Υπάρχουν γονείς που αδιαφορούν για τη συμπεριφορά των παιδιών τους και το βλέπουμε σε δημόσιους χώρους πολύ συχνά. Από παλιά όταν δύο παιδιά τσακώνονται οι γονείς λένε «Έλα μωρέ, παιδί είναι».
Από την άλλη ακούμε ιστορίες που πλέον κάποιος ενήλικος αντιδράει στις συμπεριφορές των παιδιών και οι γονείς του παιδιού τον κόβουν λέγοντας: «δεν θέλω να μου μιλάς έτσι ούτε στο παιδί μου».
Όταν τα παιδιά έχουν έστω και λίγο αποκλίνουσα συμπεριφορά οι γονείς πρέπει να βρίσκουν την κατάλληλη αφορμή να εξηγήσουν ότι πρέπει να σταματάμε όταν ο άλλος λέει “όχι” και πως πρέπει να σεβόμαστε τα συναισθήματα των άλλων. Όπως επίσης ότι όταν κάποιος μας κάνει να νιώθουμε άβολα, απομακρυνόμαστε.
Πώς θα αντιλαμβανόταν, όμως, ένα παιδί μια άσχημη συμπεριφορά του αν ο γονιός του συνεχώς τη δικαιολογούσε, γελούσε ή του έλεγε ότι είναι “υπερβολικό”. Αν αντί να το βοηθούσε και να επιβεβαιώσει τα συναισθήματά του, τα απαξίωνε;
Οι συζητήσεις που κάνουμε με τα παιδιά για τη σωστή συμπεριφορά δεν είναι ποτέ υπερβολικές. Δεν είναι όλες οι στιγμές κατάλληλες για να πούμε “έλα μωρέ παιδιά είναι”. Αυτές οι στιγμές με τη σωστή καθοδήγηση μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Μαθαίνουν στα παιδιά πώς να σέβονται τους άλλους και κυρίως τον εαυτό τους, το σώμα τους και τα συναισθήματά τους. Μαθαίνουν στα παιδιά τι είναι υγιές και τι όχι. Τι να ανέχονται και τι όχι. Και συχνά είναι πολύ πιο εκπαιδευτικές και αποτελεσματικές από μια κενή διάλεξη για το τι είναι συναίνεση, κακοποίηση, εκφοβισμός.
Πηγή: themamagers.gr
