική ρήξη με την Ελλάδα και τους ευρωπαίους εταίρους, προκειμένου να διαφανεί το επερχόμενο «διαζύγιο» ως η μοναδική λύση.
Εξάλλου ανάλογα ερωτήματα βάζει και ο Μιχάλης Ιγνατίου σε άρθρο που δημοσιεύει στο site του. «Είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ένα βήμα από την αποχώρησή του από την Ελλάδα; Και όντως η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να τα φέρει έτσι, να τα φέρει αλλιώς, και να μην ευθύνεται για το διαζύγιο μεταξύ τους;», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο η απάντηση στο ερώτημα είναι καταφατική, διότι στον έβδομο χρόνο της συμβίωσής της χώρας μας και του «σκληρότερου των δανειστών», όπως χαρακτηρίζεται το Ταμείο, ανακάλυψαν και οι δύο πλευρές ότι δεν υπήρξε έρωτας ποτέ, αλλά ένας καταναγκαστικός γάμος, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν καταθλιπτικό για τους Έλληνες πολίτες.
Στο άρθρο του ο Μ. Ιγνατίου αναφέρει επίσης:
Κατά τη γνώμη μου -και μη θεωρήσετε ότι είμαι ο παντογνώστης-, και το Ταμείο και η Ελλάδα ζητούν ένα ανώδυνο διαζύγιο, με τις λιγότερες συνέπειες. Θα ήταν ευχής έργο για τα στελέχη του ΔΝΤ αυτό το διαζύγιο να είναι φιλικό και να καλύπτει τις ευθύνες του για την αποτυχία του Ελληνικού Προγράμματος.
Η ελληνική κυβέρνηση, από την πλευρά της, θα ήθελε να γίνει ο χωρισμός με τις ελάχιστες συνέπειες και προβλήματα, αν και κάποια εκ των στελεχών της θεωρούν το ΔΝΤ σάκο του μποξ.
Είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί εναγωνίως το Ταμείο να αποτρέψει, διότι μετά από 6 χρόνια και επτά μήνες Μνημονίου και «καταναγκαστικών έργων» για τον ελληνικό λαό, οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ αντιλήφθηκαν επιτέλους ότι δεν τους συμφέρει η διατήρηση οποιασδήποτε σχέσης με την Ελλάδα και το πρόβλημά της.
Διότι, ότι και να πράξουν στο ΔΝΤ, οι Έλληνες πολίτες, αυτούς θα βρίζουν, διότι το Ταμείο παραμένει το άλλοθι για τα προβλήματά τους.
Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο περιθώριο του επιτυχημένου συνεδρίου του Capital Link, ρώτησα τους παριστάμενους Έλληνες υπουργούς εάν επιθυμούν την παραμονή του Ταμείου στο Ελληνικό Πρόγραμμα.
Έπεσε βαθιά σιωπή, που λέει και αυτό το ανεπανάληπτο τραγούδι. Ήταν στιγμή αμηχανίας για όλους, υπουργούς και δημοσιογράφους. Ένας εκ των υπουργών, ο πιο νεαρός, διέσωσε τους υπόλοιπους λέγοντας ότι οι ίδιοι θέλουν να παραμείνουν στο Πρόγραμμα… Ή κάτι τέτοιο… Δεν ήταν υπουργοί του δεξιού του Αντώνη του Σαμαρά αλλά του αριστερού του Αλέξη του Τσίπρα… Και με τη βούλα!
Στο σημείο που έφτασαν τα πράγματα οι επιλογές για την Ελλάδα και το ΔΝΤ είναι μηδαμινές, αν και θα έλεγα πως εκτίμησή μου είναι ότι πρόκειται για τη μία και μόνη επιλογή. Και αυτή είναι η έξοδος του Ταμείου από το Ελληνικό Πρόγραμμα.
Πολλοί είδαν στο διπλό μήνυμα του Πολ Τόμσεν αυτήν την τάση. Της τάσης «να φύγουμε το γρηγορότερο».
Συμφέρει στην Ελλάδα; Αν δει το θέμα κανείς εντελώς κομματικά και φανατικά, ναι, διότι ο σύντροφος Αλέξης θα κομπάζει ότι ο ίδιος και οι άνθρωποι του, έδιωξαν το «κακό» ΔΝΤ από την Ελλάδα, άσχετα αν αυτό επιβαρύνει τη συμφωνία Ταμείου-Ελλάδας.
Αν όμως συνεχίζεις να απαιτείς ελάφρυνση και μείωση των πλεονασμάτων, μόνο το ΔΝΤ μπορεί να σε βοηθήσει, πιέζοντας τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες πολιτικούς. Οι πάντες είναι εγκλωβισμένοι στις αποφάσεις τους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση…».
